Παραληρηματικόν

Το δωμάτιό μου μοιάζει με φαρμακαποθήκη. Τρεις γιατροί, τρεις διαγνώσεις, από τρία διαφορετικά φάρμακα ο καθένας. Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Τρεις και το λουρί της μάνας. Μπερδεύω τις ώρες σαν παππούς, παίρνω άλλ-αντ-άλλα και είμαι άρρωστος εδώ και 11 ολόκληρες ημέρες. Αλεργία και ίωση μαζί, λένε, χωρίς να είναι κανένας σίγουρος. Ιγμόρια τουμπανιασμένα, μύτη και λαιμός μονίμως ερεθισμένα. Μέσα, μέσα και ξανά μέσα, χωρίς ποτό, χωρίς νικοτίνη, για έναν άνθρωπο που είναι ικανός να βγαίνει κάθε βράδυ, δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Και όχι τίποτ’άλλο, αλλά δεν βλέπω και αποτέλεσμα με το μέσα. Πονοκέφαλοι συνέχεια, νεύρα και λιώσιμο στην τιβί η οποία δεν αντέχεται. Να, χτες ας πούμε, έκανα το λάθος να δω Πρετεντέρη. Μου ανέβηκε η πίεση 19 αλλά ήταν μακριά το τηλεκοντρόλ κι έτσι άκουσα όλο το εμετικό του παραλήρημα. Έχει τη λογική του πάντως. Σου λέει, είσαι ενάντια στην επέμβαση του αμερικανογαλλικοβρετανικού συρφετού; Ε τότε είσαι με τον σφαγέα Καντάφι. Διότι, λέει, οι αμερικάνοι και οι υπηρέτριές τους βομβαρδίζουν τη Λιβύη για ανθρωπιστικούς λόγους. Κατάλαβες; Τους έπιασε ο πόνος για τη σφαγή αμάχων. Και γιατί δεν επαιμβαίνουν και στη Σιέρα Λεόνε; Στο Κονγκό, τη Σομαλία, την Ταϊβάν, το Νεπάλ και τα εκατοντάδες ακόμα σημεία του πλανήτη όπου πεθαίνει αθώος κοσμάκης; Μήπως επειδή εκεί δεν έχει πετρέλαια; Και τι έγινε στις πρόσφατες "ανθρωπιστικές" τους επιδρομές σε Αφγανιστάν και Ιράκ; Μήπως λουτρό αίματος; Λέω γω τώρα... Στη δουλιά δύο πάω και μία όχι. Εκεί να δεις βαρεμάρα. Καθένας με την τρέλα του. Ακούω καθημερινά τον Ελάχιστο Εαυτό του Θανάση. Να τον αποκτήσεις και να τον ακούσεις προσεκτικά. Δεν είναι ούτε Βραχνός Προφήτης, ούτε Αγρύπνια, ούτε Διάφανος, αλλά είναι ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς και θα παραμείνει μέχρι το τέλος της κι ας μένουν 9 μήνες ακόμα. Να πας οπωσδήποτε στον Μάλαμα στο Casablanca. Ξεπέρασε όλες τις τεράστιες δυσκολίες - όπως το οικονομικό, την απίστευτη ταλαιπωρία στην οποία σε υποβάλει το μαγαζί που βάζει μέσα 2 φορές παραπάνω κόσμο από ό,τι χωράει, το στριμωξίδι, την ασύλληπτη κάπνα - και πήγαινε γιατί τέτοιο Σωκράτη δεν θα ξαναπετύχεις. Πιάνει την κιθάρα και ξεχνάει να κατέβει απ’τη σκηνή. Μέχρι τις 3.30 λέει τα πάντα, ζητάει παραγγελιές απ’τον κόσμο, λέει ιστορίες, παραμιλάει, γελάει, κάνει την πλάκα του. Δάσκαλος. Θεριό. Θυμίζει Σωκράτη απ’τα παλιά. Κατά προτίμηση Σάββατο να πας. Τότε έχει παρατηρηθεί ότι έχει μεγαλύτερη όρεξη. Έχω κλείσει τραπέζι για το Σάββατο και καθόλου δεν ξέρω αν θα μπορέσω να πάω. Διαβάζω τα σχόλια μετά από κάθε του εμφάνιση και μένω σέκος με το τι χάνω κάθε φορά. Και Χαρούλη να πας στο Σταυρό. Ωραίο πρόγραμμα, όμορφες βραδιές. Και δεν φτάναν όλα τ’άλλα ξαναβγήκε και η Μπήλιω στις οθόνες. Για όνομα! Κατα τ’άλλα η μαυρίλα στην Ελλάδα είναι άλλο πράμα. Ό,τι συζήτηση και ν’ακούσεις είναι για να πας να αυτοκτονήσεις. Καμία ελπίδα, παραδομένοι όλοι σε μια μοίρα που αφήσαμε μόνοι μας να γίνει τέτοια. Ανεργία που σπάει κόκαλα, δικαιώματα κυριολεκτικά μηδέν και τοπίο άνυδρο για τους πάντες. Μου ανάβουν τα λαμπάκια οταν ακούω ανθρώπους να δικαιολογούν την κατάσταση. Πώς γίνεται να είναι τόσο ηλίθιοι κάποιοι άνθρωποι; Του κόβουν τα πάντα του άλλου και το δικαιολογεί. Εμείς οι νέοι στον κόσμο μας. Καίγονται τα πάντα μες στα μάτια μας κι εμάς μας νοιάζει αν αδικήθηκε ο Παναθηναϊκός, πότε θα βγει ο 38ος κύκλος του τάδε αμερικάνικου σίριαλ και πού θα πάμε για να πιούμε. Πώς έχουμε γίνει έτσι ρε πούστη μου; Το απολιτίκ δεν το αντέχω με τίποτα. Και όχι τίποτ’άλλο, αλλά κι εγώ που τα γράφω αυτά τέτοιος έχω γίνει. Πώς είμαστε έτσι ρε γαμώτο;