Στη μηνιαία, σταθερή στήλη με τίτλο "Κρυμμένα διαμάντια" θα παρουσιάζονται τραγούδια που ουδέποτε έγιναν "σουξέ", αλλά παρολαυτά είναι αξιόλογα και τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν από άλλα που είναι γνωστά σε όλους. Τραγούδια που ατύχησαν να μην πολυπαίζονται από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, τραγούδια που θεωρούνταν "συμπληρώματα" για να κλείσει η 14άδα ή 12 άδα ενός δίσκου, τραγούδια που και οι ίδιοι οι τραγουδιστές, στων οποίων την προσωπική δισκογραφία ανήκουν, δεν τα στήριξαν στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Ψάχνουμε και βρίσκουμε λοιπόν "διαμάντια στα σκουπίδια και στον υπόνομο", όπως λέει και η Μαριανίνα Κριεζή. Ψάχνουμε για τα λεγόμενα "αδικημένα τραγούδια".
Τις τελευταίες μέρες ακούω όλο και περισσότερο αγαπημένους ροκ δίσκους. Κι όμως, σκεφτόμενος ποιά τραγούδια να παρουσιάσω στη σημερινή στήλη κατέληξα αυθορμήτως σε δύο τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, ή μήπως και ο Στέλιος ήταν... ροκ;
Ένα επιχείρημα που χρησιμοποιούν αυτοί που πιστεύουν ότι αδίκως θεωρείται ο Καζαντζίδης ως ο μεγαλύτερος τραγουδιστής που έβγαλε ποτέ η Ελλάδα είναι ότι δεν είπε - κατά τη γνώμη τους - πολλά πραγματικά μεγάλα τραγούδια, που να μείνουν στο χρόνο και να ακούγονται και από τις μελλοντικές γενιές που δεν θα έχουν ζήσει ούτε ξεριζωμούς, ούτε πείνα, ούτε ξενιτιά. Σαφώς ανυπόστατο το επιχείρημα, αλλά εγώ σήμερα δεν θέλω να το αντικρούσω παρουσιάζοντας κάποια από τα πολύ μεγάλα και διαχρονικά τραγούδια που ερμήνευσε μοναδικά ο Καζαντζίδης, αλλά θα παρουσιάσω δύο από τα πολλά "αδικημένα" τραγούδια της δισκογραφίας του.
"Στο τραπέζι που τα πίνω"
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Καζαντζίδης (1969)
Δεν πρόκειται ακριβώς για "αδικημένο" τραγούδι με την έννοια του εντελώς ξεχασμένου ή παραμελημένου. Αντιθέτως μπορεί κανείς να πει ότι υπήρξε ένα από τα πολύ αγαπημένα της νεότερης μυθολογίας του Στέλιου Καζαντζίδη και της πολύ ξεχωριστής συνεργασίας του Απόστολου Καλδάρα με την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Είναι όμως ένα από τα πολλά τραγούδια του Καζαντζίδη που βρίσκονται σε... δεύτερο πλάνο και ελάχιστα ακούγονται σήμερα είτε στα πολλά αφιερώματα που του γίνονται, είτε ως επιλογές των ραδιοφωνικών παραγωγών που παίζουν παλιό λαϊκό τραγούδι.
Ο μεγάλος τρικαλινός Απόστολος Καλδάρας στην εξαιρετική (και χαρακτηριστική του) μουσική σύνθεση και βέβαια η μυθική γριά του λαϊκού μας τραγουδιού, η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, στους καθάρια λαϊκούς, ερωτικούς στίχους. Η ερμηνεία του Καζαντζίδη στέλνει το τραγούδι στα ουράνια. Στιβαρή, σπαρακτική, ερωτική, λαϊκή. Ένα τραγούδι πραγματικά εξαιρετικό.
Ένα επιχείρημα που χρησιμοποιούν αυτοί που πιστεύουν ότι αδίκως θεωρείται ο Καζαντζίδης ως ο μεγαλύτερος τραγουδιστής που έβγαλε ποτέ η Ελλάδα είναι ότι δεν είπε - κατά τη γνώμη τους - πολλά πραγματικά μεγάλα τραγούδια, που να μείνουν στο χρόνο και να ακούγονται και από τις μελλοντικές γενιές που δεν θα έχουν ζήσει ούτε ξεριζωμούς, ούτε πείνα, ούτε ξενιτιά. Σαφώς ανυπόστατο το επιχείρημα, αλλά εγώ σήμερα δεν θέλω να το αντικρούσω παρουσιάζοντας κάποια από τα πολύ μεγάλα και διαχρονικά τραγούδια που ερμήνευσε μοναδικά ο Καζαντζίδης, αλλά θα παρουσιάσω δύο από τα πολλά "αδικημένα" τραγούδια της δισκογραφίας του.
