Μουσική-Στίχοι: Απόστολος Καλτσάς
Ερμηνεία: Απόστολος Καλτσάς, Χρήστος Θηβαίος, Μάρθα Φριντζήλα, Γρηγόρης Κλιούμης, Μάκης Παπαγαβριήλ, Απόστολος Ρίζος, Πάνος Μουζουράκης
Συμμετέχει: ο Θάνος Μικρούτσικος
Κυκλοφορία: 7/2010 (Εκδόσεις Παρουσία)
Πρέπει να ευχαριστήσω εξαρχής έναν αναγνώστη του blog που μου αποκάλυψε με ένα μέιλ του τον δίσκο αυτό, διότι δύσκολα θα τον ανακάλυπτα από μόνος μου. Όντας φανατικός με τη γεωγραφία και λάτρης των δίσκων που συνδυάζουν μουσικές από πολλές διαφορετικές γωνιές της Ελλάδας και του κόσμου, δεν θα μπορούσα να μην αγαπήσω αυτό το δισκάκι του Απόστολου Καλτσά που μοιάζει με "μικρή μουσική γεωγραφία", όπως εύστοχα σημειώνεται στο Δελτίο Τύπου. Δώδεκα τραγούδια και ορχηστρικά εμπνευσμένα από 12 διαφορετικά μέρη του κόσμου που έχουν σημαδέψει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τον δημιουργό! Η Βαρκελώνη του Γκαουντί, της αναρχίας, της κιθάρας. Ο Άη Στράτης από τόπος εξορίας σε τόπο στρατιωτικής θητείας. Η Γενέθλια Πόλη Λαμία σαν κέντρο του κόσμου, σαν παντοτινό σημάδι αφού το πρώτο τσιγάρο, τα πρώτα φιλιά, τα ματωμένα γόνατα στις αλάνες δεν ξεπερνιούνται ποτέ. Η Αβάνα της Επανάστασης και της τρομπέτας. Τα Χωριά του Δομοκού με τον ήχο τους μέσω βιολιού και κλαρίνου και η ροκ διασκευή στην Αστροπαλιά δείχνουν τις επιρροές του Καλτσά από την Παραδοσιακή μουσική. Η Αλεξάνδρεια, η Μύκονος, το Κουφονήσι, το Άμστερνταμ και φυσικά η Κρήτη. Ένα ψηφιδωτό ήχων, μελωδιών, ρυθμών. Ένα μουσικό ταξίδι. Ο πρώτος προσωπικό δίσκος του μπασίστα των Υπογείων Ρευμάτων Απόστολου Καλτσά μοιάζει με ταξιδιωτικό ημερολόγιο ή άλμπουμ φωτογραφιών. Με 45 μουσικούς να συμπράττουν και έναν αρκετά σύγχρονο ήχο, παρουσιάζει όλες τις διαφορετικές μουσικές που τον χάραξαν μέσα από το δικό του πρίσμα.
#8:
Μουσική-Στίχοι: Δημήτρης Καρράς
(Στο 1: μουσική Δ.Καρρά & Φ.Ανδρικόπουλου. Στο 4: μουσική Δ.Καρρα & Βαγγέλη Καραπέτρου, Στο 7: Remix Νικήτα Κλιντ)
Ερμηνεία: Δημήτρης Καρράς, Μαρία Λούκα, Φώτης Ανδρικόπουλος, Γιάννης Κούτρας, Κώστας Μακεδόνας, Νατάσσα Μποφίλιου, Μαρία Αναματερού, Μαρία Παπαλεοντίου, Μύρωνας Στρατής, Μανώλης Φάμελλος
Σχεδιασμός εξώφυλλου: Νικήτας Κλιντ, Artwork: Δ. Καρράς & Andreas
Κυκλοφορία: 2/2010 (ανεξάρτητη, studio pazl)
Με εντυπωσιάζει αυτό το μπάσιμο του Δημήτρη Καρρά στην τραγουδοποιία τα τελευταία δύο χρόνια. Πρώην μέλος των συγκροτημάτων Παζλ και Βωξ ο Δημήτρης Καρράς, μετά τον πρώτο του προσωπικό δίσκο Ντέμο (2009), που τον βρήκα επίσης πολύ ενδιαφέροντα, ήρθε την περασμένη χρονιά με την Αστιβή να ξεκαθαρίσει το προσωπικό στίγμα του. Μπορεί αυτή τη φορά ο δίσκος του να μην έχει τραγούδια που να ξεχωρίζουν τόσο όσο τα Λυπάμαι (με την Αρετή Κετιμέ) και το Τροχόσπιτο στο Ντέμο, ωστόσο τον θεωρώ ακόμη καλύτερη δουλειά.
Αυτό που κυρίως με εντυπωσιάζει είναι η θεματολογία των τραγουδιών. Το εύκολο θα ήταν να μιλήσει για το σύνηθες θέμα, τον έρωτα και τις σχέσεις. Δεν επικεντρώνεται όμως εκεί, επιλέγοντας να αρθρώσει έναν σύγχρονο στιχουργικό λόγο, εκφράζοντας κοινωνικούς προβληματισμούς, κριτικάροντας προκαταλήψεις (Τύψεις), ή ξεκινώντας από εντελώς προσωπικές σκέψεις (όπως στο Πανηγύρι όπου θίγει το παράδοξο του εορτασμού των γενεθλίων "Τι λάθος που είναι οι άνθρωποι / γιορτάζουνε το γήρας / με τούρτες ανά χείρας"). Μιλά ακόμη για το ψάξιμο της αυτογνωσίας (Αθώος μα τυφλός - το ερμηνεύει όμορφα ο Γ.Κούτρας και το αφιερώνει στον Θ.Μικρούτσικο, ίσως επειδή τον βοήθησε να επανακάμψει στη μουσική μετά από πολλά χρόνια), για το παράπονο των ηλικιωμένων της επαρχίας (Αστιβή - στην Πάτμο σημαίνει αγκαθωτός θάμνος και το τραγουδά η γιαγιά Μαρία) και για άλλα πολλά που ανακαλύπτεις σιγά-σιγά μετά από πολλές ακροάσεις.
Οι ενορχηστρώσεις είναι αρκετά ενδιαφέρουσες (πχ το fagot που χρησιμοποιήθηκε στη Στρογγυλή Φωτιά), όπως και οι ερμηνείες, αφού ο Καρράς κατάφερε να επιλέξει τον κατάλληλο ερμηνευτή για κάθε κομμάτι. Ξεχωρίζει η εκπληκτική ερμηνεία της Μαρίας Αναματερού στο παραδοσιακό Δεν ξημερώνεις μαύρη αυγή, ενώ πολύ καλή βρήκα και τη διασκευή του Νικήτα Κλιντ στο Όλα τα φάρμακα έχουν βγει, ένα ακόμα τραγούδι με ενδιαφέρον θέμα.
Δεν μιλάμε για κάτι το καινοτόμο, ο Καρράς χρησιμοποιεί απλά υλικά που φλερτάρουν με την pop μπαλάντα, αλλά μέσα από ένα δικό του στυλ, πλέκοντάς τα με έντεχνα και παραδοσιακά στοιχεία. Υπάρχουν και αδιάφορες στιγμές στο δίσκο όπως κάποια τραγούδια προς το τέλος του. Συνολικά όμως η Αστιβή είναι ένα πάρα πολύ καλό δείγμα σύγχρονης ελληνικής τραγουδοποιίας, με κομμάτια που στην πλειοψηφία τους αφήνουν ανοιχτό ένα παράθυρο αισιοδοξίας. Έτσι άλλωστε ξεκινά, με το εξαιρετικό Έχω μια μέρα δροσερή...
Αυτό που κυρίως με εντυπωσιάζει είναι η θεματολογία των τραγουδιών. Το εύκολο θα ήταν να μιλήσει για το σύνηθες θέμα, τον έρωτα και τις σχέσεις. Δεν επικεντρώνεται όμως εκεί, επιλέγοντας να αρθρώσει έναν σύγχρονο στιχουργικό λόγο, εκφράζοντας κοινωνικούς προβληματισμούς, κριτικάροντας προκαταλήψεις (Τύψεις), ή ξεκινώντας από εντελώς προσωπικές σκέψεις (όπως στο Πανηγύρι όπου θίγει το παράδοξο του εορτασμού των γενεθλίων "Τι λάθος που είναι οι άνθρωποι / γιορτάζουνε το γήρας / με τούρτες ανά χείρας"). Μιλά ακόμη για το ψάξιμο της αυτογνωσίας (Αθώος μα τυφλός - το ερμηνεύει όμορφα ο Γ.Κούτρας και το αφιερώνει στον Θ.Μικρούτσικο, ίσως επειδή τον βοήθησε να επανακάμψει στη μουσική μετά από πολλά χρόνια), για το παράπονο των ηλικιωμένων της επαρχίας (Αστιβή - στην Πάτμο σημαίνει αγκαθωτός θάμνος και το τραγουδά η γιαγιά Μαρία) και για άλλα πολλά που ανακαλύπτεις σιγά-σιγά μετά από πολλές ακροάσεις.
Οι ενορχηστρώσεις είναι αρκετά ενδιαφέρουσες (πχ το fagot που χρησιμοποιήθηκε στη Στρογγυλή Φωτιά), όπως και οι ερμηνείες, αφού ο Καρράς κατάφερε να επιλέξει τον κατάλληλο ερμηνευτή για κάθε κομμάτι. Ξεχωρίζει η εκπληκτική ερμηνεία της Μαρίας Αναματερού στο παραδοσιακό Δεν ξημερώνεις μαύρη αυγή, ενώ πολύ καλή βρήκα και τη διασκευή του Νικήτα Κλιντ στο Όλα τα φάρμακα έχουν βγει, ένα ακόμα τραγούδι με ενδιαφέρον θέμα.
Δεν μιλάμε για κάτι το καινοτόμο, ο Καρράς χρησιμοποιεί απλά υλικά που φλερτάρουν με την pop μπαλάντα, αλλά μέσα από ένα δικό του στυλ, πλέκοντάς τα με έντεχνα και παραδοσιακά στοιχεία. Υπάρχουν και αδιάφορες στιγμές στο δίσκο όπως κάποια τραγούδια προς το τέλος του. Συνολικά όμως η Αστιβή είναι ένα πάρα πολύ καλό δείγμα σύγχρονης ελληνικής τραγουδοποιίας, με κομμάτια που στην πλειοψηφία τους αφήνουν ανοιχτό ένα παράθυρο αισιοδοξίας. Έτσι άλλωστε ξεκινά, με το εξαιρετικό Έχω μια μέρα δροσερή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου