Περί των γεγονότων

Χωρίς να έχω μεγάλη τριβή με το κίνημα των λεγόμενων "αγανακτισμένων" (έχω περάσει 2-3 φορές απ'την πλατεία κι έχω συμμετάσχει άλλες τόσες στα δικά τους μπλοκ) θα ήθελα να πω ότι το "κίνημα" αυτό κατάφερε κάτι πολύ σημαντικό: να βγάλει μεγάλη μάζα κόσμου στο δρόμο, κυριολεκτικά να ξυπνήσει κάποιες συνειδήσεις, ειδικά νέων, οι οποίες αδρανούσαν όλα αυτά τα χρόνια νιώθοντας αμήχανα με τα υπάρχοντα κόμματα και να βάλει στην πράξη (έστω και καθυστερημένα) τον απόλυτα αναγκαίο εδώ που φτάσαμε καθημερινό ξεσηκωμό.

Ευτυχώς ξεπεράστηκε σε κάποιο βαθμό η αρχική απολίτικη και απαθής διάθεση που λανσαριζόταν (χωρίς φυσικά να έχει εξαλειφθεί εντελώς ή να μην επιδρά σε σημαντικό μέρος των "πλατειών") και μπήκε ένα μίνιμουμ έστω αίτημα: να μην περάσουν τα μνημόνια και τα μέτρα και να φύγει η κυβέρνηση.

Έχω ακόμα ισχυρότατες ενστάσεις σε πολλά θέματα και ειδικά ως προς την αποτελεσματικότητα των αγανακτισμένων και την πολιτικοποίηση που πρέπει να παίρνουν τα αιτήματά τους και οι δράσεις τους, αλλά πραγματικά έχουν πετύχει εκεί που η Αριστερά, με μεγαλύτερη ή μικρότερη δική της ευθύνη, αποτύγχανε.

Βεβαίως και υπάρχει ακόμα πάρα πολύς δρόμος, δεν λέω πως όλα είναι όμορφα κι ωραία με τους αγανακτισμένους. Άλλωστε δεν μπορείς να κρίνεις συνολικά ένα κίνημα τόσο "χύμα" που χωρίζεται σε "πάνω πλατεία" και "κάτω πλατεία", που άλλοι λένε "έξω όλα τα κόμματα και οι ιδεολογίες" και άλλοι ζητούν άμεση δημοκρατία (ανατροπή του αστικού κοινοβουλευτισμού δηλαδή), που άλλοι ανεμίζουν την ελληνική σημαία οραματιζόμενοι ένα εθνικιστικό καπιταλιστικό κράτος και άλλοι νομίζουν πως με λαϊκές συνελεύσεις των 2000 ανθρώπων που το πρωί πάνε στον εργοδότη και σκύβουν το κεφάλι θα φέρουν τη λαϊκή δημοκρατία...

Πάντως δεν μπορώ να μην παραδεχτώ το πόσο σημαντικό είναι να συζητά, να συμμετέχει ο κόσμος και να νιώθει πως μπορεί να καταφέρει κάτι χωρίς αντιπροσώπους. Ακόμα και η ενημέρωση που γίνεται στις πλατείες για όλα αυτά τα μέτρα που περνούν είναι κάτι πάρα πολύ θετικό.

Προβληματίζομαι κι εγώ βαθύτατα από την αμηχανία της Αριστεράς. Ώρες-ώρες ούτε κι εγώ βρίσκω νόημα στις πορείες που γίνονται παράλληλα και έξω από την καρδιά των γεγονότων και μετατρέπονται σε βόλτες προς την Ακρόπολη ή την Ομόνοια. Αντιλαμβάνομαι τις ενστάσεις της Αριστεράς και το δίκιο που έχει σε κάποια πράγματα. Πώς να αντιδράσει ένας Αριστερός που ακούει διαρκώς "όλα τα κόμματα είναι ίδια" και "όχι σε όλες τις ιδεολογίες" όταν επί χρόνια κατεβαίνει στο δρόμο στερούμενος προσωπικές απολαύσεις και "βολέματα"; Πώς να απαρνηθεί ένας Αριστερός την ιδεολογία του και να το παίξει "ακομμάτιστος" και "άχρωμος" για να ικανοποιήσει τις φαντασιώσεις της πλατείας; Ωστόσο, η Αριστερά πρέπει να βρει τον τρόπο να κάνει την όσμωση με όλο αυτό "κίνημα", να είναι παρούσα, να μπει μπροστά, να προσφέρει την πείρα της.

Θεωρώ άκρως θετικά αυτά τα πρώτα βήματα των "αγανακτισμένων", αλλά παραμένον μπουσούλημα όσο σε αυτές τις απίστευτα ευνοϊκές για κινήματα συνθήκες δεν βαθαίνουν την πολιτικοποίηση των στόχων τους εγκλωβίζοντας έτσι συνειδήσεις σε μια μάλλον βολική για το σύστημα διαμαρτυρία. Αν δεν εξαπλωθεί ο αγώνας τώρα στους χώρους δουλειάς, που εκεί καίει και κρίνεται το πράγμα, πότε θα γίνει αυτό; Τι άλλο έχει να χάσει ένας εργαζόμενος πλέον; Με 30-40% ανεργία και υποαπασχόληση, με μισθούς και συντάξεις στα όρια της εξαθλίωσης και μηδενικά δικαιώματα, πόσο πιο δύσκολη πρέπει να γίνει η κατάσταση για να πάρει ο ίδιος ο λαός την κατάσταση στα χέρια του; Γιατί να συμμετέχει κάποιος μόνο σε μια λαϊκή συνέλευση στις 10 το βράδυ με την μπύρα στο χέρι και να μην οργανωθεί στο σωματείο της δουλειάς του παίρνοντας εκεί αποφάσεις;

Όλα αυτά πρέπει να τα δει και η ίδια η Αριστερά φυσικά διότι ειλικρινά δεν ξέρω τι άλλο περιμένουμε πια... Κι ο Μαρξ ακόμα θα σήκωνε τα χέρια με την πάρτη μας. Αισιοδοξώ ωστόσο πως κάτι καλό θα βγει από όλα αυτά...

ΥΓ: Για τα χτεσινά δεν χρειάζεται να πω κάτι. Υπήρχε εντολή για την εκκένωση της πλατείας και εκτελέστηκε. Έτσι, για να μην έχουμε αυταπάτες για το τι κυβέρνηση έχουμε και πόσο κοροϊδία είναι τα περί δημοκρατίας. Η ουσία είναι ότι πάντα ήταν έτσι. Πάντα οι αποφάσεις παίρνονταν απ'την ΕΕ, απ'τις ΗΠΑ, απ'το ΝΑΤΟ κι εμείς απλά τις εγκρίναμε μέσα από ένα γελοίο κοινοβουλευτικό σύστημα που κατάφερνε μέχρι πρόσφατα να ξεγελά την πλειοψηφία του λαού. Ελπίζω αυτό να το κατανόησαν όλοι πλέον και να μην αυταπατώνται περί πραγματικής δημοκρατίας. Κεφαλαιοκρατικό σύστημα και πραγματική δημοκρατία δεν πάνε μαζί...