Μουσική - Στίχοι: Μάρκος Δεληβοριάς (Στο τραγούδι Carefree Girl τη μουσική υπογράφει ο Κώστας Παρίσης. Δύο κομμάτια είναι παραδοσιακά της Ιρλανδίας διασκευασμένα από τον Μάρκο Δεληβοριά και τον Κώστα Παρίση)
Ερμηνεία: Μάρκος Δεληβοριάς, Φοίβος Δεληβοριάς, Κώστας Παρίσης, Δημήτρης Μπαλογιάννης
Ενορχήστρωση: Μάρκος Δεληβοριάς - Κώστας Παρίσης
Εικονογράφηση & γραφιστική επιμέλεια: Διονύσης Γαλάνης
Κυκλοφορία: 03/2011 (Lyra)
Το πλαίσιο: Ο πρώτος ελληνόφωνος δίσκος του Μάρκου Δεληβοριά, μετά από έξι αγγλόφωνα άλμπουμ, με πιο πρόσφατο το πρότζεκτ "Maria and the photo frame" (2010).
O δίσκος: Μία χαμηλότονη αλλά ενδιαφέρουσα δισκογραφική δουλειά, όπου το υπαινικτικό χιούμορ των στίχων βάζει το μυαλό σε κίνηση. Στην ουσία μιλάμε για σκέψεις του Μάρκου Δεληβοριά, "σκηνοθετημένες" σε μικρές τραγουδιστικές ιστορίες. Πώς είναι ρε παιδί μου αυτοί οι τύποι σε κάτι παρέες που είναι σκεπτόμενοι, ξέρουν απολύτως τι τους γίνεται, έχουν άποψη, αλλά μιλούν λίγο και επεμβαίνουν μόνο με σύντομα, εύστοχα σχόλια ανάμεσα σε όλο νόημα χαμόγελα; Ε κάπως έτσι είναι τα τραγούδια αυτού του δίσκου. Σκεπτόμενα, με χιούμορ στα όρια του σαρκασμού, με λίγο σουρεαλισμό και μπόλικη φαντασία. Μουσικά δεν είναι κάτι παραπάνω από τυπικές δυτικές μπαλάντες, βρετανο-ιρλανδικής και αμερικάνικης folk φύσεως, ενορχηστρωμένες με πιάνο και κιθάρες κατά κύριο λόγο και χαμηλές "στροφές" στον κινητήρα.
Το δυνατό σημείο του δίσκου: Η ευφυία των στίχων και του "στησίματος" των ιστοριών που διηγούνται τα τραγούδια.
Το αδύναμο σημείο του δίσκου: Εντελώς υποκειμενικά μιλώντας, μουσικά με άφησε κάπως αδιάφορο σε κάποια σημεία. Πολλές φορές νόμιζα ότι άκουγα αντιγραφές μελωδιών και αισθητικής των αμερικάνικων 60s-70s. (δεν φημίζομαι όμως για την αγάπη μου προς τη Δύση μουσικά, γι'αυτό υπολόγισε και το κακό φίλτρο του υποκειμενισμού)
Τα τραγούδια που ξεχώρισες: Το κρανίο του Άρη Βελουχιώτη και τι βρήκε η Σφαίρα εκεί, Ο Σκύλος και ο Χιονάνθρωπος, Πώς να μην τραγουδήσω, Η ακτή του Μαλαμπάρ
Artwork: Θυμήθηκα γιατί δεν πρέπει να εξαφανιστεί το cd-album. Η εικονογράφηση των τραγουδιών σε στυλ κόμικ από τον Διονύση Γαλάνη, δίνει την έννοια του concept, βοηθά στην κατανόηση των τραγουδιών και σε κάνει να θέλεις το δίσκο αυτό στα χέρια σου και όχι μόνο στον υπολογιστή σου... Παρόλα αυτά, με ξένισε το ότι δεν αναγράφονται οι στίχοι στο ένθετο.
Να τον αποκτήσω; Θεωρώ πως αξίζει να γνωρίσεις, μέσω αυτού του δίσκου, αυτό το δημιουργό, που δύσκολα θα ακούσεις τραγούδι του στο ράδιο ή αλλού.
Αναλυτικό άρθρο για το δίσκο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου