Οι καλύτεροι δίσκοι του 2010 - Θέσεις 7 έως 5

#7:

• Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει

Μουσική: Παύλος Παυλίδης & The B-Movies
Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Ερμηνεία: Παύλος Παυλίδης
Κυκλοφορία: 4/2010 (Archangel Music)

Χωρίς να ξεφεύγει ιδιαίτερα από το γνωστό ύφος των δύο προηγούμενων προσωπικών δίσκων του (ο 2ος και πάλι με τους B-Movies), ο Παύλος Παυλίδης κατάφερε με το νέο του album να δημιουργήσει κάτι το γοητευτικά διαφορετικό. Όπως γράφτηκε πολλές φορές, το Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει είναι ο πιο φωτεινός, γλυκός και αισιόδοξος δίσκος του Παυλίδη στη μέχρι τώρα solo πορεία του. Σε πιο pop και ανάλαφρα μονοπάτια, χωρίς όμως να ξεφεύγει εντελώς (το τονίζω) από το προσωπικό του, κάπως μελαγχολικό, στυλ, με λιτές ενορχηστρώσεις πάντα στο γνωστό ήχο των B-Movies, με ιστορίες για πλοία που όλο φτάνουν, λευκές καταιγίδες και ποδήλατα στην πόλη. Αλλά κι ένα τραγούδι (Αντικαταπληκτικά) που μιλά τόσο ιδιαίτερα για τη σύγχρονη ζωή στην πόλη και τον τρόπο που την βιώνει ή την αντιμετωπίζει ένας νέος. Μία συγκλονιστική, ολοκληρωμένη ιστορία! Ωραίο δισκάκι, προσφέρεται τόσο για τους fans του μετα-Σπαθιά Παυλίδη, όσο και για ένα ευρύτερο κοινό χάρη ακριβώς σε αυτήν την ηλιόλουστη διάθεσή του.

#6:

• Λίγο πριν τα τιράντα

Μουσική-Στίχοι: Σπύρος Γραμμένος (στο tr.14 "To Δέντρο": Γιάννης Ζήνδρος - Σπύρος Γραμμένος)
Ερμηνεία: Σπύρος Γραμμένος
Κυκλοφορία: 5/2010

Και πρόζα και τραγούδι και χιούμορ και κριτική και τσαντίλα και μπλουζ και ηλεκτρικές και πνευστά και θεατράλε ερμηνείες και σαρκασμός και αυτοσαρκασμός... και... και... και... Σπύρος Γραμμένος. Ο άνθρωπος-ορχήστρα, ο κουκουλοφόρος με τις τιράντες που γράφει μπαλάντες για μπάτσους και κακομοίρηδες, που μισεί τη μέρα του Αγ. Βαλεντίνου, που "γράφει αστεία τραγουδάκια για τον έρωτα μα κάτι ώρες βλέπει πράγματα ξενέρωτα" γιατί ακούει χίλιες φωνές όταν σαν ροζ πάνθηρας περνάει από τη χώρα των γαμάτων και βλέπει την Αλίκη. Σπύρος Γραμμένος. Η σπορά του Άσιμου, του Πανούση, του Βασίλη Νικολαϊδη, του ΛοΓο καρπίζει!
Περσότερα εδώ.
Ακόμη περσότερα εδώ.

#5:

• Ο Δημήτρης Μητσοτάκης και οι Ευδαίμονες

Μουσική-Στίχοι: Δημήτρης Μητσοτάκης
Ερμηνεία: Εύα Λαύκα, Δημήτρης Μητσοτάκης
Συμμετοχές: Μάρθα Φριντζήλα
Κυκλοφορία: 1/2010 (Lyra)

Η στροφή του πρώην ηγέτη των Ενδελέχεια - ενός από τα καλύτερα ροκ γκρουπ που έβγαλε ποτέ η χώρα κατά τη γνώμη μου - προς πιο "έντεχνα" μονοπάτια είχε φανεί ήδη από το τελευταίο album του προαναφερθέντος συγκροτήματος. Είχε φανεί, αλλά δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσε να δώσει έναν τόσο καλοφτιαγμένο δίσκο που να συνδυάζει "έντεχνα", παραδοσιακά, jazz και world στοιχεία. Οι Ενδελέχεια αποτελούν παρελθόν και ο νέος δημιουργικός κύκλος του Δημήτρη Μητσοτάκη ξεκινά με το νεοσύστατο σχήμα Ευδαίμονες. Ο πρώτος καρπός τους είναι ο ομώνυμος δίσκος, στον οποίο δεν θα βρεις μόνο το υπέροχο Αν που λατρεύτηκε από ραδιόφωνα και ακροατές (οξύ και βαθιά πολιτικό μέσα σε παιχνιδιάρικη jazzy μελωδία το original Αν που ανοίγει το δίσκο, γλυκύτατο και ευφυές το Θυγατρικό Αν που τον κλείνει σαν bonus track ερμηνευμένο από τις κορούλες του Δ.Μητσοτάκη και μια φίλη τους). Θα βρεις πολλά ακόμη εξαιρετικά τραγούδια στο ύφος που αναφέρθηκε παραπάνω, από τα οποία ξεχώρισα σαφώς τη Θεά με τη Μάρθα Φριντζήλα και βέβαια το ψυχογράφημα της σημερινής κοινωνίας που δεν θα μπορούσε να λέγεται παρά Φοβάμαι... Εξαιρετικός δίσκος, με ακορντεόν, μαντολίνα, τύμπανα, κιθάρες, όμορφες μελωδίες, χρωματισμένες από την παγκόσμια παλέτα της μουσικής, αλλά και την ντόπια παράδοση. Περιμένω εναγωνίως τα επόμενα βήματα του Δ.Μητσοτάκη και της παρέας του!