Κρυμμένα διαμάντια #15 - Η "Ρεσεψιόν" του Νίκου Χαλβατζή

Στη μηνιαία, σταθερή στήλη με τίτλο "Κρυμμένα διαμάντια" θα παρουσιάζονται τραγούδια που ουδέποτε έγιναν "σουξέ", αλλά παρολαυτά είναι αξιόλογα και τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν από άλλα που είναι γνωστά σε όλους. Τραγούδια που ατύχησαν να μην πολυπαίζονται από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, τραγούδια που θεωρούνταν "συμπληρώματα" για να κλείσει η 14άδα ή 12 άδα ενός δίσκου, τραγούδια που και οι ίδιοι οι τραγουδιστές, στων οποίων την προσωπική δισκογραφία ανήκουν, δεν τα στήριξαν στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Ψάχνουμε και βρίσκουμε λοιπόν "διαμάντια στα σκουπίδια και στον υπόνομο", όπως λέει και η Μαριανίνα Κριεζή. Ψάχνουμε για τα λεγόμενα "αδικημένα τραγούδια".

Άλλα είχα σχεδιάσει, άλλα μου βγαίνουν.

Ποιός να εξηγήσει τα νοητικά άλματα;

Ποιός να βάλει φραγμό στους συνειρμούς;

Το 15ο "επεισόδιο" της στήλης συνέπιπτε με τα γενέθλια ενός αγαπημένου μου προσώπου. Έτσι είχα σχεδιάσει να παρουσιάσω κάτι από αυτά που του αρέσουν πολύ (Θεοδωράκη, Λεοντή, Λοϊζο, Μαρκόπουλο κ.ά.).

Μεσολάβησε το Πάσχα και η εξόρμηση στας εξοχάς. Ήλιος, ήλιος, ήλιος. Φως, φως, φως. Άνοιξη οργιάζουσα.

Πώς βρέθηκα τώρα εγώ να σιγοτραγουδάω τη σκοτεινή "Ρεσεψιόν" του Νίκου Χαλβατζή μέσα σε όλο αυτό το αισιόδοξο κλίμα, είναι ένα μυστήριο... Πώς έφτασα να βάζω τουλάχιστον τρεις φορές τη μέρα αυτό το τραγούδι και να μην το χορταίνω είναι κι αυτό μυστήριο.

Ίσως φταίει που διάβαζα το "Όταν έκλαψε ο Νίτσε" όλες αυτές τις μέρες. Ταιριάζει το ύφος του τραγουδιού άλλωστε με την ενδοσκόπηση και την... αυτοψυχανάλυση που κάνεις θες δεν θες διαβάζοντας το εν λόγω βιβλίο.

Ίσως πάλι να είναι η κυκλοφορία του 2ου δίσκου του Χαλβατζή ("Γκόλεμ") που έγινε πρόσφατα και τον έφερε στην επικαιρότητα. Κι έτσι εγώ μπήκα στη διαδικασία να θυμηθώ τον πρώτο του δίσκο όπου και περιεχόταν η "Ρεσεψιόν".

Το 'χω ξαναπεί ότι τους τελευταίους 2 μήνες (ή μήπως χρόνια...;) δεν την πολυπαλεύω, οπότε μην περιμένεις συνοχή και διαύγεια από τα γραπτά μου. Ό,τι πιάσεις.

Τελοσπάντων, τελοσπάντων. Πάμε στα του τραγουδιού...

~~~

Τις τελευταίες μέρες του 2006 κυκλοφόρησε ο πρώτος δίσκος του Κοζανίτη τραγουδοποιού Νίκου Χαλβατζή με τίτλο "Πλάνο εξόδου". Ο δίσκος συζητήθηκε αρκετά και έφερε στο φως πολλές και αντικρουόμενες απόψεις. Ίσως να συζητήθηκε πολύ επειδή την παραγωγή ανέλαβε ο Σωκράτης Μάλαμας (για πρώτη φορά), συστήνοντάς μας έτσι έναν νέο τραγουδοποιό. Ίσως επειδή ο ίδιος ανέλαβε και την ερμηνεία αρκετών από τα τραγούδια του δίσκου. Ίσως επειδή πλην του Μάλαμα, στο δίσκο συναντάμε ονόματα όπως αυτά της Τάνιας Τσανακλίδου, της Θεοδοσίας Τσάτσου και του Γιώργου Μιχαήλ. Ίσως επειδή το ύφος του δίσκου δεν είναι ούτε εύπεπτο, ούτε κάτι που συναντάμε εύκολα στην Ελλάδα. Ίσως επειδή και οι στίχοι δεν είναι συμβατικοί στη φόρμα και το περιεχόμενο.

Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι είναι ένα σύγχρονο αριστούργημα. Κάποιοι άλλοι ότι "είναι πολύ μπροστά". Άλλος μίλησε για έναν εξαιρετικά ταλαντούχο τραγουδοποιό με μία εντελώς δική του πρόταση. Άλλος για τις επιρροές του από τον Μάλαμα, τον Θ. Παπακωνσταντίνου, τον L.Cohen, τους Radiohead. Αλλού γράφτηκε ότι δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Αλλού ότι αντιγράφει τους παραπάνω. Άλλοι είπαν "τι πάει και κάνει ο Μάλαμας;". Και πάει λέγοντας.

Το εξώφυλλο του δίσκου "Πλάνο εξόδου" (2006)

Δεν ξέρω τι ισχύει και τι όχι τελικά. Δεν μπορώ να καταλήξω κάπου, παρότι έχω ακούσει τον δίσκο αυτό πάρα πολλές φορές. Το σίγουρο είναι ότι αν δεν μας τον παρουσίαζε ο Μάλαμας τον Χαλβατζή, δύσκολα θα τράβαγε τόσο γρήγορα την προσοχή μας. Δυστυχώς έτσι είναι, κακά τα ψέματα. Αυτό που ξέρω επίσης είναι ότι το παληκάρι αυτό έχει πολύ ταλέντο. Ναι, είναι σκοτεινά και "δύσκολα" τα όσα γράφει. Ναι, δεν μπορεί ένας τέτοιος δίσκος να συγκινήσει μεγάλα πλήθη. Αλλά πραγματικά το ύφος γραφής του είναι κάτι που δεν το είχαμε ξανακούσει στην Ελλάδα.

Μέσα στο "Πλάνο εξόδου" λοιπόν, περιέχεται η "Ρεσεψιόν". Ένα τραγούδι όπου η φωνή του Μάλαμα δένει 100% με το ύφος του κομματιού. Ειλικρινά νιώθω ότι αν αυτό το τραγούδι το έλεγε οποιοσδήποτε άλλος θα καταστρεφόταν... Δεν μπορώ να περιγράψω (όπως - κακώς, κάκιστα - συνηθίζω) ούτε το ύφος της σύνθεσης, ούτε το περιεχόμενο των στίχων, ούτε τα συναισθήματά μου όταν το ακούω. Άκου και κρίνε μόνος-η σου. Μάλλον φταίει το ότι δεν έχω καταλάβει ακόμα τι κάνει τόσο γοητευτική στα αυτιά μου αυτήν την περίεργη, σκοτεινή "ροκιά".

Ρεσεψιόν

Μουσική - Στίχοι: Νίκος Χαλβατζής
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας
Δίσκος: "Πλάνο εξόδου" (2006, Lyra)

Ποιο χαμόγελο είπες πως φοράς
και ποιων το χέρι είσαι
να μου το θυμίζεις δεν μου αρκεί
μου αρκεί που προσποιείσαι.

Το κλειδί που σου είπαν και του έδωσες
ούτε και αυτό σε σας ανήκει
κράτα εσύ την κάρτα στο στήθος σου
μ' αυτήν τις μυτιές να ανοίγεις.

Έμαθα τον έφερε αυτή
που ψωμί σ΄ όλους σας δίνει
και που ξέρω αν στα δύσκολα
την καρδιά ή τα πόδια ανοίγει.

Τώρα εγώ να επιπλεύσω εκεί στο μπαρ
ο χρόνος δεν θα με ξεχάσει
θέλω να δω η ιστορία αυτή
αν μαζί μου τελειώσει.

Τώρα το παρακάτω ντοκουμέντο δεν ξέρω πώς βρέθηκε στα χέρια μου. Κάποιος φίλος μού το είχε δώσει νομίζω και μάλλον είναι από εκεί. Ενιγουέι. Ρίξε μια ματιά και ζητώ συγγνώμη από αυτόν-ή που το τράβηξε, που το ανεβάζω χωρίς την άδειά του-της. Ο Σωκράτης Μάλαμας και ο Νίκος Χαλβατζής παρουσιάζουν το "Πλάνο εξόδου" ζωντανά στο "Cafe Αλάβαστρον" το χειμώνα του 2007 (είχα πάει σε εκείνο το λάιβ θυμάμαι αλλά έμεινα απ' έξω γιατί το μαγαζί γέμισε ασφυκτικά από νωρίς...)

Όλες οι αναρτήσεις της στήλης "Κρυμμένα διαμάντια" εδώ