Οι 30 καλύτεροι δίσκοι της δεκαετίας του 2000
(ή αλλιώς των 00s ή των Zeros ή του '00)
Θέσεις 16 έως 20:
20. Avatar - Monika (Archangel, 6/2008)
Αν και φανατικός του ελληνικού στίχου, μπορώ να πω ότι τούτος δω ο αγγλόφωνος δίσκος, που τρέλανε κόσμο και κριτικούς, με άγγιξε αρκετά και με υποχρέωσε να ρίξω ένα βλέφαρο (ένα αυτί καλύτερα...) σε αυτήν την ταχέως αναπτυσσόμενη - νεανική κατά κύριο λόγο - σκηνή. Ε δεν νομίζω να θέλεις και ιδιαίτερες αναλύσεις. Και τι δεν έχει γραφεί κατά καιρούς για τη Μόνικα και τον πρώτο της δίσκο "Avatar". Αποθέωση κανονική. Εγώ αυτό που κράτησα είναι κάποια πολύ όμορφα τραγούδια (το "Over the hill" λ.χ. με μαγεύει ακόμα), εξαιρετικές ιδέες στην ενορχήστρωση με υποσχέσεις για το μέλλον και μια ενδιαφέρουσα φωνή μιας μόλις 22χρονης τραγουδοποιού. Τα υπόλοιπα θα τα δείξει ο χρόνος... Α κράτησα και μια απορία. Όλοι αυτοί οι φαν του ελληνικού τραγουδιού με αγγλικό στίχο που λένε ότι απορρίπτουν την "κλάψα" του έντεχνου, τι ξεσηκωτικό και εξωστρεφές βρίσκουν σε δίσκους σαν το Avatar; (άσχετο με την αξία του δίσκου αυτό, αλλά την έχω καιρό αυτήν την απορία)
19. Reflections (music by Manos Hadjidakis) - Raining Pleasure (EMI, 4/2005)
Ο δίσκος που έφερε κάτι ελληνομανείς (εννοώ με εμμονή στον ελληνικό στίχο) σαν τον γράφοντα κοντά στο αξιόλογο αγγλόφωνο συγκρότημα από την Πάτρα και ταυτόχρονα ξένισε και απομάκρυνε κάποιους από τους fans τους. Η πιο σπουδαία υπηρεσία του δίσκου όμως είναι ότι πολλής νεαρόκοσμος ήρθε κοντά στον Μάνο Χατζιδάκι με όχημα τη ματιά των Raining Pleasure στις συνθέσεις του σπουδαίου συνθέτη.
Κάποιες από τις ωραιότερες μελωδίες του Χατζιδάκι βρίσκονται λοιπόν στο Reflections, υπό το πρίσμα των Raining Pleasure που προσέγγισαν με εξαιρετικό τρόπο τα 8 τραγούδια με αγγλικό στίχο και τα δύο ορχηστρικά που κατέθεσε ο συνθέτης στον ομώνυμο δίσκο του το 1969 στη Νέα Υόρκη, σαν αποτέλεσμα της τριβής του με την pop και την rock που ήταν σε ιδιαίτερη άνθιση εκείνη την περίοδο στις ΗΠΑ (όπου διέμενε και ο ίδιος από το '66 μέχρι το '72) και όχι μόνο. Τραγούδια κλασικά πλέον, οικουμενικά και ταυτόχρονα "ελληνικά". Κάποια από αυτά άλλωστε τα γνωρίσαμε και με ελληνικό στίχο αρκετά αργότερα (Κεμάλ, Περιμπανού, Η Προσευχή του Ακροβάτη, Χελιδόνι στο κλουβί κ.ά.). Oι Raining Pleasure κατάφεραν με το παίξιμό τους να κάνουν τα τραγούδια αυτά να φαίνονται σαν... χτεσινά κι ας έχουν σχεδόν 40 χρόνια ζωής. Ένας πραγματικά σπουδαίος δίσκος!
Κάποιες από τις ωραιότερες μελωδίες του Χατζιδάκι βρίσκονται λοιπόν στο Reflections, υπό το πρίσμα των Raining Pleasure που προσέγγισαν με εξαιρετικό τρόπο τα 8 τραγούδια με αγγλικό στίχο και τα δύο ορχηστρικά που κατέθεσε ο συνθέτης στον ομώνυμο δίσκο του το 1969 στη Νέα Υόρκη, σαν αποτέλεσμα της τριβής του με την pop και την rock που ήταν σε ιδιαίτερη άνθιση εκείνη την περίοδο στις ΗΠΑ (όπου διέμενε και ο ίδιος από το '66 μέχρι το '72) και όχι μόνο. Τραγούδια κλασικά πλέον, οικουμενικά και ταυτόχρονα "ελληνικά". Κάποια από αυτά άλλωστε τα γνωρίσαμε και με ελληνικό στίχο αρκετά αργότερα (Κεμάλ, Περιμπανού, Η Προσευχή του Ακροβάτη, Χελιδόνι στο κλουβί κ.ά.). Oι Raining Pleasure κατάφεραν με το παίξιμό τους να κάνουν τα τραγούδια αυτά να φαίνονται σαν... χτεσινά κι ας έχουν σχεδόν 40 χρόνια ζωής. Ένας πραγματικά σπουδαίος δίσκος!
18. Οίκος Αντοχής - Δανάη Παναγιωτοπούλου (Καθρέφτης, 2007)
Από τους δύο πρώτους προσωπικούς δίσκους της Δανάης Παναγιωτοπούλου, που αμφότεροι κυκλοφόρησαν στο δεύτερο μισό των Zeros, επέλεξα τον πρώτο, τον Οίκο Αντοχής, για τη λίστα μου για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, γιατί με αυτόν έσκασε ξαφνικά σαν βόμβα στα μυαλά μας η αιχμηρή πένα και η αντισυμβατική συνθετική ευφυϊα της Δανάης Παναγιωτοπούλου που είναι μία από τις λίγες νεότερες τραγουδοποιούς με καινοτόμα πρόταση μέσα στα Zeros (εκτός των ορίων του εντεχνο-λαϊκού ρεύματος δηλαδή). Δεύτερον, διότι ο έτερος προσωπικός της δίσκος Homo logotypus, αν και κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι ακόμη πιο "εξελιγμένος" και ως εκ τούτου καλύτερος του πρώτου, "ατύχησε" να εκδωθεί την Άνοιξη του 2009 κι έτσι δεν έχουμε προλάβει να τον "χωνέψουμε" καλά και να τον κρίνουμε με την σχετική ασφάλεια μιας κάποιας απόστασης (δυστυχώς στα best of μιας δεκαετίας, οι δίσκοι που βγήκαν την τελευταία χρονιά πάντα "αδικούνται" καθώς δεν μπαίνουν ούτε στην απερχόμενη, ούτε στην επερχόμενη δεκαετία...). Όπως και να' χει θεωρώ και τους δύο αυτούς δίσκους της Παναγιωτοπούλου εξαιρετικούς, άξιους της προσοχής μας και σίγουρα από τα καλύτερα έργα της δεκαετίας.
Ο Οίκος Αντοχής δεν έχει το ραδιοφωνικό σουξέ. Δεν φτιάχτηκε έτσι κι αλλιώς με τέτοιο σκοπό. Δεν έχει καν ένα τραγούδι που να ξεχωρίζει και να τραβάει την προσοχή έναντι των υπολοίπων. Όλα τα τραγούδια έχουν την ίδια βαρύτητα. Η κοφτερή σαν ξυράφι γραφή της Δανάης Παναγιωτοπούλου σού βάζει δύσκολα εξ αρχής, αν και μετά τις πρώτες ακροάσεις έχεις αρχίσει να ανακάθεσαι στην καρέκλα σου αφού αυτά που ακούς σε αφορούν και τα ξέρεις από πρώτο χέρι (ειδικά αν είσαι 30 και κάτω). Με λιτότητα και jazz αναφορές ανάμεσα σε δύο πιάνα (Άγγελος Αγγέλου, Παντελής Ραβδάς) και με μια λεπτή ειρωνεία που προκύπτει τόσο από τους στίχους όσο και από τα "σχόλια" των συνθέσεων (θα ακούσετε ένθετες μελωδιούλες από παιδικά τραγούδια κ.ά.), η Παναγιωτοπούλου κριτικάρει πολιτικά και κοινωνικά με έναν διόλου βαρύγδουπο τρόπο και μια πολύ "ύπουλη" αθωότητα. Πραγματικά σπουδαίοι στίχοι από μία εξαιρετική περίπτωση νεότερης τραγουδοποιού.
