Μουσική - Στίχοι: Νίκος Χαλβατζής
(Στο τραγούδι "Η ολοκλήρωση της μέθης": Μουσική Γιώργου Τούνα, Στίχοι Γιώργου Τούνα & Δημήτρη Τιάκα)
Ερμηνεία: Νίκος Χαλβατζής
Συμμετέχει η Μαρία Παπαγεωργίου (στο τραγούδι "Τέλος...")
Ενορχήστρωση: Νίκος Χαλβατζής
Κυκλοφορία: 2/2010 (Lyra)
Το πράγμα ξεκαθαρίζει κάπως. Ο διχασμός που έφερε σε κριτικούς και ακροατές ο Νίκος Χαλβατζής με το ντεμπούτο album του (Πλάνο Εξόδου, 2006) σε παραγωγή Μάλαμα και αρκετές ακόμα βροντερές συμμετοχές, εδώ, στο δεύτερο προσωπικό του δίσκο, μάλλον μετριάζεται. Και αυτό διότι δεν νομίζω να αμφιβάλει κανείς πλέον ότι έχουμε να κάνουμε με έναν ταλαντούχο, ιδιοσυγκρασιακό, ιδιαίτερο (όχι με την σούπερ κλισέ έννοια που χρησιμοποιείται για ΟΛΟΥΣ από τον μουσικό τύπο) τραγουδοποιό που κοινωνεί τις αλήθειες του με έναν εντελώς ξεχωριστό τρόπο.
Αυτή η μοναδικότητα εντοπίζεται κυρίως στο λόγο, δηλαδή στο στίχο. Που και "λόγο" σκέτο να τον πεις, πάλι μέσα θα είσαι καθώς σε πολλά τραγούδια μοιάζει περισσότερο με θραύσματα κειμένου παρά με έμμετρο στίχο. Εδώ εντοπίζεται και το πρώτο αρνητικό, πάντα κατά την υποκειμενική κρίση μου. Υπάρχουν στιγμές που ο - ούτως ή άλλως δύσκολος - στίχος γίνεται υπερβολικά αφηρημένος ή δυσνόητος ή τόσο προσωπικός που δεν σε βάζει στον κόσμο του παρά μόνο με τεράστια προσπάθεια από μεριάς σου. Αυτό δημιουργεί ένα ρήγμα στο συναισθηματικό δέσιμο του ακροατή με το τραγούδι που κάνει αυτομάτως τον δίσκο κουραστικό για μια μεγάλη (ποσοτικά) γκάμα δεκτών. Το δεύτερο αρνητικό έχει να κάνει με τη θεματολογία σε κάποια κομμάτια. Κυρίως με τις έντονες θρησκευτικές αναφορές τα έχω εγώ, που δεν ξέρω κατά πόσο ταιριάζουν στο σήμερα που ζούμε. Βέβαια έχω να δώσω τον πόντο στο δημιουργό ότι η πραγματικότητα δεν είναι καθόλου λιγότερο μπερδεμένη και εφιαλτική... Δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό...
Ωστόσο ο Νίκος Χαλβατζής, παρόλα τα επι μέρους αρνητικά, δίνει μια ειλικρινέστατη κατάθεση προσωπικών σκέψεων και βιωμάτων. Αυτό δεν μπορώ να μην του το αναγνωρίσω και αυτό κυρίως με κάνει να ξεπερνώ τη δυσκολία που έχω με δίσκους που φλερτάρουν με αυτό που λέμε avant-garde, όπως και το Γκόλεμ#. Συνθετικά, δε, βρήκα και πάλι εξαιρετικές - αν και πάντα ιδιαίτερες και μοναδικές για την εγχώρια δισκογραφία - στιγμές, όπου η σκοτεινή ατμόσφαιρα γοητεύει με τις βρώμικες κιθάρες, το πλέξιμο παραδοσιακών και δυτικών ήχων, τις πυρετικές ροκ ακροβασίες. Εξαιρετική η μελωδία στην Ολοκλήρωση της μέθης όπου η Ελλάδα συνομιλεί με την Ιρλανδία μέσα από τη χρήση των πνευστών, ενώ εθιστική θα χαρακτήριζα τη μελωδία και το ρυθμό του Διάδοχου. Εκεί που είδα ότι διόλου αδιάφορα δεν σφυρίζει ο Χαλβατζής σε αυτά που συμβαίνουν γύρω του και ανακάθισα στην καρέκλα μου, είναι στο Ντιρέκτ, όπου μέσα σε ένα ηχητικό πλαίσιο που "σχολιάζει" απ'την αρχή ως το τέλος, παρατίθεται, αντί στίχου, ένας ολόκληρος διάλογος μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας με τον πρώτο να προσπαθεί να πείσει τη δεύτερη ότι πρέπει να ξεγυμνωθεί μπροστά στο φακό, όχι "για το Κρέας" (όπως χαρακτηριστικά λέει), αλλά για... (κάτι που δεν εξήγησε ποτέ πειστικά...)
Το Γκόλεμ# είναι η συνέχεια του Πλάνου Εξόδου και καθιερώνει τον Νίκο Χαλβατζή στους πολύ ιδιαίτερους τραγουδοποιούς που δεν κάνουν τα πράγματα "δύσκολα" εκ του πονηρού μόνο και μόνο για εντυπωσιασμό, αλλά επειδή οι κομματιστές ιστορίες τους και οι σκοτεινές εικόνες του μυαλού τους μόνο σε ένα τέτοιο μουσικό σύμπαν λειτουργούν.
Αυτή η μοναδικότητα εντοπίζεται κυρίως στο λόγο, δηλαδή στο στίχο. Που και "λόγο" σκέτο να τον πεις, πάλι μέσα θα είσαι καθώς σε πολλά τραγούδια μοιάζει περισσότερο με θραύσματα κειμένου παρά με έμμετρο στίχο. Εδώ εντοπίζεται και το πρώτο αρνητικό, πάντα κατά την υποκειμενική κρίση μου. Υπάρχουν στιγμές που ο - ούτως ή άλλως δύσκολος - στίχος γίνεται υπερβολικά αφηρημένος ή δυσνόητος ή τόσο προσωπικός που δεν σε βάζει στον κόσμο του παρά μόνο με τεράστια προσπάθεια από μεριάς σου. Αυτό δημιουργεί ένα ρήγμα στο συναισθηματικό δέσιμο του ακροατή με το τραγούδι που κάνει αυτομάτως τον δίσκο κουραστικό για μια μεγάλη (ποσοτικά) γκάμα δεκτών. Το δεύτερο αρνητικό έχει να κάνει με τη θεματολογία σε κάποια κομμάτια. Κυρίως με τις έντονες θρησκευτικές αναφορές τα έχω εγώ, που δεν ξέρω κατά πόσο ταιριάζουν στο σήμερα που ζούμε. Βέβαια έχω να δώσω τον πόντο στο δημιουργό ότι η πραγματικότητα δεν είναι καθόλου λιγότερο μπερδεμένη και εφιαλτική... Δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό...
Ωστόσο ο Νίκος Χαλβατζής, παρόλα τα επι μέρους αρνητικά, δίνει μια ειλικρινέστατη κατάθεση προσωπικών σκέψεων και βιωμάτων. Αυτό δεν μπορώ να μην του το αναγνωρίσω και αυτό κυρίως με κάνει να ξεπερνώ τη δυσκολία που έχω με δίσκους που φλερτάρουν με αυτό που λέμε avant-garde, όπως και το Γκόλεμ#. Συνθετικά, δε, βρήκα και πάλι εξαιρετικές - αν και πάντα ιδιαίτερες και μοναδικές για την εγχώρια δισκογραφία - στιγμές, όπου η σκοτεινή ατμόσφαιρα γοητεύει με τις βρώμικες κιθάρες, το πλέξιμο παραδοσιακών και δυτικών ήχων, τις πυρετικές ροκ ακροβασίες. Εξαιρετική η μελωδία στην Ολοκλήρωση της μέθης όπου η Ελλάδα συνομιλεί με την Ιρλανδία μέσα από τη χρήση των πνευστών, ενώ εθιστική θα χαρακτήριζα τη μελωδία και το ρυθμό του Διάδοχου. Εκεί που είδα ότι διόλου αδιάφορα δεν σφυρίζει ο Χαλβατζής σε αυτά που συμβαίνουν γύρω του και ανακάθισα στην καρέκλα μου, είναι στο Ντιρέκτ, όπου μέσα σε ένα ηχητικό πλαίσιο που "σχολιάζει" απ'την αρχή ως το τέλος, παρατίθεται, αντί στίχου, ένας ολόκληρος διάλογος μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας με τον πρώτο να προσπαθεί να πείσει τη δεύτερη ότι πρέπει να ξεγυμνωθεί μπροστά στο φακό, όχι "για το Κρέας" (όπως χαρακτηριστικά λέει), αλλά για... (κάτι που δεν εξήγησε ποτέ πειστικά...)
Το Γκόλεμ# είναι η συνέχεια του Πλάνου Εξόδου και καθιερώνει τον Νίκο Χαλβατζή στους πολύ ιδιαίτερους τραγουδοποιούς που δεν κάνουν τα πράγματα "δύσκολα" εκ του πονηρού μόνο και μόνο για εντυπωσιασμό, αλλά επειδή οι κομματιστές ιστορίες τους και οι σκοτεινές εικόνες του μυαλού τους μόνο σε ένα τέτοιο μουσικό σύμπαν λειτουργούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου