ήσουνα εδώ προτού να ’ρθεις / θα είσαι εδώ κι αφού θα φύγεις

Προσφάτως κατάλαβα (βίωσα) τι σημαίνουν οι φράσεις:

ψυχρολουσία / πεταλούδες στο στομάχι / να ανοίξει η γη να με καταπιεί / να κάνω ένα πουφ και να εξαφανιστώ / να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο / δεν άκουσα-πώς είπατε-ορίστε / ακούω καμπάνες / ακούω φωνές / ακούω ήχους (σαν αυτούς που άκουγε ο Βέγγος) / βλέπω πουλάκια / βλέπω αστράκια / μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι / χύνομαι σαν το νερό στο πάτωμα / παραλυυυυυωωω / είμαι σε αφασία / να πάρω τους δρόμους / έφαγα ήττα / με πήρε το παράπονο

"δεν πειράζει, θα τη φας εδώ μαζί μας"


ποιός ρε; το χάπατο; το χάπατο. ο φλωρούμπας; ο φλωρούμπας. ο γκαβούλιακας; ο γκαβούλιακας. (εντάξει, δεν τη βρήκα αυτή τη σκηνή στο γιουτιούμπι, αλλά βρήκα το τελικό αποτέλεσμα - που καμία σχέση με το "θέμα" μου φυσικά, απλά για να θυμηθείς τη σκηνή που δεν βρήκα http://www.youtube.com/watch?v=mgIezxGc5wA)

"προυπουλεμικά"... (και βουρ για μπουκάλα κι εσύ)
http://www.youtube.com/watch?v=JwEdr5KgCzk

~~~

Ο Νόμος του Μέρφι ξανά μπροστά μου: η κατάσταση να επιβάλει να πιείς όλο το Βόσπορο και να καπνίσεις όλα τα καπνά κι εσύ να έχεις τα λαιμά σου και να μην πηγαίνει τίποτα κάτω. Να πρέπει να πιείς "για να πονάει λιγότερο", "για να ξεχάσεις", "για να θολώσεις τα μυαλά (σου)" και να μην μπορείς γιατί έχεις τα λαιμά σου και αν το κάνεις θα φτύνεις αίμα (κυριολεκτικά) για μια βδομάδα τουλάχιστο. Να θες να πάρεις τους δρόμους και να περπατήσεις σαν τρελός και να πιάνει κωλόβροχο ενώ όλη μέρα είχε καιρό ανοιξιάτικο. Πάλι αυτή η σιχαμένη η βροχή μπροστά σου... Πάλι αυτός ο Μέρφης.

~~~

Όχι. Δεν είναι έτσι το βλέμμα μου επειδή δεν ενδιαφέρομαι. Δεν είμαι αδιάφορος. Ούτε σοβαρός. Ούτε σοβαροφανής. Ούτε το παίζω άγριος. Μοιάζω ανέκφραστος. Άλλες φορές λίγο μπλαζέ. Άλλες λίγο φλώρος. Άλλες απλά ντροπαλός. Άλλες εντελώς άτολμος. Έτσι είναι το γαμημένο το βλέμμα μου. Δεν συμβαδίζει ποτέ με το μέσα μου. Με βλέπεις τόσους μήνες (ή τόσα χρόνια) αυστηρό και μαζεμένο. Κλεισμένο στον εαυτό μου. Εντός μου γίνεται τρελή ανακατοσούρα εκείνη την ώρα. Να το ξέρεις. Εκατομμύρια τόνοι αγάπης. Ή ενδιαφέροντος. Ή ειλικρινέστατης κατανόησης. Αμέτρητα συναισθήματα. Κι ας μην ζωγραφίζονται στη φάτσα μου. Κι ας μην βγαίνουν στο χρώμα της φωνής μου και - πολύ περισσότερο - στα λόγια μου. Πού να φτάσουν τόσο πάνω με τον κωλοχαρακτήρα που έχω; Μένουν εκεί κάτω. Χίλια άλογα τυφλά γυρίζουν / άιντε έξοδο ζητάν και μ’αλωνίζουν...

~~~

έχω ένα κόμπο στο λαιμό και μια θηλιά που όλο στενεύει / έλα και κάνε μουσική την τρέλα που με διαφεντεύει
(αυτός ο γαμημένος ο κόμπος πόσες ευκαιρίες για όμορφες στιγμές μου ’χει κόψει;)

αν σ’αγαπούν να μάθουν να το λένε / κι αν δεν στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
(ωραία. κάπου χάσκει όμως το θέμα. δεν καλύπτει όλα τα ενδεχόμενα)

πόσο πολύ σ’αγάπησα ποτέ δεν θα το μάθεις
(πόσο μα πόσο πονάει αυτό όταν το ξέρεις; όταν το αντιλαμβάνεσαι ότι τελικά θα συμβεί. ότι τέλος! δεν γίνεται αλλιώς τώρα πια. πόσο πονάει; είναι τόσο απόλυτο. απόλυτο! σκληρό.)

σ’αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω / κι αυτός είναι ένας καημός αβάσταχτος
(πόνος ασύλληπτος ο πόνος της ψυχής...)

κι εγώ πιο μόνος κι από μένα / μες σε δωμάτια κλεισμένα / το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ / γιατί μες στ’όνειρο μόνο ζω (...) / κι εγώ που αγάπησα πάλι / την ιδέα σου μόνο / και κάποιο στίχο που σου μοιάζει / κοιτάζω έξω και χαράζει / έγινε το αύριο πάλι χτες
(γι’αυτό είναι ευλογημένοι και ταυτόχρονα καταραμένοι οι καλλιτέχνες... γράφει ο άλλος κάτι λες και σε παρακολουθεί και καταγράφει σκέψεις, συναισθήματα, καταστάσεις... λες και ήταν μπροστά!)

κι αν βρήκες άλλον ν'αγαπήσεις κι αν σε χάσω / θα βγω στους δρόμους και δεν ξέρω που θα φτάσω
(νόμος: δεν χάνεις ποτέ κάτι που δεν έχεις. πρέπει κάπως να το πεις όμως... διότι "και η ψευδαίσθηση μπορεί να στη βαρέσει μάγκα μου"... )

ΔΕν σε κρινω που δεν μ’αγαπαααααςς
(όχι για να μην κριθώ. ακριβώς επειδή πρώτα εγώ κρίνω εμένα. και καταλαβαίνω. πώς να κρίνω τον άλλο όταν δεν του έδωσα καν την ευκαιρία να μ’αγαπήσει; όταν δεν αγαπάω εγώ ο ίδιος εμένα; δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ’το να μην ξέρεις να αγαπηθείς!)

Θα περπατήσω μοναχός κι αυτό το βράδυ / μήπως και βρω της λησμονιάς σου το νερό / και σε υπόγεια σκοτεινά θα βρω σημάδι / μ’ένα ποτήρι ως της αυγής τον πανικό / Τσιγάρο ατέλειωτο, βαρύ η μοναξιά μου / μοιάζει γυναίκα κουρασμένη απ’το δρόμο / ρίχνει το γέλιο της και κάθεται κοντά μου / κερνά τα επόμενα και με χτυπά στον ώμο
(μπορεί να το’χουμε βαρεθεί αυτό το χιλιοακουσμένο τραγούδι και μάλλον γι’αυτό δεν δίνουμε βάση στους θαυμαστούς αυτούς στίχους. η μοναξιά παρομοιάζεται με τσιγάρο που δεν τελειώνει ποτέ ή με γυναίκα που κάθεται δίπλα σου και σε κερνάει τα υπόλοιπα δίνοντάς σου κουράγιο... η μοναξιά σου, σου κάνει παρέα....!! πόσο τραγικό και γλαφυρό!)

μα κανένας δεν μου φταίει για το χάλι μουυυυυ / σπάσιμο θέλει το κεφάλι μουυυ
(αυτό κι αν πονάει... να μην έχεις ποιόν να κατηγορήσεις...)

Πες τα Νικόλα:
http://www.youtube.com/watch?v=kV8ReXZnAvU