Κρυμμένα διαμάντια
Τραγούδια που έμειναν άδικα στη σκιά...
Μία πολύ όμορφη μπαλάντα του Κώστα Χατζή θυμήθηκα σήμερα. Είναι το "Γέρνει ο ήλιος", ένα από τα λιγότερο γνωστά τραγούδια της Χάρης Αλεξίου, από εκείνο το δίσκο που είχε κάνει το 1991 με τραγούδια του Χατζή. Όπως πάντα, εξαιρετικά ευαίσθητη και ανθρωποκεντρική η γραφή του Κώστα Χατζή, μέσα σε μια απλή κιθαριστική μπαλάντα την οποία απογειώνει η Αλεξίου με την ερμηνεία της. Ήρεμο, απλό, αλλά υπέροχο τραγούδι που δύσκολα θα ακούσει κανείς στο ραδιόφωνο ή σε κάποια συναυλία.
Γέρνει ο ήλιος
Μουσική - Στίχοι: Κώστας Χατζής
Πρώτη εκτέλεση: Χάρις Αλεξίου
Δίσκος: Η Αλεξίου τραγουδάει Χατζή: Live + Studio (1991)
Γέρνει ο ήλιος και μαζί του όλη η μέρα
έτσι να έγερνα μαζί τους κι εγώ
και να χαθώ και να σβηστώ όπως η μέρα
και να ανθίζω με το πρώτο πρωινό
Γιατί οι άνθρωποι τόσο μικροί
γιατί η αγάπη να ’χει τέλος στη ζωή
γιατί οι άνθρωποι τόσο πικροί
κι εγώ κι εσύ, κι εγώ κι εσύ τόσο μικροί
Την κάθε νύχτα δεν μπορώ, δεν την αντέχω
όταν με φτάνει μου ματώνει την ψυχή
κι οι αναμνήσεις μου καρφώνουν το μυαλό μου
και με κρατάνε ώσπου νά ’ρθει το πρωί
Γιατί οι άνθρωποι τόσο μικροί
γιατί η αγάπη να ’χει τέλος στη ζωή
γιατί οι άνθρωποι τόσο πικροί
κι εγώ κι εσύ, κι εγώ κι εσύ τόσο μικροί
Γέρνει ο ήλιος και μαζί του όλο το φως
κι όλα τα χρώματα να γίνουν όλα ένα
να ’ταν και να ’μπαινα στο πέπλο τους αυτό
και το πρωί να πω στον κόσμο καλημέρα
Γιατί οι άνθρωποι τόσο μικροί
γιατί η αγάπη να ’χει τέλος στη ζωή
γιατί οι άνθρωποι τόσο πικροί
κι εγώ κι εσύ, κι εγώ κι εσύ τόσο μικροί
Μουσική - Στίχοι: Κώστας Χατζής
Πρώτη εκτέλεση: Χάρις Αλεξίου
Δίσκος: Η Αλεξίου τραγουδάει Χατζή: Live + Studio (1991)
Γέρνει ο ήλιος και μαζί του όλη η μέρα
έτσι να έγερνα μαζί τους κι εγώ
και να χαθώ και να σβηστώ όπως η μέρα
και να ανθίζω με το πρώτο πρωινό
Γιατί οι άνθρωποι τόσο μικροί
γιατί η αγάπη να ’χει τέλος στη ζωή
γιατί οι άνθρωποι τόσο πικροί
κι εγώ κι εσύ, κι εγώ κι εσύ τόσο μικροί
Την κάθε νύχτα δεν μπορώ, δεν την αντέχω
όταν με φτάνει μου ματώνει την ψυχή
κι οι αναμνήσεις μου καρφώνουν το μυαλό μου
και με κρατάνε ώσπου νά ’ρθει το πρωί
Γιατί οι άνθρωποι τόσο μικροί
γιατί η αγάπη να ’χει τέλος στη ζωή
γιατί οι άνθρωποι τόσο πικροί
κι εγώ κι εσύ, κι εγώ κι εσύ τόσο μικροί
Γέρνει ο ήλιος και μαζί του όλο το φως
κι όλα τα χρώματα να γίνουν όλα ένα
να ’ταν και να ’μπαινα στο πέπλο τους αυτό
και το πρωί να πω στον κόσμο καλημέρα
Γιατί οι άνθρωποι τόσο μικροί
γιατί η αγάπη να ’χει τέλος στη ζωή
γιατί οι άνθρωποι τόσο πικροί
κι εγώ κι εσύ, κι εγώ κι εσύ τόσο μικροί
Το τραγούδι το ακούς εδώ: www.youtube.com/watch?v=U5KTC3El7ig
4 σχόλια:
Στέργιε
δεν έχω λόγια. Υπέροχη επιλογή. Από τον ίδιο δίσκο ένα ακόμα διαμάντι είναι και το "ανεμοστρόβιλος η αγάπη"
Να σαι καλά φίλε
Καλό σου βράδυ
Γειά σου φίλε Μανώλη! Συμφωνώ απόλυτα. Πολύ όμορφο κομμάτι και αυτό. Τι κρίμα να είναι εντελώς ξεχασμένα τέτοια τραγούδια...
Κι εσύ να'σαι καλά! Γειά χαρά!
Καλησπέρα κι από μένα.
Έτυχε να είμαι από αυτούς που παρακολούθησαν τις κοινές παραστάσεις του Κώστα Χατζή και της Αλεξίου το χειμώνα του ’90 – ’91 στο Rex, και θυμάμαι με τι αγωνία περίμενα να κυκλοφορήσει ο δίσκος. Για εμάς που δεν προλάβαμε την ιστορική συνάντηση του Χατζή με τη Μαρινέλλα, ήταν κάτι σαν επιτακτική ανάγκη να παρακολουθήσουμε έναν τραγουδοποιό που η ιστορία του γράφτηκε σχεδόν αποκλειστικά μέσα από τις ζωντανές ηχογραφήσεις (νομίζω ότι ο Χατζής αποτελεί μοναδικό φαινόμενο στην ελληνική δισκογραφία για τούτο και μόνο τον λόγο).
Η Αλεξίου στα καλύτερά της, και το Rex στην τελευταία αναλαμπή του πριν παραδοθεί στον λουλουδοπόλεμο του Σφακιανάκη.
Δεκαετία ’90! Η νέα τάξη πραγμάτων είχε εισβάλει για τα καλά.
O tempora o mores!
Σε ευχαριστώ που μου τα θύμισες όλ’ αυτά.
*Το Άρωμα του Τραγουδιού
Καλησπέρα!
Ήσουν πολύ τυχερός που παρακολούθησες εκείνες τις παραστάσεις και έχεις όμορφες αναμνήσεις. Έχεις δίκιο σε αυτό που λες για την περίπτωση "Χατζής" στο ελληνικό τραγούδι. Σ'ευχαριστώ πολύ για την παρουσία σου εδώ.
Δημοσίευση σχολίου