Στου Δημήτρη του Ζερβουδάκη

Θυμάμαι τους πολύ εξυπηρετικούς ανθρώπους του Ρυθμός Stage. Θυμάμαι ότι ήταν Σάββατο 15 του Οχτώβρη. Θυμάμαι ότι αυτή τη φορά είχα εξαιρετική παρέα. Θυμάμαι τη βροχούλα που μας περίμενε στο έβγα απ'το μαγαζί κατά τις 3 και βάλε. Θυμάμαι ότι το πρόγραμμα άργησε πολύ να ξεκινήσει. Θυμάμαι κόσμο να γεμίζει το χώρο μπροστά απ'το μπαρ. Θυμάμαι το Δημήτρη Ζερβουδάκη στα μαύρα και όχι στα λευκά. Θυμάμαι τη συγκίνηση που ένιωσα όταν είδα ότι έχει μαζί του τον Παναγιώτη (aka Παναγιότατο) Κουτσούρα στο μπουζούκι. Θυμάμαι ένα πρόγραμμα με υποτονικές αλλά και εξαιρετικές στιγμές. Θυμάμαι ότι ευχαριστήθηκα όσο δεν πήγαινε Τα ανείπωτα. Θυμάμαι ότι ανακάλυψα ξανά κάποια τραγούδια του όπως την Αράχνη, Τα μεγάλα μυστικά, την Ελεύθερη πτώση (τα βίδεος είναι από άλλες εμφανίσεις του, αλλά φετινές, άρα παίρνεις γεύση). Θυμάμαι ότι μου είχε πέσει το σαγόνι στο πάτωμα με τα ταξίμια του Παναγιότατου. Θυμάμαι ότι η φιλότιμη Σοφία Γεωργαντζή δεν με πολυέπεισε και πάλι. Θυμάμαι ότι το πρόγραμμα πήρε παράταση μέχρι τις 12/11, οπότε προλαβαίνεις. Θυμάμαι. Τα υπόλοιπα τα έγραψα εκεί.