Άφωνο

Πάει και το Δίφωνο λοιπόν. Λουκέτο!

Το περίμενα. Ήξερα ότι δεν τραβάει, ότι οι σπασμωδικές κινήσεις της ιδιοκτησίας τους τελευταίους μήνες (εξώφυλλο Χατζηγιάννη κλπ) το αποτέλειωναν σιγά-σιγά, και το κυριότερο, ότι αρκετοί συντάκτες συνέχιζαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους χωρίς να πληρώνονται.

Στην κατάσταση που είμαστε αυτή τη στιγμή το κλείσιμο του Διφώνου μόνο κεραυνός εν αιθρία δεν ήταν. Στον προσωπικό μου κύκλο έχω δεκάδες απολυμένους/ανέργους και άλλους τόσους που περιμένουν το κακό μαντάτο. Έχω επίσης αρκετούς που δεν πληρώνονται στην ώρα τους ή που δεν πληρώνονται καθόλου για ολόκληρους μήνες. Νομίζω όλοι μας έχουμε τέτοιες εμπειρίες, είτε προσωπικές είτε από το περιβάλλον μας. Στο δε χώρο του Tύπου βλέπετε τι γίνεται...

Δεν ήταν έκπληξη λοιπόν το κλείσιμο του περιοδικού αυτού. Και πάλι όμως, παρότι ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι θα γίνει, έπαθα σοκ όταν αντιλήφθηκα ότι ίσως να μην ξανακρατήσω το περιοδικό αυτό στα χέρια μου... Το διαβάζω, βλέπεις, από το Γυμνάσιο... Νομίζω μάλιστα ότι ήμουν ακόμη πιο μικρός όταν μπήκε για πρώτη φορά Δίφωνο στο σπίτι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι σε εκείνο το τεύχος είχα διαβάσει για πρώτη φορά για τον Νίκο Παπάζογλου και τον Νικόλα Άσιμο! Το θυμάμαι έντονα ακόμα και σήμερα!

Τι να πω για το περιοδικό αυτό; Είναι συνυφασμένο με τόσα πράγματα στη ζωή μου που δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ. Καταρχήν το πιστεύω βαθιά ότι αν δεν υπήρχε το Δίφωνο τα ακούσματά μου σήμερα θα ήταν κάπως διαφορετικά. Δεν λέω εντελώς, αλλά σίγουρα σε κάποιο βαθμό. Σίγουρα θα αργούσα πάρα πολύ να ανακαλύψω καλλιτέχνες που σήμερα υπεραγαπώ. Ο ρόλος του Διφώνου είναι αναντικατάστατος, ακόμη και σήμερα που μια ματιά να ρίχνεις πού και πού στο ίντερνετ, έχεις ήδη μάθει τα μουσικά νέα που παρουσιάζει ένα μηνιαίο περιοδικό πριν αυτό κυκλοφορήσει... Ακόμα κι έτσι, η ύπαρξη ενός εντύπου το οποίο να ασχολείται σοβαρά με το λεγόμενο ποιοτικό ελληνικό τραγούδι είναι παραπάνω κι από απαραίτητη. Και το Δίφωνο το έκανε αυτό πιστά, με τις όποιες παρασπονδίες να είναι απολύτως φυσικό να υπάρχουν.

Δεν θα πω άλλα, ούτε για την ιστορία του περιοδικού, ούτε για τα αρνητικά του, ούτε για τις κατά καιρούς κρίσεις του. Μια βόλτα έκανα στο διαδίκτυο και είδα ότι όλα αυτά αναλύονται πολύ καλύτερα από δημοσιογράφους και καλλιτέχνες και γενικώς καλύτερα γνωρίζοντες από εμένα. Απλά, σαν αναγνώστης του περιοδικού αυτού και λάτρης του τραγουδιού έχω να πω ότι δεν μπορώ να φανταστώ την ελληνική μουσική χωρίς ένα σοβαρό έντυπο όπως το Δίφωνο...

Οι συντάκτες του Διφώνου, που έχουν να παίρνουν χρήματα για δεδουλευμένα και βρέθηκαν ξαφνικά άνεργοι, έχουν ήδη βγάλει ανακοίνωση, ενώ έχουν δημιουργήσει και ένα blog (http://www.e-difono.blogspot.com/) σαν βήμα προβολής των αιτημάτων τους (και όχι μόνο). Δεν χρειάζεται να πω ότι είμαι αλληλέγγυος στον αγώνα τους (αν και δεν ξέρω τι πρακτική σημασία έχει το να το λέει κανείς αυτό). Φυσικά και πιστεύω ότι το ιστορικό αυτό περιοδικό πρέπει να συνεχίσει τη λειτουργία του. Συμφωνώ με την πρόταση που ήδη διατυπώνεται από πολλούς: να συνεχίσουν την έκδοσή του οι ίδιοι οι συντάκτες, χωρίς εταιρίες και επιχειρήσεις από πίσω τους. Είναι ένα εγχείρημα δύσκολο αλλά τόσο γοητευτικό...

Πέρα απ'τα λινκ που έδωσα παραπάνω, στα blogs Άσματα και μιάσματα, Μουσικά Προάστια και Το τραπέζι θα βρείτε επίσης συνεχή ενημέρωση και αρθρογραφία σχετικά με το κλείσιμο του Διφώνου και την "επόμενη μέρα" (συστήνω να διαβάσετε τις απόψεις των καλλιτεχνών σχετικά με το θέμα... έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον).

Εύχομαι καλό κουράγιο στους απολυμένους και καλή έκβαση στον αγώνα τους.

Το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους του περιοδικού Δίφωνο με τον Νίκο Παπάζογλου (1995)