Κρυμμένα διαμάντια #12 - Δύο τραγούδια του Μίλτου Πασχαλίδη

Στη μηνιαία, σταθερή στήλη με τίτλο "Κρυμμένα διαμάντια" θα παρουσιάζονται τραγούδια που ουδέποτε έγιναν "σουξέ", αλλά παρολαυτά είναι αξιόλογα και τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν από άλλα που είναι γνωστά σε όλους. Τραγούδια που ατύχησαν να μην πολυπαίζονται από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, τραγούδια που θεωρούνταν "συμπληρώματα" για να κλείσει η 14άδα ή 12 άδα ενός δίσκου, τραγούδια που και οι ίδιοι οι τραγουδιστές, στων οποίων την προσωπική δισκογραφία ανήκουν, δεν τα στήριξαν στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Ψάχνουμε και βρίσκουμε λοιπόν "διαμάντια στα σκουπίδια και στον υπόνομο", όπως λέει και η Μαριανίνα Κριεζή. Ψάχνουμε για τα λεγόμενα "αδικημένα τραγούδια".

Από τον τρίτο προσωπικό δίσκο του Μίλτου Πασχαλίδη, τις "Βυθισμένες Άγκυρες", που ίσως να είναι και ο καλύτερός του μέχρι σήμερα, ξεχώρισαν αρκετά κομμάτια όπως τα πασίγνωστα πλέον "Αγύριστο κεφάλι", "Του φθινοπώρου τα φιλιά", "Της λήθης το πηγάδι" και φυσικά το ομώνυμο με τον δίσκο. Αγαπημένα των πιστών ακροατών του τραγουδοποιού είναι επίσης τα "Αμανές", "Της πούλιας" και "Με μια καμήλα στους Δελφούς". Δύο τραγούδια όμως που σπάνια παίζει σε συναυλίες του είναι το "Πέμπτο λιοντάρι" και το "Ροδάκινο".

Βυθισμένες άγκυρες (2001)

Το πέμπτο λιοντάρι

Μουσική / Στίχοι / Πρώτη εκτέλεση: Μίλτος Πασχαλίδης
Δίσκος: "Βυθισμένες άγκυρες" (2001)

Αυτοβιογραφική μπαλάντα, όχι κάτι το ιδιαίτερο στη σύνθεση, αλλά με πολύ καλούς, προσωπικούς-εσωτερικούς στίχους. Με το τραγούδι αυτό ο Μίλτος Πασχαλίδης αναφέρεται απολογιστικά στην πολύχρονη διαμονή του στο Ηράκλειο της Κρήτης. Παρομοιάζει τον εαυτό του με το πέμπτο λιοντάρι της γνωστής πλατείας του Ηρακλείου με τα 4 λιοντάρια "Κι όταν τελειώνει η συναυλία / το μάτι κλείνω στο φεγγάρι / σαν άγαλμα μες στην πλατεία / εγώ το πέμπτο της λιοντάρι". Μία απλή αλλά πολύ όμορφη μπαλάντα που δυστυχώς σπανίως ακούμε στις ζωντανές εμφανίσεις του τραγουδοποιού.

Η Πλατεία των Λιονταριών στο Ηράκλειο, με την Κρήνη Μοροζίνι, το ενετικό συντριβάνι με τα αγάλματα λιονταριών

Μακριά απ' του κάστρου τη σκιά
στρέφει τα νώτα στο λιμάνι
κρύβει θαμμένα μυστικά
κι όλο του κεφαλιού της κάνει
η πόλη αυτή που με μπερδεύει
η πόλη αυτή που με παιδεύει

Πριν δέκα χρόνια ήρθα εδώ
με μια βαλίτσα αριθμούς και σημειώσεις
βρήκα μια τρύπα να κρυφτώ
μα τα τρελοστιχάκια μου
δεν χώρεσαν στις εξισώσεις
κι είπα να βγω να τραγουδήσω
στην πόλη αυτή που με μαγεύει

Κι όταν σχολούσε η πελατεία
βουβός κοιτούσα το φεγγάρι
σαν άγαλμα μες στην πλατεία
εγώ το πέμπτο της λιοντάρι

Εδώ στο χείλος των τριάντα
- τι αριθμός θεέ μου κι αυτός -
τίποτα δεν κρατάει για πάντα
γνέφει ο άλλος μου εαυτός
στην πόλη αυτή που με παιδεύει
στην πόλη αυτή που με μπερδεύει

Τώρα οι φίλοι έχουν σκορπίσει
και σαν αγρίμι κρύβομαι βαθιά μες στην φωλιά μου
εδώ κανείς δε με γνωρίζει κι αν μάθαν το επώνυμο
ξεχάσαν το όνομά μου
στην πόλη αυτή που με μαγεύει

Κι όταν τελειώνει η συναυλία
το μάτι κλείνω στο φεγγάρι
σαν άγαλμα μες στην πλατεία
εγώ το πέμπτο της λιοντάρι

Ροδάκινο

Μουσική / Στίχοι / Πρώτη εκτέλεση: Μίλτος Πασχαλίδης
Δίσκος: "Βυθισμένες άγκυρες" (2001)

Ένα πολύ ατμοσφαιρικό, γλυκύτατο, "ήρεμο" τραγούδι. Στην ουσία μιλάμε για μία μπαλάντα με λαϊκο-παραδοσιακό χρώμα. Εξαιρετικοί ερωτικοί στίχοι και μία από τις καλύτερες ερμηνείες του Πασχαλίδη κατά τη γνώμη μου. Δεν ξέρω αν το παίζει συχνά, εγώ πάντως δεν το έχω πετύχει σε live του.

Στου ροδάκινου το χρώμα

έβαψες τα μάγουλά σου

και του κερασιού τη γλύκα

με κερνάς με τα φιλιά σου

Τώρα τα λόγια που 'χες πει

ξερόφυλλα του αέρα

αχ, ν' άκουγα απ' τα χείλη σου

άλλη μια καλημέρα...

Κανελλόριζα και δυόσμο

κι απ' την ερημιά το μέλι

σου χαρίζω όλον τον κόσμο

και μου λες πως δεν σε μέλλει

Τώρα τα λόγια που 'χες πει

ξερόφυλλα του αέρα

αχ, ν' άκουγα απ' τα χείλη σου

άλλη μια καλημέρα...

Δείτε όλα τα άρθρα της στήλης αυτής εδώ