Ο Οίκος Αντοχής δεν έχει το ραδιοφωνικό σουξέ. Δεν φτιάχτηκε έτσι κι αλλιώς με τέτοιο σκοπό. Δεν έχει καν ένα τραγούδι που να ξεχωρίζει και να τραβάει την προσοχή έναντι των υπολοίπων. Όλα τα τραγούδια έχουν την ίδια βαρύτητα. Η κοφτερή σαν ξυράφι γραφή της Δανάης Παναγιωτοπούλου σού βάζει δύσκολα εξ αρχής, αν και μετά τις πρώτες ακροάσεις έχεις αρχίσει να ανακάθεσαι στην καρέκλα σου αφού αυτά που ακούς σε αφορούν και τα ξέρεις από πρώτο χέρι (ειδικά αν είσαι 30 και κάτω). Με λιτότητα και jazz αναφορές ανάμεσα σε δύο πιάνα (Άγγελος Αγγέλου, Παντελής Ραβδάς) και με μια λεπτή ειρωνεία που προκύπτει τόσο από τους στίχους όσο και από τα "σχόλια" των συνθέσεων (θα ακούσετε ένθετες μελωδιούλες από παιδικά τραγούδια κ.ά.), η Παναγιωτοπούλου κριτικάρει πολιτικά και κοινωνικά με έναν διόλου βαρύγδουπο τρόπο και μια πολύ "ύπουλη" αθωότητα. Πραγματικά σπουδαίοι στίχοι από μία εξαιρετική περίπτωση νεότερης τραγουδοποιού.
17. Μόνο νερό στη ρίζα - Χρήστος Θηβαίος (Lyra, 11/2003)
Ο πλέον "έθνικ" και "μεσογειακός" δίσκος του αγαπημένου Χρήστου Θηβαίου, που θαρρώ πως συνοψίζει καλύτερα από κάθε άλλη προσωπική του δουλιά τις επιρροές του από την περίοδο της διαμονής του στην Ιταλία. Από τη στιγμή που γοητεύομαι έτσι κι αλλιώς από την ιδιαίτερη χροιά του Θηβαίου, βρίσκω εξαιρετική την ποιητικίζουσα γραφή του και ταυτόχρονα λατρεύω τους ήχους της Μεσογείου και τις jazzy μελωδίες, δεν θα μπορούσα παρά να αγαπήσω πολύ τούτον εδώ το δίσκο που είναι και ο πρώτος προσωπικός του στη μετα Συνήθεις Υποπτοι περίοδό του. Εκπλήσσει η πανέμορφη διασκευή ενός εβραϊκού παραδοσιακού στο "Με λένε αέρα" με τις "τσιγγάνικες" κιθάρες να σε πιάνουν από το πέτο και να σε σηκώνουν ψηλά και τα καταπληκτικά φωνητικά του Βασίλη Παϊτέρη να εντυπωσιάζουν. Όλα τα κομμάτια έχουν κάτι να σου πουν και είναι όλα εμπνευσμένα από στίχους ποιητών. Κεντάει η Βάσω Δημητρίου στις κιθάρες! Πολύ καλή και προσεγμένη δισκογραφική δουλιά!
16. Μέχρι το τέλος - Νατάσσα Μποφίλιου (Μικρή Άρκτος, 3/2008)
Δεν ξέρω αν πέφτω στην παγίδα της υπερβολής και του προτρέχοντος, αλλά νομίζω ότι με αυτόν τον δίσκο αποκαλύφθηκε το εν δυνάμει πιο ενδιαφέρον δίδυμο δημιουργών μετά το Κραουνάκης-Νικολακοπούλου. Προσέξτε τη φράση "εν δυνάμει". Δεν κάνω σύγκριση, δεν κάνω ταύτιση, δεν ονοματίζω "διαδόχους" και άλλα τέτοια χαζά, αλλά σίγουρα τα τρία αυτά παιδιά που - σε καιρούς αποθέωσης της μοναχικότητας - δουλεύουν σαν ομάδα (Θέμης Καραμουρατίδης, Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Νατάσσα Μποφίλιου) υπόσχονται πολλά (μα πάρα πολλά) με αυτόν τον δίσκο. Ξεχωρίζω πρώτα και κύρια τον καλύτερο στιχουργό των τελευταίων ετών, τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο ("Όχι που τρέμω το σταυρό / αλλά που δεν μπορώ να βρω / χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία / Δεν φεύγω για παληκαριά / αλλά που μου πεσε βαριά / μες στον Παράδεισο η τόση προδοσία"). Το παιδί αυτό έχει παρόν και μέλλον και δεν νομίζω ότι υπάρχει περίπτωση να μας απογοητεύσει. Γράφει με έναν τρόπο απίστευτα απλό και σύγχρονο, ψυχογραφώντας τις νεότερες γενιές και αποφεύγοντας την παγίδα της αοριστίας. Μετά πάμε στην καλύτερη νέα φωνή, τη Νατάσσα Μποφίλιου. Απίστευτες δυνατότητες (εύρος, βάθος, χροιά, χρώμα) από μία πολύ σπουδαία τραγουδίστρια που νομίζω θα μας απασχολεί για πολλά χρόνια, ειδικά αν αποφύγει τους άκρατους συναισθηματισμούς και τα γυναικεία "πρότυπα"... Το Μέχρι το τέλος ανέδειξε τελικά τη δυναμική μιας ταλαντούχας νέας φουρνιάς του ελληνικού τραγουδιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου