Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Δισκοι 2010 - Ο πάγκος

Είπαμε την αγαπημένη 10άδα μας για το 2010, αλλά είναι κρίμα να μην αναφερθούμε και σε ωραία δισκάκια που για τον έναν ή τον άλλο λόγο δεν μπήκαν σε αυτή.

Σε τυχαία σειρά:

Τι είδες που δεν είδα εγώ; - Απόστολος Ρίζος (6/2010, Lyra)
Το χρονικό μίας ερωτικής σχέσης με αρχή, μέση, τέλος, με όλες τις φάσεις της, τα πάνω της και τα κάτω της, μέσα σε ένα δίσκο! Βρήκα όμορφα κομμάτια εκεί μέσα και είδα ότι ο εξαιρετικός αυτός ερμηνευτής μπορεί να σταθεί και σαν τραγουδοποιός (αν και είναι κρίμα που οι ερμηνευτές δεν βρίσκουν υλικό και ενδύονται σχεδόν ΟΛΟΙ το ρόλο του τραγουδοποιού...). Όμως με κούρασε ο υπερβολικός συναισθηματισμός, η εμμονή στο κουρασμένο θέμα έρωτας/αγάπη και το πολύ "φόρτωμα" σε λυγμούς και αναστεναγμούς. Υπάρχουν πάντως κομμάτια που θα μείνουν.


Ιστορίες - Μαρία Λούκα
Είχε τα κότσια να βγάλει το δισκάκι αυτό ολομόναχη γιατί καμιά εταιρία δεν πίστεψε στα τραγούδια της. Μπράβο της! Κι εδώ βρήκα αρκετά πολύ καλά κομμάτια (Τίποτα, Βασιλιάς), αλλά ο δίσκος δεν με τράβηξε τόσο όσο ο πρώτος της (Καλημέρα). Εξαιρετικές ερμηνείες πάντως και αξιοπρεπέστατα τραγούδια.



Στις όχθες της αυγής - Βασίλης Φλώρος (5/2010, Legend)
Πολύ ωραία δουλειά από έναν νέο τραγουδοποιό που φαίνεται πως μπορεί να συνδυάσει εξαιρετικά την Παράδοση με το σήμερα και να πάρει τη σκυτάλη του λεγόμενου "εντεχνο-λαϊκού". Αν δεν ένιωθα σε κάποιες φάσεις της ακρόασης ότι ακούω Θανάση Παπακωνσταντίνου και αν έλειπαν κάποια αόριστα στιχάκια, τότε σίγουρα το δισκάκι αυτό θα έμπαινε παραπάνω στις προτιμήσεις μου. Και πάλι όμως, τα μισά του σχεδόν τραγούδια είναι απ'τα καλύτερα της χρονιάς! Τα’χουμε πει κι εδώ.



Ποινολόγιο - Βαγγέλης Βατσινέας (3/2010, Studio Mythos)
Ξεχώρισε κυρίως τις όμορφες μπαλάντες, την αισθαντική, βαθιά φωνή του Βαγγέλη Βατσινέα και την καλή δουλειά που έγινε στις ενορχηστρώσεις από τη Μαρία Καναβάκη και τον Χρήστο Παύλη. Περισσότερα εδώ.





Ξένιος - Μίλτος Πασχαλίδης (2/2010, MINOS-EMI)
Η μουσική οπτική του Πασχαλίδη προς την αγαπημένη του Κρήτη. Τι πήρε και τι κράτησε μουσικά και συναισθηματικά από την πολύχρονη παραμονή του στο νησί του Δία και του Ψαραντώνη. Πολύ καλά δουλεμένο album που όμως έχει ως επί το πλείστον διασκευές και επανεκτελέσεις και λίγα νέα τραγούδια.



Απ’τη σπηλιά του δράκου - Μπάμπης Παπαδόπουλος (4/2010, Puzzlemusik)
Καταπληκτική δουλειά του σπουδαίου Μπάμπη Παπαδόπουλου, που εδώ δεν διασκευάζει απλά ρεμπέτικα τραγούδια, αλλά τα αποδομεί και τα ξαναχτίζει με την κιθάρα του με τρόπο που θα μπορούσαμε να μιλάμε για δημιουργία απ’την αρχή! Φοβερός δίσκος!



Η Ύδρα Των Πουλιών - Socos/Εγγονόπουλος/Πουλικάκος (4/2010, Puzzlemusik)
Σύγχρονες και πρωτοποριακές συνθετικές ιδέες πάνω στην εκπληκτική ποίηση του Εγγονόπουλου και με την κατάλληλη ερμηνευτική προσέγγιση από τον Πουλικάκο. Δίσκος δύσκολος αλλά πολύ μπροστά...





Κρατήσου απ’τη στάχτη - Κώστας Λειβαδάς (7/2010, Lyra)
Χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις στο ύφος, αλλά με τουλάχιστον 4 πολύ όμορφα κομμάτια, απ’τα καλύτερα της περασμένης χρονιάς, ο τελευταίος δίσκος του Κώστα Λειβαδά αφήνει μια πολύ καλή αίσθηση μετά το πέρας της ακρόασης.




Ανοιξιάτικη μέρα - Λεωνίδας Μπαλάφας (10/2010, Lyra)
Με εξέπληξε θετικά ο Μπαλάφας με την ωριμότητα και την πρόοδο που αποτυπώθηκε στο δεύτερο album του, σε σύγκριση με το καλό αλλά... μπερδεμένο παρθενικό του. Τραγούδια με θεματολογία ενδιαφέρουσα και καθόλου συνηθισμένη, αλλά και με όμορφες συνθετικές ιδέες.




Δίσκοι του 2010 που επίσης αξίζουν προσοχής:
(αλλά δεν τους έχω ακούσει όσες φορές θα θελα για να γράψω περισσότερα)
* Της Γης το μυστικό - Βαγγέλης Καζαντζής
* Σε βάθος δρόμου - Λεωνίδας Μαριδάκης
* Έμαθε η καρδιά - Δήμητρα Παπίου
* Mη Terra - Encardia
* Kollektiva - KollektivA
* Τα όνειρα δεν ξυπνάνε - Δημήτρης Αρναούτης
* Άφοβοι έφηβοι (ορχ.) - Μανώλης Γαλιάτσος
* Θέα - Χάρης Λαμπράκης Quartet

2 σχόλια:

Raphael είπε...

Προσωπικά αρνούμαι να επευφημήσω το καλλιτέχνη που παρασιτεί. Ο λόγος για το Βασίλη Φλώρο, του οποίου τα τραγούδια αποτελούν αντιγραφή του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Πράγματι μέσα έχει κομμάτια μελωδικά και όμορφα, μα θα προτιμήσω να κρατήσω μία απόσταση και να μην επιβραβεύσω αυτή τη προσπάθεια, έως ότου αυτός ο καλλιτέχνης να μας δείξει μία πιο ανεξάρτητη πλευρά του.

Στο ίδιο μήκος κύματος (και χειρότερα) κινείται και ο Νίκος Ζουρνής στο δίσκο Χιλιόμετρα (2009), αλλά με πρότυπο αυτή τη φορά το Σωκράτη Μάλαμα. Επαναλαμβανόμενα και ανέμπνευστα ριφάκια, αδιάφορες και γενικόλογες στιχουργικές ιστορίες χαρακτηρίζουν αυτό το δίσκο που δεν άντεξα να τον ακούσω ολόκληρο.
Κάποιος θα πρέπει να πει στους μουσικούς που δεν αρκεί η μάσκα της ποιότητας για τη ποιότητα την ίδια.

Εδώ θα ήθελα να ξεχωρίσω τον καλλιτεχνικό επηρεασμό από τη μίμηση.
Οποιαδήποτε μορφή τέχνης ανά το κόσμο βασίζεται στον επηρεασμό, στα καλλιτεχνικά (μουσικά εν προκειμένω) ρεύματα.
Η μίμηση είναι φυσιολογικό να συμβαίνει, όταν υπάρχει ιδιαίτερη συμπάθεια προς το έργο κάποιου άλλου, όμως το να δισκογραφείται αφ' ενός και αφ' ετέρου να επευφημείται, είναι άλλο ζήτημα.

Φιλικά πάντοτε!

Stepas είπε...

Χαίρομαι που κατέθεσες την ενδιαφέρουσα άποψή σου.

Κι εγώ επισήμανα τις ομοιότητες με τους καλλιτέχνες που αναφέρεις. Η διαφορά στην οπτική μας βρίσκεται σε αυτό που ονομάζεις "επιβράβευση". Εγώ επισημαίνω το αρνητικό (ομοιότητα; ανεπεξέργαστες επιρροές; αντιγραφή; όπως το δει κανείς) αλλά αφού διέκρινα ταλέντο προτείνω τους δύο δίσκους για ακρόαση και περιμένω τους καλλιτέχνες στο 2ο βήμα τους να απαλλαγούν σε μεγάλο βαθμό από τις επιρροές τους. Εσύ πιστεύεις πως δεν πρέπει ούτε καν να δισκογραφούνται τέτοια τραγούδια. Δεν ξέρω... Ίσως να ’χεις εσύ δίκιο, ίσως εγώ, ίσως και οι δύο, ο καθένας από το πώς βλέπει τα πράγματα.

Πάντως συνεχίζω να πιστεύω ότι οι πρώιμες δημιουργίες ενός καλλιτέχνη (ενδεχομένως βουτηγμένες μέσα στις επιρροές πιο πολύ απ’όσο θα έπρεπε) πρέπει να φεύγουν από πάνω του ακόμα και αν "χρειαστεί" να δισκογραγφηθούν...

Θενκς για το σχόλιο Ραφαελ!
:)