Παίζουν / Συμμετέχουν: Η Συμφωνική Ορχήστρα της Βουλγάρικης Εθνικής Ραδιοφωνίας, το φωνητικό σχήμα "Εν φωναίς" και η Σόνια Θεοδωρίδου
Το εξώφυλλο του δίσκου είναι έργο του Άντη Ιωαννίδη, πατέρα του ΑλκίνοουΥπάρχει μια γενικότερη διαμάχη στο ελληνικό τραγούδι γύρω από τις "ταμπέλες", τα διαφορετικά είδη και τη σχέση που αυτά έχουν μεταξύ τους. Κάποιοι χωρίζουν το τραγούδι σε "έντεχνο" και "λαϊκοποπ", κάποιοι σε "ποιοτικό" και "εμπορικό" και πάει λέγοντας. Η γενική τάση είναι να υπάρχουν στο μυαλό μας δύο όχθες. Η απο δω, η όχθη του "καλού τραγουδιού" και η "απέναντι όχθη", η όχθη του ευτελούς τραγουδιού. Επειδή όλα αυτά είναι εντελώς σχηματικά και πολλές φορές κρύβουν την πραγματικότητα, προσωπικά έχω κατασταλάξει σε ένα πράγμα: βγάζω το καπέλο σε όσους δημιουργούς καταφέρνουν να εκδόσουν κάποιο δίσκο ή να κάνουν εμφανίσεις επειδή έχουν πραγματικά κάτι να πουν, επειδή έχουν την ανάγκη της καλλιτεχνικής έκφρασης, της επικοινωνίας με το κοινό μέσω της τέχνης τους και όχι επειδή το επιβάλλει η δισκογραφική εταιρία ή το κοινό των φανατικών θαυμαστών. Εξέχουσα θέση ανάμεσα στους καλλιτέχνες που τηρούν την παραπάνω στάση κατέχει για μένα ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, παρότι δεν συγκαταλέγεται σε αυτό που λέμε "στους αγαπημένους μου καλλιτέχνες". Αυτό ίσως δίνει ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα στην εξαιρετική γνώμη που έχω σχηματίσει για αυτόν και την καλλιτεχνική του πορεία, καθώς τον κρίνω μακριά από κάθε λογική "φαν".
Σαν γνήσιος καλλιτέχνης λοιπόν, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης έκανε ένα διάλειμμα από τον προηγούμενο δίσκο του για να μπορέσει να μαζέψει εμπειρίες και γνώσεις που θα του επέτρεπαν να ξαναγράψει τραγούδια που να έχουν λόγο ύπαρξης. Η έμπνευση ξαναήρθε με τη μορφή "νεροποντής που περιμένει μια ζωή" και έτσι προέκυψε ο νέος δίσκος με τον τίτλο "Νεροποντή", σε μουσική, στίχους, ερμηνείες και ενορχήστρωση από τον ίδιο. Το 6χρονο διάλειμμά του βεβαίως μόνο αργία δεν ήταν, αλλά αντιθέτως ήταν απόλυτα δημιουργικό, καθώς έκανε σημαντικότατα πράγματα που τον βοηθούν να εξελιχθεί καλλιτεχνικά. Έγραψε μουσική για θέατρο, έκανε έναν δίσκο με παραδοσιακά κυπριακά τραγούδια, συνεργάστηκε επί σκηνής, σε μια πολύ δουλεμένη συνάντηση, με την Χαρούλα Αλεξίου και τον Σωκράτη Μάλαμα και κυρίως έκανε κάτι πολύ σπάνιο για Έλληνα τραγουδοποιό. Πήγε για 6 μήνες στη μακρινή Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας ώστε να μελετήσει κλασική μουσική δίπλα στον σπουδαίο Μπόρις Τίσιενκο και άλλους σημαντικούς μουσικούς.
Όλες οι παραπάνω εμπειρίες του, ό,τι αποκόμισε από τα ταξίδια του και τις συνεργασίες του, ό,τι έζησε σε αυτά τα 6 χρόνια είναι καλά χωνεμένο μέσα στη "Νεροποντή". Ένας δίσκος στον οποίο κυριαρχεί η ποιότητα και η προσεγμένη δουλιά . Για τον Αλκίνοο Ιωαννίδη το πιο εύκολο θα ήταν να γράψει δυο-τρία εύκολα τραγουδάκια, πατώντας πάνω σε προηγούμενες δουλιές του, που θα του εξασφάλιζαν ένα - ή και παραπάνω - μεγάλο σουξέ. Εκείνος όμως διάλεξε τον δύσκολο δρόμο κι έτσι έφτιαξε έναν δίσκο με ελαφρώς πιο "δύσκολα" ακούσματα απ'ό,τι μας έχει συνηθίσει, με καλα κρυμμένα νοήματα που απαιτούν αρκετές ακροάσεις και ανοιχτό μυαλό από τον ακροατή. Είπαμε άλλωστε ότι ο πραγματικά ποιοτικός καλλιτέχνης οφείλει πάντα να ψάχνεται δημιουργικά και να προσπαθεί να βελτιώνεται. Νιώθω ότι ο Ιωαννίδης αυτό ακριβως κάνει στη "Νεροποντή", βάζοντας στις συνθέσεις του πολλά στοιχεία από την κλασική μουσική, πολλά λυρικά και συμφωνικά στοιχεία, ακόμη και βυζαντινά, μαζί με παραδοσιακά και έντεχνα. Βεβαίως η "Νεροποντή" δεν είναι κάτι το εντελώς τολμηρό, πατάει σίγουρα στο γνωστό ύφος του Κύπριου τραγουδοποιού, αλλά ταυτόχρονα τον πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Όλες οι συνθέσεις χαρακτηρίζονται από ποιότητα, ενώ για ακόμη μια φορά ο Ιωαννίδης "ψάχτηκε" (και πολύ καλά έκανε) με τις ενορχηστρώσεις.
Οι στίχοι του είναι κατά κύριο λόγο βιωματικοί. Περιγραφές από καταστάσεις που έχει ζήσει, εσωτερικές αναζητήσεις, έντονος αυτοσαρκασμός και δόση χιούμορ, χωρίς να παραλείπονται σαφείς κοινωνικοπολιτικές αιχμές. Πιο αναλυτικά, ο Αλκίνοος έχει γράψει στο δίσκο αυτό για το χρόνο που περνά (Να φέξει ο καιρός /κεράκια χιλιάδες να ανάψουν / φυσώ και τα σβήνω / τα χρόνια περνούν ευτυχώς), για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση στα Βαλκάνια με αφορμή τον ξεσηκωμό του Δεκέμβρη και τις μνήμες του από Κύπρο και Σερβία (στο αφηγηματικό τραγούδι "Πατρίδα"), για το γεγονός ότι έγινε πατέρας (στο τραγούδι "Παιδί"), ενώ έχει γράψει και δύο αυτοσαρκαστικά τραγούδια, το ένα ("Ήταν ανάγκη;") με αφορμή το γεγονός ότι ο χρόνος αφήνει πάνω του σημάδια και το άλλο ("Επιτυχία!"), που είναι ένα απλό τετράστιχο, "για την πιθανότητα μεταστροφής μου - ή και συναδέρφων - προς το εμπορικότερο", όπως σημειώνει ο ίδιος στο βιβλιαράκι του δίσκου. Οι ερμηνείες του είναι σε υψηλό επίπεδο, όπως μας έχει συνηθίσει, με αρκετή θεατρικότητα (όπου χρειαζόταν) και χωρίς να παρασύρεται σε υπερβολές. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο δίσκο συμμετέχουν η Συμφωνική Ορχήστρα της Βουλγάρικης Ραδιοφωνίας, το φωνητικό σχήμα "Εν φωναίς" και η σημαντική λυρική καλλιτέχνις Σόνια Θεοδωρίδου.
Θεωρώ τη "Νεροποντή" έναν από τους καλύτερους δίσκους που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια, μια προσεγμένη και ποιοτική δουλιά που σίγουρα εμπλουτίζει την προσωπική δισκογραφία του Αλκίνοου Ιωαννίδη και δείχνει ότι κάνει διαρκώς βήματα προς τα εμπρός.
Σαν γνήσιος καλλιτέχνης λοιπόν, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης έκανε ένα διάλειμμα από τον προηγούμενο δίσκο του για να μπορέσει να μαζέψει εμπειρίες και γνώσεις που θα του επέτρεπαν να ξαναγράψει τραγούδια που να έχουν λόγο ύπαρξης. Η έμπνευση ξαναήρθε με τη μορφή "νεροποντής που περιμένει μια ζωή" και έτσι προέκυψε ο νέος δίσκος με τον τίτλο "Νεροποντή", σε μουσική, στίχους, ερμηνείες και ενορχήστρωση από τον ίδιο. Το 6χρονο διάλειμμά του βεβαίως μόνο αργία δεν ήταν, αλλά αντιθέτως ήταν απόλυτα δημιουργικό, καθώς έκανε σημαντικότατα πράγματα που τον βοηθούν να εξελιχθεί καλλιτεχνικά. Έγραψε μουσική για θέατρο, έκανε έναν δίσκο με παραδοσιακά κυπριακά τραγούδια, συνεργάστηκε επί σκηνής, σε μια πολύ δουλεμένη συνάντηση, με την Χαρούλα Αλεξίου και τον Σωκράτη Μάλαμα και κυρίως έκανε κάτι πολύ σπάνιο για Έλληνα τραγουδοποιό. Πήγε για 6 μήνες στη μακρινή Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας ώστε να μελετήσει κλασική μουσική δίπλα στον σπουδαίο Μπόρις Τίσιενκο και άλλους σημαντικούς μουσικούς.
Όλες οι παραπάνω εμπειρίες του, ό,τι αποκόμισε από τα ταξίδια του και τις συνεργασίες του, ό,τι έζησε σε αυτά τα 6 χρόνια είναι καλά χωνεμένο μέσα στη "Νεροποντή". Ένας δίσκος στον οποίο κυριαρχεί η ποιότητα και η προσεγμένη δουλιά . Για τον Αλκίνοο Ιωαννίδη το πιο εύκολο θα ήταν να γράψει δυο-τρία εύκολα τραγουδάκια, πατώντας πάνω σε προηγούμενες δουλιές του, που θα του εξασφάλιζαν ένα - ή και παραπάνω - μεγάλο σουξέ. Εκείνος όμως διάλεξε τον δύσκολο δρόμο κι έτσι έφτιαξε έναν δίσκο με ελαφρώς πιο "δύσκολα" ακούσματα απ'ό,τι μας έχει συνηθίσει, με καλα κρυμμένα νοήματα που απαιτούν αρκετές ακροάσεις και ανοιχτό μυαλό από τον ακροατή. Είπαμε άλλωστε ότι ο πραγματικά ποιοτικός καλλιτέχνης οφείλει πάντα να ψάχνεται δημιουργικά και να προσπαθεί να βελτιώνεται. Νιώθω ότι ο Ιωαννίδης αυτό ακριβως κάνει στη "Νεροποντή", βάζοντας στις συνθέσεις του πολλά στοιχεία από την κλασική μουσική, πολλά λυρικά και συμφωνικά στοιχεία, ακόμη και βυζαντινά, μαζί με παραδοσιακά και έντεχνα. Βεβαίως η "Νεροποντή" δεν είναι κάτι το εντελώς τολμηρό, πατάει σίγουρα στο γνωστό ύφος του Κύπριου τραγουδοποιού, αλλά ταυτόχρονα τον πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Όλες οι συνθέσεις χαρακτηρίζονται από ποιότητα, ενώ για ακόμη μια φορά ο Ιωαννίδης "ψάχτηκε" (και πολύ καλά έκανε) με τις ενορχηστρώσεις.
Οι στίχοι του είναι κατά κύριο λόγο βιωματικοί. Περιγραφές από καταστάσεις που έχει ζήσει, εσωτερικές αναζητήσεις, έντονος αυτοσαρκασμός και δόση χιούμορ, χωρίς να παραλείπονται σαφείς κοινωνικοπολιτικές αιχμές. Πιο αναλυτικά, ο Αλκίνοος έχει γράψει στο δίσκο αυτό για το χρόνο που περνά (Να φέξει ο καιρός /κεράκια χιλιάδες να ανάψουν / φυσώ και τα σβήνω / τα χρόνια περνούν ευτυχώς), για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση στα Βαλκάνια με αφορμή τον ξεσηκωμό του Δεκέμβρη και τις μνήμες του από Κύπρο και Σερβία (στο αφηγηματικό τραγούδι "Πατρίδα"), για το γεγονός ότι έγινε πατέρας (στο τραγούδι "Παιδί"), ενώ έχει γράψει και δύο αυτοσαρκαστικά τραγούδια, το ένα ("Ήταν ανάγκη;") με αφορμή το γεγονός ότι ο χρόνος αφήνει πάνω του σημάδια και το άλλο ("Επιτυχία!"), που είναι ένα απλό τετράστιχο, "για την πιθανότητα μεταστροφής μου - ή και συναδέρφων - προς το εμπορικότερο", όπως σημειώνει ο ίδιος στο βιβλιαράκι του δίσκου. Οι ερμηνείες του είναι σε υψηλό επίπεδο, όπως μας έχει συνηθίσει, με αρκετή θεατρικότητα (όπου χρειαζόταν) και χωρίς να παρασύρεται σε υπερβολές. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο δίσκο συμμετέχουν η Συμφωνική Ορχήστρα της Βουλγάρικης Ραδιοφωνίας, το φωνητικό σχήμα "Εν φωναίς" και η σημαντική λυρική καλλιτέχνις Σόνια Θεοδωρίδου.
Θεωρώ τη "Νεροποντή" έναν από τους καλύτερους δίσκους που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια, μια προσεγμένη και ποιοτική δουλιά που σίγουρα εμπλουτίζει την προσωπική δισκογραφία του Αλκίνοου Ιωαννίδη και δείχνει ότι κάνει διαρκώς βήματα προς τα εμπρός.
~Κάθε Τρίτη θα αναρτώ μία παρουσίαση καινούριου δίσκου~
3 σχόλια:
Συμφωνώ και επαυξάνω ως προς τον δισκο. Ειναι μακράν ο καλύτερος τα τελευταια χρόνια -μιλώ πάντα γαι εργασιες των θεωρούμενων καταξιωμένων.
Επιτρέψτε μου να σας πω οτι καλώς κακώς οι όχθες στο τραγουδι υπάρχουν -πάντα υπήρχαν. Απλώς τωρα εγουν μεγεθυνθει γιατι ειναι πολύ μεγαλύτερος ο τζόγος που γίνεται. Το συζητάμε αν θέλετε.
Κι επειδη εγω κακώς ή κακώς ειμαι επαγγελματίας δημοσιογράφος σας λέω πως τυχαια σας ανακάλυψα, διαβασα τα περισσότερα από τα κειμενά σας καισκέφτομαι πόσο διαφορετικά θα ηταν τα πράγματα στο δικό μο επάγγελμα αν ειχαμε «γραφιάδες» σαν κι εσάς.
Σας ευχαριστώ.
Κυρία Βλαχογιάννη,
Καταρχήν μεγάλη μου τιμή να διαβάζω τόσο όμορφα λόγια για τη δουλιά μου από έναν άνθρωπο όπως εσείς, που έχετε μια πολύ αξιόλογη πορεία στο χώρο της δημοσιογραφίας που σχετίζεται με το ελληνικό τραγούδι. Διαβάζω από παλιά τα άρθρα σας, ειδικά όσα αφορούν τις εκδόσεις νέων δίσκων (στον "Ηριδανό" και αλλού. Αλήθεια ο "Ηριδανός" συνεχίζει ή σταμάτησε; ). Ακούω επίσης τακτικά τις εκπομπές σας. Ειλικρινά χαρά μου που διαβάζετε το μπλογκ μου.
Για το δίσκο του Ιωαννίδη φυσικά συμφωνώ. Όσο περνά ο καιρός τον θεωρώ όλο και περισσότερο έναν από τους καλύτερους δίσκους των τελευταίων ετών και ίσως τον καλύτερο δίσκο που έβγαλε ένας κατεξοχήν τραγουδοποιός της λεγόμενης γενιάς του ’90. Τόσο καλές δουλιές από πλευράς τραγουδοποιών έχει κάνει κατά τη γνώμη μου μόνο ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου τα τελευταία χρόνια.
Οι όχθες στο τραγούδι σαφώς υπάρχουν. Απλά έχουμε μπερδευτεί λίγο με τις "ταμπέλες". Πολύ θολός ο όρος έντεχνο, αλλά μάλλον αναγκαίος "για να μπορούμε να συνεννοούμαστε", όπως λέει και ο Θ. Μικρούτσικος.
Σας ευχαριστώ και πάλι από καρδιάς για τα ιδιαίτερα καλά σας λόγια.
Δημοσίευση σχολίου