Στη μηνιαία, σταθερή στήλη με τίτλο "Κρυμμένα διαμάντια" θα παρουσιάζονται τραγούδια που ουδέποτε έγιναν "σουξέ", αλλά παρολαυτά είναι αξιόλογα και τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν από άλλα που είναι γνωστά σε όλους. Τραγούδια που ατύχησαν να μην πολυπαίζονται από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, τραγούδια που θεωρούνταν "συμπληρώματα" για να κλείσει η 14άδα ή 12 άδα ενός δίσκου, τραγούδια που και οι ίδιοι οι τραγουδιστές, στων οποίων την προσωπική δισκογραφία ανήκουν, δεν τα στήριξαν στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Ψάχνουμε και βρίσκουμε λοιπόν "διαμάντια στα σκουπίδια και στον υπόνομο", όπως λέει και η Μαριανίνα Κριεζή. Ψάχνουμε για τα λεγόμενα "αδικημένα τραγούδια".
Πριν κάποια χρόνια (4 ή 5), ο στιχουργός και διευθυντής του ρ/σ "Μελωδία" Οδυσσέας Ιωάννου και ο Μιχάλης Κουμπιός - συνθέτης και διευθυντής, αν δεν κάνω λάθος, τότε στο περιοδικό "Δίφωνο" - συνεργάστηκαν και επιμελήθηκαν τη δημιουργία ενός cd που κυκλοφόρησε μαζί με το τεύχος 110 του εν λόγω εντύπου. Το cd είχε τον ευστοχότατο τίτλο "Ό,τι ψάχνω" που εξυπηρετούσε διπλό σκοπό. Από τη μία ήταν ο τίτλος ενός από τα τραγούδια που περιείχε (του "Κι ό,τι ψάχνω" της Μαρίας Θωίδου) και από την άλλη περιέγραφε πολύ καλά το λόγο δημιουργίας της συλλογής, που δεν ήταν άλλος από το "μάζεμα" σε ένα cd κάποιων από τα τραγούδια που όταν τα έπαιζε ο "Μελωδία", έσπαγαν τα τηλέφωνα από τους ακροατές και τις ακροάτριες που ζητούσαν επίμονα πληροφορίες για αυτά, μιας και δεν τα είχαν ξανακούσει ή δεν ήξεραν τους δίσκους από τους οποίους προέρχονταν. Ήταν δηλαδή "ό,τι ψάχναμε"...
Και το περι ου ο λόγος σιντάκιον, από την σιντοθήκη μου, και επί του γραφείου μου ξαπλωμένο
Μιλάμε λοιπόν για μια συλλογή που σε γενικές γραμμές μοιάζει με την παρούσα στήλη, αφού συγκεντρώνει τραγούδια που δεν είναι... "πρώτης γραμμής", δεν έγιναν ποτέ μεγάλες επιτυχίες, αλλά ένα κομμάτι των ακροατών τα έβαλε στην καρδιά του κι ας μην ήξερε - για άλλους, αντικειμενικούς λόγους - σε ποιό δίσκο βρίσκονταν, από ποιούς δημιουργήθηκαν και πότε κυκλοφόρησαν. Ένας από τους λόγους που αυτά τα τραγούδια έμειναν "κρυμμένα" είναι και ότι πολλοί από τους δίσκους που τα περιείχαν δεν βρίσκονται πλέον στην κυκλοφορία.
Η συλλογή αυτή με είχε επηρεάσει πολύ όταν την απέκτησα. Όταν μάλιστα άρχιζα αυτό το μπλογκ και αποφάσιζα να δημιουργήσω και την παρούσα στήλη με τα "Κρυμμένα διαμάντια" της δισκογραφίας, στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα σαν οδηγό και αυτό το cdάκι του "Μελωδία" και του "Διφώνου", διότι εκεί μέσα είχα βρει εξαίρετα κομμάτια που ίσως ποτέ να μην πρόσεχα αν δεν το αποκτούσα. Μάλιστα το cd εκείνο με πέτυχε πάνω στη στροφή προς πιο ξεκάθαρα "έντεχνα" ακούσματα (εντάξει, ανόητη λέξη αλλά κάπως πρέπει να συνεννοούμαστε) κι έτσι έμεινε πολύ τρυφερά στα αυτιά μου για πολλή καιρό.
Για να μην πολυλογήσω περισσότερο, το θέμα είναι ότι μέσα σε εκείνη τη συλλογή υπήρχε και το τραγούδι για το οποίο θα μιλήσουμε σήμερα.
Και το περι ου ο λόγος σιντάκιον, από την σιντοθήκη μου, και επί του γραφείου μου ξαπλωμένοΜιλάμε λοιπόν για μια συλλογή που σε γενικές γραμμές μοιάζει με την παρούσα στήλη, αφού συγκεντρώνει τραγούδια που δεν είναι... "πρώτης γραμμής", δεν έγιναν ποτέ μεγάλες επιτυχίες, αλλά ένα κομμάτι των ακροατών τα έβαλε στην καρδιά του κι ας μην ήξερε - για άλλους, αντικειμενικούς λόγους - σε ποιό δίσκο βρίσκονταν, από ποιούς δημιουργήθηκαν και πότε κυκλοφόρησαν. Ένας από τους λόγους που αυτά τα τραγούδια έμειναν "κρυμμένα" είναι και ότι πολλοί από τους δίσκους που τα περιείχαν δεν βρίσκονται πλέον στην κυκλοφορία.
Η συλλογή αυτή με είχε επηρεάσει πολύ όταν την απέκτησα. Όταν μάλιστα άρχιζα αυτό το μπλογκ και αποφάσιζα να δημιουργήσω και την παρούσα στήλη με τα "Κρυμμένα διαμάντια" της δισκογραφίας, στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα σαν οδηγό και αυτό το cdάκι του "Μελωδία" και του "Διφώνου", διότι εκεί μέσα είχα βρει εξαίρετα κομμάτια που ίσως ποτέ να μην πρόσεχα αν δεν το αποκτούσα. Μάλιστα το cd εκείνο με πέτυχε πάνω στη στροφή προς πιο ξεκάθαρα "έντεχνα" ακούσματα (εντάξει, ανόητη λέξη αλλά κάπως πρέπει να συνεννοούμαστε) κι έτσι έμεινε πολύ τρυφερά στα αυτιά μου για πολλή καιρό.
Για να μην πολυλογήσω περισσότερο, το θέμα είναι ότι μέσα σε εκείνη τη συλλογή υπήρχε και το τραγούδι για το οποίο θα μιλήσουμε σήμερα.
Πέρασε ο καιρός
Μουσική: Δημήτρης Ζερβουδάκης (Νέοι Επιβάτες)
Στίχοι: Δημήτρης Ζερβουδάκης (Νέοι Επιβάτες)
Ερμηνεία: Μαρία Φωτίου
Δισκογραφία: "Σχετικά Παράνομο" (1985)
Όλο μ' αρχές και με δημόσιες απορίες
μου πιπιλίζεις χρόνια ολάκερα το νου
για της καρδιάς μου τις μοναχικές γωνίες
φράγκο δε δίνεις, είσαι τώρα αλλουνού
Πέρασε ο καιρός είσαι σ' άλλα μέρη
θ' ανταμώσουμε άραγε ποιος ξέρει(2)
Στης σχέσης το απόγειο ποτέ δεν ήρθες
όλο βιτρίνα κι υποθέσεις σχετικές
μα στη ζωή αυτή τη δίχως ευκολίες
μόνο του ονείρου σου θα μείνουν οι στιγμές
Πέρασε ο καιρός είσαι σ' άλλα μέρη
θ' ανταμώσουμε άραγε ποιος ξέρει(2)
μου πιπιλίζεις χρόνια ολάκερα το νου
για της καρδιάς μου τις μοναχικές γωνίες
φράγκο δε δίνεις, είσαι τώρα αλλουνού
Πέρασε ο καιρός είσαι σ' άλλα μέρη
θ' ανταμώσουμε άραγε ποιος ξέρει(2)
Στης σχέσης το απόγειο ποτέ δεν ήρθες
όλο βιτρίνα κι υποθέσεις σχετικές
μα στη ζωή αυτή τη δίχως ευκολίες
μόνο του ονείρου σου θα μείνουν οι στιγμές
Πέρασε ο καιρός είσαι σ' άλλα μέρη
θ' ανταμώσουμε άραγε ποιος ξέρει(2)
Το τραγούδι έρχεται από το μακρινό πλέον 1985, σωτήριον έτος και της γέννησής μου! Τότε, ο Δημήτρης Ζερβουδάκης πρωτοδημιουργούσε μέσα από το σχήμα "Νέοι Επιβάτες", των οποίων ο πρώτος και μοναδικός (αν δεν κάνω λάθος) δίσκος ήταν ο "Σχετικά παράνομο" όπου περιεχόταν και το παραπάνω τραγούδι σε ερμηνεία της νεαρής τότε Μαρίας Φωτίου. [Οι Νέοι Επιβάτες συνεργάστηκαν και με τον Γιάννη Μαρκόπουλο συμμετέχοντας στους δίσκους "Ρεπορτάζ" και "Τολμηρή Επικοινωνία". Στον δεύτερο συμμετείχαν επίσης ο Χ. Γαργανουράκης, η Β. Λαβίνα, ο Παύλος Σιδηρόπουλος κ.ά.]
Το εξώφυλλο του δίσκουΤο τραγούδι έχει μια γλυκιά μελαγχολία που τονώνεται ιδιαίτερα και από την μεστή ερμηνεία της Μαρίας Φωτίου η οποία, αν και μικρή σε ηλικία τότε, καταθέτει μια εξαίρετη λαϊκή ερμηνεία, που μυρίζει παλιό λαϊκό πάλκο χωρίς να μιμείται. Λαϊκό κομμάτι, με την ανάλογη ενορχήτρωση (μπουζούκι, κιθάρα και το ακορντεόν που δίνει το κάτι παραπάνω), με καλά μαστορεμένη μελωδία και ρυθμό... περίπου χασάπικο.
Ένα υπέροχο τραγούδι που ταξιδεύει το νου, με προσεγμένο, λαϊκό, ερωτικό στίχο. Θα μείνει μάλλον κρυμμένο αφού ο δίσκος δεν κυκλοφορεί πλέον. Αν και ο Δημήτρης Ζερβουδάκης το παίζει αραιά και πού στις εμφανίσεις του, το έβαλα στην παρούσα στήλη επειδή είμαι σίγουρος ότι ελάχιστοι από εσάς το ξέρουν, ειδικά από τους νεότερους.
Ακούστε το σε μία όχι και τόσο καλή ποιότητα:
Ένα υπέροχο τραγούδι που ταξιδεύει το νου, με προσεγμένο, λαϊκό, ερωτικό στίχο. Θα μείνει μάλλον κρυμμένο αφού ο δίσκος δεν κυκλοφορεί πλέον. Αν και ο Δημήτρης Ζερβουδάκης το παίζει αραιά και πού στις εμφανίσεις του, το έβαλα στην παρούσα στήλη επειδή είμαι σίγουρος ότι ελάχιστοι από εσάς το ξέρουν, ειδικά από τους νεότερους.
Ακούστε το σε μία όχι και τόσο καλή ποιότητα:
Δείτε όλα τα άρθρα της στήλης αυτής εδώ
