Γυρνάω στην πόλη / κι ακούω παρέες / που λένε με τόλμη / ιστορίες ωραίες / Μα πάντα σ' αυτά / υπάρχουν διάλογοι / που σου κουφαίνουν τ'αυτιά / γιατί είναι παράλογοι / Θες πολύ να γελάσεις / κρατιέσαι δύσκολα / ίσως πυροβολούσες / αν είχες νεροπίστολα! / Ταμπέλες-κλισέ / και ύφος ξερόλα / μα τι λέει καλέ! / φέρτε μου μία κόλλα / Για να κλείσω το στόμα / σε όλους αυτούς / που μιλάνε για όλα / χωρίς ίχνος αιδούς / Σε μετρό, λεωφορεία / σε πλατείες και ουρές / σε μικρά καφενεία / σε πικρές διαδρομές / Αθελά μου ακούω / συνανθρώπων κουβέντες / αχ καλύτερα αυτοί / να μασούσανε μέντες / Όσο τίποτα θέλω / να διακόψω τον οίστρο τους / μα δεν γίνεται αυτό / περπατάω στον ίσκιο τους / Όμως στοπ μια στιγμή / μήπως είμαι καλύτερος; / Και την έχω ψωνίσει /και το παίζω πρεσβύτερος; / Μια απ'τα ίδια κι εγώ / ακατ-άσχετος ρήτωρ / που με ύφος Κλουζώ /
το παίζω φιλίστωρ / Και γνώστης βαθύς / των πάντων, των όλων / σαν τρανός δικαστής /
και πάνσοφος Σόλων / Σίγουρα όταν κι εγώ / βγαίνω έξω και πίνω / και με πάθος μιλώ /
για τούτο, για κείνο / Κάποιος θα 'ναι κοντά / και θ' ακούει τι λέω / και θα κρυφογελά /
μα εγώ δεν το ξέρω / Γι' αυτό όλοι εσείς / που θα σας υποκλέψω / που τις μικρές σας στιγμές / σ' ένα μπλογκ θα σκυλέψω / Αν βρεθείτε εδώ / και διαβάσετε κάτι / που σας μοιάζει οικείο / σας θυμίζει κομμάτι / Αν δεν βγάλετε γέλιο / ή καθόλου συγκίνηση / τότε σας επιτρέπω / να μου κάνετε μήνυση! (Μενοίτιος, Ε', Ι.ΧΧΙΙΙ.10002, 28.13)
το παίζω φιλίστωρ / Και γνώστης βαθύς / των πάντων, των όλων / σαν τρανός δικαστής /
και πάνσοφος Σόλων / Σίγουρα όταν κι εγώ / βγαίνω έξω και πίνω / και με πάθος μιλώ /
για τούτο, για κείνο / Κάποιος θα 'ναι κοντά / και θ' ακούει τι λέω / και θα κρυφογελά /
μα εγώ δεν το ξέρω / Γι' αυτό όλοι εσείς / που θα σας υποκλέψω / που τις μικρές σας στιγμές / σ' ένα μπλογκ θα σκυλέψω / Αν βρεθείτε εδώ / και διαβάσετε κάτι / που σας μοιάζει οικείο / σας θυμίζει κομμάτι / Αν δεν βγάλετε γέλιο / ή καθόλου συγκίνηση / τότε σας επιτρέπω / να μου κάνετε μήνυση! (Μενοίτιος, Ε', Ι.ΧΧΙΙΙ.10002, 28.13)
Χειμώνας του 2005. Κάθε Τρίτη και Πέμπτη έχω αγγλικά στο Διδασκαλείο Ξένων Γλωσσών του Πανεπιστημίου Αθήνας. Σχολάω στις 9 το βράδυ. Έφευγα σχεδόν τρέχοντας για να προλάβω το λεωφορείο που ξεκίναγε 9:10 από Ακαδημία. Πλήξη, μονοτονία, ρουτίνα και τεράστια κούραση μετά από μία ολόκληρη μέρα στο κέντρο της Αθήνας (από τις 8.30 το πρωί στη Σχολή κααααθε μέρα). Μετά από πολλές μέρες επανάληψης του ίδιου σκηνικού, παρατήρησα ότι ο οδηγός του συγκεκριμένου λεωφορείου, του συγκεκριμένου δρομολογίου (9:10) είχε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική που δεν συνηθίζεται στο συγκεκριμένο επάγγελμα. Έβαζε ΠΑΝΤΑ ραδιόφωνο, συνήθως "Μελωδία" ή "Δεύτερο" και το έβαζε αρκετά δυνατά, σε σημείο που, αν καθόσουν από τη μέση και μπροστά, άκουγες μια χαρά τα τραγουδάκια σου, σαν να είσαι στο αμάξι ενός φίλου!
Εγώ τώρα έχω μια παραξενιά. Δεν θα πω ποτέ σε κανέναν (πλην κολλητών) "βάλε το τάδε είδος μουσικής" επειδή το γουστάρω εγώ και μόνο, αλλά όταν μεταφέρομαι γενικώς (είτε με αμάξι, είτε με λεωφορείο, είτε με οτιδήποτε) η μουσική που ακούγεται στο μεταφορικό μέσο, παίζει τόσο σημαντικό ρόλο για την ψυχολογική μου κατάσταση που μπορεί να μου φτιάξει τη μέρα ή να μου την κάνει εκνευριστικά δύσκολη! Δηλαδή αν έχω δουλιά στις 7 το πρωί και μπω σε ταξί που έχει σκυλάδικα, τα νεύρα μου γίνονται τσατάλια και η μέρα ξεκινά με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Γι' αυτό το λόγο λοιπόν, ο οδηγός που έβαζε ωραία μουσικούλα στο λεωφορείο ήταν κάτι το εξαιρετικό και ανέλπιστο για μένα, που μου εξασφάλιζε μία όμορφη διαδρομή των 50 λεπτών, μετά από μία σούπερ κουραστική ημέρα.
Μία τυπική Τρίτη που λες, σχολάω από τα αγγλικά και περπατάω γοργά προς Ακαδημία για να πάρω το λεωφορείο της επιστροφής. Οι κλασικές σκέψεις "ωχ, ποιός κάνει τώρα ταξίδι 50 λεπτών, ωχ ποιός γυρνάει τώρα πίσω, ωχ πώς βαριέμαι και πόσο λιώμα είμαι, ωχ άμα έχει και καμιά κίνηση δεν θα την παλέψω" κλπ κλπ, "μαλακώνουν" λίγο στη σκέψη ότι μάλλον θα πετύχω πάλι τον ίδιο οδηγό και τουλάχιστον θα έχω όμορφες μουσικές στα αυτιά μου. Μπαίνω στο λεωφορείο και με χαρά ανακαλύπτω ότι ο μουσικόφιλος οδηγός είναι και πάλι πίσω από το τιμόνι. Βρίσκω αρκετές θέσεις κενές στο μπροστινό μέρος (αν δεν έχει πολλές κενές δεν κάθομαι καθόλου) και χύνομαι σε μία από αυτές λιωμένος από την κούραση. Εκείνο το βράδυ ο οδηγός δεν έβαλε ράδιο αλλά κασέτα (ή cd;). Και τι νομίζεις ότι έβαλε; Το λάιβ "Γιώργος Νταλάρας-Βασίλης Παπακωνσταντίνου" από το Αττικόν. "Ωραία, λέω, κάτι θα ακούσουμε και σήμερα". Μάλιστα αύξησε την ένταση ακόμη περισσότερο απ' ό,τι συνήθως. Στο μισό λεωφορείο δεν ακουγόταν καμία βαβούρα, καμία κουβέντα, παρά μόνο τα τραγούδια της κασέτας του οδηγού!
Κι εκεί που ο οδηγός σιγοτραγουδούσε και είχε "επιβάλει" μια γλυκιά ηρεμία στο επιβατικό κοινό, τσουπ πετάγεται ο κλασικός γέρος - που παντού υπάρχει ένας τέτοιος - που (δεν λέω...) ποιός ξέρει τι έχει τραβήξει ο άνθρωπας στη ζωή του και όλα του φταίνε γύρω του - που (δεν λέω) ποιός ξέρει τι προβλήματα υγείας κουβαλάει και τι χαλασμένα νεύρα έχει - και αρχίζει:
Εγώ τώρα έχω μια παραξενιά. Δεν θα πω ποτέ σε κανέναν (πλην κολλητών) "βάλε το τάδε είδος μουσικής" επειδή το γουστάρω εγώ και μόνο, αλλά όταν μεταφέρομαι γενικώς (είτε με αμάξι, είτε με λεωφορείο, είτε με οτιδήποτε) η μουσική που ακούγεται στο μεταφορικό μέσο, παίζει τόσο σημαντικό ρόλο για την ψυχολογική μου κατάσταση που μπορεί να μου φτιάξει τη μέρα ή να μου την κάνει εκνευριστικά δύσκολη! Δηλαδή αν έχω δουλιά στις 7 το πρωί και μπω σε ταξί που έχει σκυλάδικα, τα νεύρα μου γίνονται τσατάλια και η μέρα ξεκινά με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Γι' αυτό το λόγο λοιπόν, ο οδηγός που έβαζε ωραία μουσικούλα στο λεωφορείο ήταν κάτι το εξαιρετικό και ανέλπιστο για μένα, που μου εξασφάλιζε μία όμορφη διαδρομή των 50 λεπτών, μετά από μία σούπερ κουραστική ημέρα.
Μία τυπική Τρίτη που λες, σχολάω από τα αγγλικά και περπατάω γοργά προς Ακαδημία για να πάρω το λεωφορείο της επιστροφής. Οι κλασικές σκέψεις "ωχ, ποιός κάνει τώρα ταξίδι 50 λεπτών, ωχ ποιός γυρνάει τώρα πίσω, ωχ πώς βαριέμαι και πόσο λιώμα είμαι, ωχ άμα έχει και καμιά κίνηση δεν θα την παλέψω" κλπ κλπ, "μαλακώνουν" λίγο στη σκέψη ότι μάλλον θα πετύχω πάλι τον ίδιο οδηγό και τουλάχιστον θα έχω όμορφες μουσικές στα αυτιά μου. Μπαίνω στο λεωφορείο και με χαρά ανακαλύπτω ότι ο μουσικόφιλος οδηγός είναι και πάλι πίσω από το τιμόνι. Βρίσκω αρκετές θέσεις κενές στο μπροστινό μέρος (αν δεν έχει πολλές κενές δεν κάθομαι καθόλου) και χύνομαι σε μία από αυτές λιωμένος από την κούραση. Εκείνο το βράδυ ο οδηγός δεν έβαλε ράδιο αλλά κασέτα (ή cd;). Και τι νομίζεις ότι έβαλε; Το λάιβ "Γιώργος Νταλάρας-Βασίλης Παπακωνσταντίνου" από το Αττικόν. "Ωραία, λέω, κάτι θα ακούσουμε και σήμερα". Μάλιστα αύξησε την ένταση ακόμη περισσότερο απ' ό,τι συνήθως. Στο μισό λεωφορείο δεν ακουγόταν καμία βαβούρα, καμία κουβέντα, παρά μόνο τα τραγούδια της κασέτας του οδηγού!
Κι εκεί που ο οδηγός σιγοτραγουδούσε και είχε "επιβάλει" μια γλυκιά ηρεμία στο επιβατικό κοινό, τσουπ πετάγεται ο κλασικός γέρος - που παντού υπάρχει ένας τέτοιος - που (δεν λέω...) ποιός ξέρει τι έχει τραβήξει ο άνθρωπας στη ζωή του και όλα του φταίνε γύρω του - που (δεν λέω) ποιός ξέρει τι προβλήματα υγείας κουβαλάει και τι χαλασμένα νεύρα έχει - και αρχίζει:
Γέρος: Άκου να δεις φίλε. Εδώ είναι λεωφορείο και είσαι εργαζόμενος. Δεν είναι μπουζουχτσίδικο (και jazz να έπαιζε, ο Έλληνας γέρος αυτή τη λέξη χρησιμοποιεί πάντα)
Οδηγός: ...
(η σιωπή του οδηγού έφερε σε εφαρμογή το γνωστό ρητό "δώσε θάρρος στα γερόντια να σου βγάλουν και τα δόντια").
Γέρος: Ακούς; Χαμήλωσέ το! Μας πήρες τα αυτιά. (κοίτα να δεις που τώρα θα πει "δεν έχουμε την όρεξή σου" και "πρέπει να σέβεσαι και τους άλλους, δεν είσαι μόνος σου")
Οδηγός: ...
Γέρος: Δεν έχουμε την όρεξή σου. Πρέπει να σέβεσαι λιγάκι και τους άλλους. Δεν είσαι μόνος σου στο λεωφορείο. (αμ τώρα δεν θα πει τίποτα για κανα κράτος, για κανα φορολογούμενο πολίτη...;)
Οδηγός: ...
Γέρος: Επαγγελματίες σου λέει μετά... (φτου! κοντά έπεσα πάντως...)
Οδηγός:...
(αμ τώρα δεν θα πεταχτεί καμιά γριά να πάρει το μέρος του γέρου;)
Γριές που πετάχτηκαν μ' ένα στόμα μια φωνή: Πέστε τα κύριε. Αλλά θέλει να του τραβήξεις μια καταγγελία... Να δεις μετά συμμορφώνεται ή όχι; (ε είπα κι εγώ αυτό το κλισέ δεν θα πέσει στο τραπέζι των "διαπραγματεύσεων";)
Γέρος: Μας έφαγε η δημοκρατία! (ωπ νατος ο δικός σου! Κοίτα τώρα που θα πει για τον Παπαδόπουλο...)
Γέρος (συνεχίζει): Χούντα μας χρειάζεται! (δεν έπαιζα κανα Τζόκερ απόψε...;)
Οδηγός: Εντάξει κύριε, μην φωνάζετε. Έχετε δίκιο (και κλείνει τη μουσική).
Οδηγός: ...
(η σιωπή του οδηγού έφερε σε εφαρμογή το γνωστό ρητό "δώσε θάρρος στα γερόντια να σου βγάλουν και τα δόντια").
Γέρος: Ακούς; Χαμήλωσέ το! Μας πήρες τα αυτιά. (κοίτα να δεις που τώρα θα πει "δεν έχουμε την όρεξή σου" και "πρέπει να σέβεσαι και τους άλλους, δεν είσαι μόνος σου")
Οδηγός: ...
Γέρος: Δεν έχουμε την όρεξή σου. Πρέπει να σέβεσαι λιγάκι και τους άλλους. Δεν είσαι μόνος σου στο λεωφορείο. (αμ τώρα δεν θα πει τίποτα για κανα κράτος, για κανα φορολογούμενο πολίτη...;)
Οδηγός: ...
Γέρος: Επαγγελματίες σου λέει μετά... (φτου! κοντά έπεσα πάντως...)
Οδηγός:...
(αμ τώρα δεν θα πεταχτεί καμιά γριά να πάρει το μέρος του γέρου;)
Γριές που πετάχτηκαν μ' ένα στόμα μια φωνή: Πέστε τα κύριε. Αλλά θέλει να του τραβήξεις μια καταγγελία... Να δεις μετά συμμορφώνεται ή όχι; (ε είπα κι εγώ αυτό το κλισέ δεν θα πέσει στο τραπέζι των "διαπραγματεύσεων";)
Γέρος: Μας έφαγε η δημοκρατία! (ωπ νατος ο δικός σου! Κοίτα τώρα που θα πει για τον Παπαδόπουλο...)
Γέρος (συνεχίζει): Χούντα μας χρειάζεται! (δεν έπαιζα κανα Τζόκερ απόψε...;)
Οδηγός: Εντάξει κύριε, μην φωνάζετε. Έχετε δίκιο (και κλείνει τη μουσική).
Και ακολούθησε ένα μισάωρο εξάψαλμου και ανταλλαγής κλισεδιάρικων συντηρητικών ιδεολογημάτων μεταξύ γριών και γέρων, από αυτά που σίγουρα έχεις ακούσει κι εσύ αν χρησιμοποιείς Μετρό/λεωφορεία/ηλεκτρικούς. Έτσι χάσαμε τη μουσικούλα μας και την ηρεμία μας και τα νεύρα μας έγιναν για μια ακόμη φορά ζαρτιέρες (αν και είχε και την πλάκα του το σκηνικό).
ΥΓ: Για να μην μένεις και με την απορία, τον οδηγό τον αλλάξανε δρομολόγιο μετά από κανα-δυο μήνες και τον έχασα. Μάλλον θα του τράβηξε καμιά καταγγελία η γριά...
Όλες οι αναρτήσεις της στήλης "Υποκλοπές" εδώ
2 σχόλια:
Θα πω ότι συμπάσχω και ότι μου θύμισες σκηνικό:
Λεωφορείο που που πάει παγκράτι (τα λόγια είναι περιττά), καλοκαιράκι-φθινοπωράκι, πήχτρα.
Το ερκοντίσιον είναι φουλ στους μείον 15 και το μαλλί κομμωτηρίου μερικών-μερικών παλεύει να μείνει στη θέση του.
Κυρία -λέμε τώρα- αγανακτισμένη απο τη σαρδελοποίηση με κοιτάει που είμαι πιο κοντά στο παράθυρο και παίρνοντας βαθιά ανάσα:
-Ανοίγετε λίγο το παράθυρο;
-Όχι.
-Τι όχι; Ανοίξτε καλέ λίγο το παράθυρο να πάρουμε αέρα,θα πεθάνουμε εδώ μέσα έτσι που είμαστε.
-Το λεωφορείο κλιματίζεται και αν δεν άνοιγε ο καθένας το παράθυρο όποτε ήθελε όλα θα ήτανε δροσερά. Το αυτοκολλητάκι λέει "μην ανοιγετε τα παράθυρα" κι εγώ συμφωνω απολύτως με αυτό. Οπότε και δεν το ανοίγω.
-Μα καλά, θα πεθάνουμε εδώ μέσα, δε βλέπετε τι γίνεται; Μας έχουνε παστωμένους, δε μπορείς να ανασάνεις,... τα χνώτα..... ο ιδρώτας..........
Ε, μετά παιχτηκαν κατηγορίες στο κράτος που δε βάζει πιο συχνά λεωφορεία, στους αλλοθρησκους που βρωμάνε, στο θεό που έστειλε τη ζέστη και άλλα τέτοια που πολύ με χαροποιούν όταν τα ακούω γιατι καταλαβαίνω ότι ανήκω στα ανώτερα στρώματα της τροφικής αλυσίδας.
Καλημέρα σας.
Χα χα χα χα! Απολαυστική η περιγραφή σου και βέβαια μπορώ να σε καταλάβω γιατί όλοι λίγο πολύ έχουμε πέσει σε παρόμοιες φάσεις!
Να' σαι καλά. Καλημέραααααα!
Δημοσίευση σχολίου