"Στο τραπέζι που τα πίνω"
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Καζαντζίδης (1969)
Δεν πρόκειται ακριβώς για "αδικημένο" τραγούδι με την έννοια του εντελώς ξεχασμένου ή παραμελημένου. Αντιθέτως μπορεί κανείς να πει ότι υπήρξε ένα από τα πολύ αγαπημένα της νεότερης μυθολογίας του Στέλιου Καζαντζίδη και της πολύ ξεχωριστής συνεργασίας του Απόστολου Καλδάρα με την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Είναι όμως ένα από τα πολλά τραγούδια του Καζαντζίδη που βρίσκονται σε... δεύτερο πλάνο και ελάχιστα ακούγονται σήμερα είτε στα πολλά αφιερώματα που του γίνονται, είτε ως επιλογές των ραδιοφωνικών παραγωγών που παίζουν παλιό λαϊκό τραγούδι.
Ο μεγάλος τρικαλινός Απόστολος Καλδάρας στην εξαιρετική (και χαρακτηριστική του) μουσική σύνθεση και βέβαια η μυθική γριά του λαϊκού μας τραγουδιού, η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, στους καθάρια λαϊκούς, ερωτικούς στίχους. Η ερμηνεία του Καζαντζίδη στέλνει το τραγούδι στα ουράνια. Στιβαρή, σπαρακτική, ερωτική, λαϊκή. Ένα τραγούδι πραγματικά εξαιρετικό.
Στο τραπέζι που τα πίνω
λείπει το ποτήρι σου
Λείπουν τα γλυκά σου λόγια
που άκουγα απ' τα χείλη σου.
Η θύμησή σου τη νύχτα αυτή
Μες στην καρδιά μου, είναι καρφί
Οπου ρίξω την ματιά μου
βλέπω την σφραγίδα σου
κι αν ματώνει η καρδιά μου
ζω με την ελπίδα σου
λείπει το ποτήρι σου
Λείπουν τα γλυκά σου λόγια
που άκουγα απ' τα χείλη σου.
Η θύμησή σου τη νύχτα αυτή
Μες στην καρδιά μου, είναι καρφί
Οπου ρίξω την ματιά μου
βλέπω την σφραγίδα σου
κι αν ματώνει η καρδιά μου
ζω με την ελπίδα σου
Η θύμησή σου τη νύχτα αυτή
Μες στην καρδιά μου, είναι καρφί
Μες στην καρδιά μου, είναι καρφί
"Απ’τα ψηλά πατώματα"
Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος
Στίχοι: Πυθαγόρας
Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Καζαντζίδης
Δισκογραφία: "Γυάλινος κόσμος" (1973), "Το δρομολόι της ζωής" (1973)
Πολύ δυνατοί λαϊκοί στίχοι από τον Πυθαγόρα με συνηθισμένη για την εποχή θεματολογία (οι αδυναμίες του χαρακτήρα που φέρνουν τη χρεοκοπεία και την κοινωνική απαξίωση), μία από τις καλύτερες συνθέσεις του Χρήστου Νικολόπουλου και μαθήματα λαϊκής ερμηνείας από τον Καζαντζίδη.
Απ' τα ψηλά πατώματα
και απ' τα μεγάλα σπίτια
κατρακύλησα στ' αλήθεια
και έκλαψες από συνήθεια
κι όταν μ' είδες πεταμένο
με παράτησες σαν ξένο.
Καλά μου τα 'λεγαν
όσοι μ' αγάπαγαν
μα εγώ σε σένα πίστεψα
και τη ζωή μου αχρήστεψα
κι απ' τα ψηλά πατώματα
βρέθηκα μες στα χώματα.
Για τις αδυναμίες μου
τον εαυτό μου βρίζω
και τον κόσμο που γνωρίζω
αποφεύγω ν' αντικρίζω
κι ο φτωχότερος του κόσμου
είμαι τώρα και δακρύζω.
Καλά μου τα 'λεγαν
όσοι μ' αγάπαγαν
μα εγώ σε σένα πίστεψα
και τη ζωή μου αχρήστεψα
κι απ' τα ψηλά πατώματα
βρέθηκα μες στα χώματα.
και απ' τα μεγάλα σπίτια
κατρακύλησα στ' αλήθεια
και έκλαψες από συνήθεια
κι όταν μ' είδες πεταμένο
με παράτησες σαν ξένο.
Καλά μου τα 'λεγαν
όσοι μ' αγάπαγαν
μα εγώ σε σένα πίστεψα
και τη ζωή μου αχρήστεψα
κι απ' τα ψηλά πατώματα
βρέθηκα μες στα χώματα.
Για τις αδυναμίες μου
τον εαυτό μου βρίζω
και τον κόσμο που γνωρίζω
αποφεύγω ν' αντικρίζω
κι ο φτωχότερος του κόσμου
είμαι τώρα και δακρύζω.
Καλά μου τα 'λεγαν
όσοι μ' αγάπαγαν
μα εγώ σε σένα πίστεψα
και τη ζωή μου αχρήστεψα
κι απ' τα ψηλά πατώματα
βρέθηκα μες στα χώματα.
~Η στήλη "Κρυμμένα διαμάντια" θα εμφανίζεται στις 10 του κάθε μήνα~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου