Θυμάμαι...
...τη μέρα που άκουσα τον Αύγουστο τυχαία στο ράδιο κι ένιωσα ένα ρίγος από πάνω ως κάτω.
...τη μέρα που ένας σταθμός έβαλε το Φανοί. Αυτό σου το δίσκο δεν τον είχα αποκτήσει ακόμα κι έτσι το τραγούδι αυτό δεν το ήξερα. Τρελαμένος απ’τη χαρά μου που ανακάλυπτα κάτι καινούριο δικό σου, άνοιξα το συρτάρι όσο πιο γρήγορα μπορούσα, πήρα μια κασέτα, την έβαλα στη θήκη και πάτησα το rec. Το ’πιασα απ΄τη μέση. Το άκουσα τόσες πολλές φορές, που η κασέτα πρέπει να ΄χει λιώσει και που ακόμα και σήμερα το αυτί μου είναι συνηθισμένο να το ακούει απ’τη μέση και μετά!
...τις διακοπές στη Χαλκιδική, πιστιρίκι πέντε χρονών, έτος 1990, που μόλις πλησιάζαμε Θεσσαλονίκη οι σταθμοί παίζανε κάθε τρεις και λίγο το Ένα κι ένα. Το είχα αποστηθίσει και θυμάμαι πώς γέλαγε ο πατέρας μου όταν μονολογούσα "Ένα κι ένα κάνουν δύο λένε στο μηχανουργείο". Μια μέρα τον ρώτησα τι είναι το μηχανουργείο.
...τη μέρα που έμαθα ότι ένας δίσκος σου λέγεται Χαράτσι και έτρεξα στο δισκοπωλείο της γειτονιάς (τότε υπήρχαν και τέτοια). Δεν τον είχε, αλλά η κοπέλα - που για καλή μου τύχη αντικαθιστούσε εκείνη τη μέρα τον βαρύ κι ασήκωτο ιδιοκτήτη - προσφέρθηκε να μου τον αντιγράψει στο σπίτι της το μεσημέρι που θα κλείνανε! Επειδή περίσσευε χώρος στο cd, μου έγραψε και τρία-τέσσερα τραγούδια απ’το Μέσω Νεφών. Όταν πήγα να τον πάρω, μου τον έδωσε χαμογελώντας, προφανώς ευχαριστημένη που διέδωσε αγαπημένες της μουσικές σε έναν έφηβο. Μέχρι να αποκτήσω τη δισκογραφία σου, έμεινα με την εντύπωση ότι το Μέσω Νεφών ήταν ο υπότιτλος του ονόματος Χαράτσι!
...τη μέρα που πήγα σε σπίτι φίλου, απογευματάκι με καιρό όλο γλύκα έξω και είδα πάνω στο γραφείο του το Επιτόπιος Ηχογράφησις στο Λυκαβηττό. Καταχάρηκα όταν κατάλαβα ότι ήταν κι αυτός ένας νεόκοπος ακροατής σου, σαν κι εμένα. Του πήρα τον δίσκο και δεν του τον έχω επιστρέψει ακόμα!
...πόσο είχα χαθεί μέσα σε εκείνο το Η αγάπη η δική μου , στους ασύλληπτους λυγμούς και τα άπιαστα αμανετζίδικα τσαλίμια σου. Στο φουλ ερωτευμένος εγώ τότε και ο καιρός να μου παίζει άσχημο παιχνίδι. Ο πιο ανοιξιάτικος Μάης που έζησα ποτέ. Άνοιγες το παράθυρο και το μυαλό χανότανε. Ερωτευόσουνα ήθελες δεν ήθελες. Όποτε ακούω αυτό το τραγούδι το μυαλό τρέχει σε εκείνα τα απογεύματα και η καρδιά μου χτυπάει πιο γρήγορα.
...τη μέρα που βγαίνοντας από το αμφιθέατρο άκουσα ένα φίλο να τραγουδάει "Μόλις ξυπνήσω το πρωί / τα βλέπω όλα μαύρα". "Θέλω μια κούπα με καφέ και τέσσερα τσιγάρα" συνέχισα εγώ. Αυτό ήταν το παρασύνθημα. Η αναγνώριση έγινε!
...όταν στις ετοιμασίες κάποιου πάρτυ στη Σχολή πήγε ένας κι έβαλε την Εκδίκηση της γυφτιάς στην κονσόλα. Στο τέρμα. Πηγαινοερχόμασταν κουβαλώντας καρέκλες, αναψυκτικά και ποτά και τραγουδάγαμε.
...που μετά το τέλος του πάρτυ συνεχίσαμε με cd και ο Θ. μερακλώθηκε με το Απόψε σιωπηλοί. Χόρευε ζεϊμπέκικο κι όλοι από γύρω βαράγαμε παλαμάκια. Στιγμές παρέας που τις θυμάμαι και βουρκώνω.
...που συζητάγαμε πώς θα γίνει να σε φέρουμε στη Σχολή για συναυλία.
...τη μέρα που πηγαίνοντας στη Σχολή με το λεωφορείο είδα ξαφνικά στην Ηλιουπόλεως μια τεράστια αφίσα με το πρόσωπό σου να αναγγέλλει τις εμφανίσεις σου στο Ζυγό. Σοκ χαράς γιατί είχα πειστεί ότι δεν θα επέστρεφες ποτέ στην Αθήνα για χειμερινές εμφανίσεις.
...εκείνη τη φορά που παρακαλούσα δυνατά από μέσα μου να παίξουν κανα τραγούδι σου στο ράδιο και πριν προλάβω να τελειώσω τα παρακαλετά, να σου το Φύσηξε ο βαρδάρης.
...πόσο είχα κολλήσει στην οθόνη σε κείνα τα υπέροχα δυο-τρία αφιερώματα της ΕΡΤ.
...που είχα πάρει τηλέφωνο στον Βαγγέλη Περάκη (;) στον Μελωδία (ο οποίος είχα παρατηρήσει ότι σε κάθε μα σε κάθε εκπομπή του έβαζε τραγούδι σου) και τον ρώταγα αν ξέρει τίποτα για νέο δίσκο σου και μου είπε "Δεν ξέρουμε. Περιμένουμε και ελπίζουμε". Ήταν τότε που έκλεινες σχεδόν 10ετία χωρίς δισκογραφία.
...τη μέρα που πήγα στα Metropolis και πήρα την επανέκδοση της Εκδίκησης της γυφτιάς. Για πότε ξαναπήγα για να πάρω τα Δήθεν, ούτε που το κατάλαβα!
...πόσες φορές μού συνέβη το Σ’αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω και πόσο λίγες εφάρμοσα το Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
Θυμάμαι
Θυμάμαι
Θυμάμαι
Και δεν θα ξεχάσω, γιατί όλη μου η ύστερη εφηβεία και τα πρώτα φοιτητικά χρόνια είναι δεμένα με τραγούδια σου.
Αντίο Νικόλα κι ευχαριστώ.
κλικ
2 σχόλια:
Εξαιρετικό κείμενο φίλε..
"Στο φουλ ερωτευμένος εγώ τότε και ο καιρός να μου παίζει άσχημο παιχνίδι. Ο πιο ανοιξιάτικος Μάης που έζησα ποτέ. Άνοιγες το παράθυρο και το μυαλό χανότανε. Ερωτευόσουνα ήθελες δεν ήθελες. "
Ό,τι καλύτερο έχεις γράψει ποτέ απ'αυτά που είδα. Σαν κομμάτι από το καλύτερο βιβλίο.
Αντίο Νικόλα, ακόμα δεν έχω χωνέψει πως πέθανε!
Φίλε Raf, χίλια ευχαριστώ για τα εξαιρετικά σου λόγια. Τέτοιου είδους πολύ προσωπικά ποστ έχω πάντα αμφιβολίες αν πρέπει να τα ανεβάζω, οπότε χαίρομαι πολύ που σε άγγιξε!
Πραγματικά, ούτε κι εγώ μπορώ να το χωνέψω. Με τίποτα! Είναι σαν να έχασα κάποιον δικό μου άνθρωπο...
Δημοσίευση σχολίου