Υποκλοπές #1 - Θεοδωρόκ

Γυρνάω στην πόλη / κι ακούω παρέες / που λένε με τόλμη / ιστορίες ωραίες / Μα πάντα σ' αυτά / υπάρχουν διάλογοι / που σου κουφαίνουν τ'αυτιά / γιατί είναι παράλογοι / Θες πολύ να γελάσεις / κρατιέσαι δύσκολα / ίσως πυροβολούσες / αν είχες νεροπίστολα! / Ταμπέλες-κλισέ / και ύφος ξερόλα / μα τι λέει καλέ! / φέρτε μου μία κόλλα / Για να κλείσω το στόμα / σε όλους αυτούς / που μιλάνε για όλα / χωρίς ίχνος αιδούς / Σε μετρό, λεωφορεία / σε πλατείες και ουρές / σε μικρά καφενεία / σε πικρές διαδρομές / Αθελά μου ακούω / συνανθρώπων κουβέντες / αχ καλύτερα αυτοί / να μασούσανε μέντες / Όσο τίποτα θέλω / να διακόψω τον οίστρο τους / μα δεν γίνεται αυτό / περπατάω στον ίσκιο τους / Όμως στοπ μια στιγμή / μήπως είμαι καλύτερος; / Και την έχω ψωνίσει /και το παίζω πρεσβύτερος; / Μια απ'τα ίδια κι εγώ / ακατ-άσχετος ρήτωρ / που με ύφος Κλουζώ /
το παίζω φιλίστωρ / Και γνώστης βαθύς / των πάντων, των όλων / σαν τρανός δικαστής /
και πάνσοφος Σόλων / Σίγουρα όταν κι εγώ / βγαίνω έξω και πίνω / και με πάθος μιλώ /
για τούτο για κείνο / Κάποιος θα 'ναι κοντά / και θ' ακούει τι λέω /και θα κρυφογελά /
μα εγώ δεν το ξέρω / Γι' αυτό όλοι εσείς / που θα σας υποκλέψω / που τις μικρές σας στιγμές / σ' ένα μπλογκ θα σκυλέψω / Αν βρεθείτε εδώ / και διαβάσετε κάτι / που σας μοιάζει οικείο / σας θυμίζει κομμάτι / Αν δεν βγάλετε γέλιο / ή καθόλου συγκίνηση / τότε σας επιτρέπω / να μου κάνετε μήνυση! (Μενοίτιος, Ε', Ι.ΧΧΙΙΙ.10002, 28.13)

Νέα στήλη όπως καταλάβατε. "Υποκλοπές" ή "Πρόσεξε τι κάνεις, πρόσεξε τι λες"... Το προηγηθέν γκρι παραλήρημα ίσως εξηγεί το περιεχόμενο και νομίζω ότι με καλύπτει και ηθικά και νομικά (πσσσσς!).

Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα το μπλογκ αυτό, είχα στο νου μου να φτιάξω μια τέτοια στήλη αλλά μας έπαιρναν μπάλα οι υποχρεώσεις, τα τρεχάματα, τα διαβάσματα, η κακούργα η επικαιρότητα και όλα τα συναφή, κι έτσι όλο το άφηνα. Τώρα όμως ήρθε η ώρα!

~~~

Μετρό. Βράδυ κάποιας Παρασκευής. Δύο φίλες καθισμένες η μία απέναντι στην άλλη. Όχι πάνω από 23. Κάνει "μπαμ" ότι πάνε για νυχτερινή έξοδο. Η φάση είναι "έχω μέρες να σε δω και θα σου τα πω όλα τώρα σε ρυθμούς μυδραλιοβόλου γιατί είχαμε εξελίξεις και μπλα μπλου μπλα μουμπλε μπλαμπλαμπλου". Η μία από τις δύο (αυτή που έχει τα νέα και παπαρδελιάζει ντε) έχει ξεκινήσει την "εκπομπή" των ειδήσεων:

- Και που λες βγήκαμε και πήγαμε... (μπλα μπλα μπλα)... και μου λέει... (μπλα μπλα μπλα)...

- Τι τέλειος!

- Και του λέω... (μπλα μπλα μπλα)...

- Πωωω. Τι ωραία, μπράβο!

- Εν των μεταξύ με είχε ρωτήσει τι να φορέσει...(μπλα μπλα μπλα)... ξέρεις τώρα... (μπλα μπλα μπλα)... και τελικά ήρθε με... (μπλα μπλα μπλα) (με ύφος ενθουσιασμού γελάει στο τέλος της φράσης)
- Α χα χα χα χα!

- Ε και μετά με πήγε σπίτι... (μπλα μπλα μπλα)

Παύω να δίνω σημασία, μέχρι που το αυτί μου ακούει τα παρακάτω:

...
- Και που λες μού αφιέρωσε ένα τραγούδι του Σιδηρόπουλου

- (Ύφος σαν να άκουσε το όνομα Γιαν Φένεγκορ οφ Χέσελινγκ)... Ποιός είν' αυτός;!

- Ο Σιδηρόπουλος μωρέ. Ένας τραγουδιστηής... Από παλιαά... Δεν τον ξέρεις; Που έπαιζε ροοκ...

- (Γουρλωμένα μάτια και ύφος σαν να άκουσε τη φράση "ακετυλοσαλικυλικό οξύ")... Ρόοοκ;

- Ροκ, ροκ μωρέ. Ξέρεις...

- (Γελάει)

- (Συνεχίζει το μπλα μπλα)

~~~

Φθινόπωρο 2003. Μια Δευτέρα, μια Τρίτη πρωί, θα σε γελάσω. Ουρά στο Διδασκαλείο Ξένων Γλωσσών του Πανεπιστημίου Αθήνας. Γραφειοκρατία, ανοργανωσια, αλλαλούμ και χιλιάδεις φοιτητές που θέλουν να επωφεληθούν από τις χαμηλές τιμές και να ξεκινήσουν / συνεχίσουν κάποια ξένη γλώσσα. Ουρά ατελείωτη, ώρες φρικιαστικές. Μπροστά μου δύο φοιτητές. Μιλούν για "Τέχνη". Σε κάποια φάση το γυρνάνε αποκλειστικά στη Μουσική. Ο ένας από τους δύο φαίνεται πως ξέρει πράγματα. Σπουδάζει μουσική; Παίζει μουσική; Το ψάχνει με τη μουσική; Κάτι από όλα αυτά. Αυτός κυρίως μιλάει, ο άλλος κυρίως ακούει.

- Ο Χατζιδάκις είναι θεός! Είναι... (έτσι αλλιώς αλλιώτικα), γράφει ...(έτσι αλλιώς αλλιώτικα), έχει ...(αυτό εκείνο το άλλο)

- Μμμμμμ

- Ενώ ο Θεοδωράκης ρε παιδί μου, πώς να το πω, ξέρεις, σπουδαίος συνθέτης δεν λέω [κλασικό ξεκίνημα όταν θες να καταλήξεις στο αρνητικό κάποιου...]...

-Μμμμμμ

- ... αλλά ρε συ μόνο εμβατήρια και στομφώδη τραγούδια έχει γράψει [ό,τι πεις μεγάλε!]
- Ναι, συμφωνώ

- ... δεν έχει γράψει κανένα λυρικό, μελωδικό, ξέρεις, λίγο πιο... [Συγγνώμη που επεμβαίνω, αλλά επειδή σας άκουγα τόση ώρα, μήπως έχετε ακούσει την "Όμορφη πόλη"; Τα "Δακρυσμένα μάτια"; Το "Χάθηκα"; Το "Κράτησα τη ζωή μου" έστω;]

Πάνε χρόνια από τότε. Σαν όνειρο τη θυμάμαι τη φάση. Αλλά νομίζω ότι την τελευταία αγκύλη δεν την σκέφτηκα απλά, αλλά την είπα και φωναχτά. Πρέπει να ήταν η μόνη φορά στη ζωή μου που δεν κρατήθηκα και διέκοψα αυτούς που "υπέκλεπτα". Ο τύπος νομίζω με κοίταξε σαν ενοχλητικό κουνούπι, έκανε περίπου πως δεν άκουσε και συνέχισε...