Ενδελεχώς

Ήμουν τότε μαθητής Γυμνασίου και πέρναγα τη φάση του - και καλά - ροκά. Με αφετηρία κυρίως την τρέλα μου για τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου ξανοίχτηκα σ’ όλη μου την εφηβεία σε ελληνικά (και λιγα ξένα) ροκ ακούσματα. Άκουγα "Ατλαντίς FM" ολημερίς, έψαχνα για ηλεκτρικό ήχο και δυναμικό, κοινωνικό στίχο. Κυρίως μέσα από τον "Ατλαντίς" ξεχώρισα ένα γκρουπ με περίεργο όνομα που ήταν τότε στα πολύ ντουζένια του. Ήταν οι "Ενδελέχεια".

Καλοκαίρι του 1998. Ιούνης μήνας να σκάει ο τζίτζικας. Εγώ σε παιδική κατασκήνωση στον Διόνυσο Αττικής. Μεσημέρι με τρελή ζέστη, ξαπλώναμε υποχρεωτικά στα κρεβάτια μας για 2-3 ώρες. Κάποιοι τα κατάφερναν και κοιμόντουσαν, κάποιοι άλλοι όχι. Εγώ στους δεύτερους. Όταν δεν είχα με ποιόν να μιλήσω (είτε επειδή τους έπαιρνε όλους ο ύπνος, είτε επειδή δεν είχαμε τι να πούμε) άκουγα μουσική. Εκείνο το καλοκαίρι λοιπόν είχα φάει τρελό σκάλωμα με τους "Ενδελέχεια". Είχα ένα walkman της κακιάς ώρας (μάρκας aiwa αν θυμάμαι καλά) και μια κασέτα με τα τραγούδια από τον δίσκο τους με τίτλο "Βουτιά από ψηλά" που είχε κυκλοφορήσει τον προηγούμενο χρόνο. Μιλάμε ότι την κασέτα την είχα λιώσει κυριολεκτικά! Παρότι από εκείνη την εποχή σχεδόν ποτέ δεν ξανάκουσα ενταντικά τραγούδια των "Ενδελέχεια", μπορώ να πω ότι ακόμη και σήμερα θυμάμαι όλους τους στίχους από όλα τα τραγούδια του δίσκου αυτού απ’ έξω! Είχα δαγκώσει και τη λαμαρίνα τότε με μια κοπέλα απ’την κατασκήνωση και είχα πάθει αυτό που φαντάζομαι όλοι έχουν πάθει κάποια στιγμή: άκουγα τα τραγούδια και νόμιζα ότι όλα αναφέρονταν στον έρωτά μου για εκείνη. Κι ας ήταν άσχετοι οι στίχοι. Εγώ τους ταίριαζα! Καταλαβαίνετε λοιπόν πόσο πολύ συνδεδεμένη έχω εκείνη την υπέροχη εποχή της εφηβείας μου με το συγκεκριμένο συγκρότημα.



Θυμάμαι τον Πάνο απ’το διπλανό κρεβάτι, που ήταν πιο ψαγμένος από μένα με τη ροκ και άκουγε κυρίως ξένα, να παίρνει το ένα ακουστικό από τα walkman και να ακούμε μαζί. Τους παραδεχόταν τους Ενδελέχεια. "Αυτοί παίζουν ροκ" μου έλεγε "όχι σαν τον Παπακωνσταντίνου που ακούς όλη την ώρα". Κι ο Τάσος απ’το διπλανό κρεβάτι να μας λέει "Τι είν’ αυτά που ακούτε ρε;" και να μας κράζει. Η αλήθεια είναι ότι σαν έφηβος πολλές γνώσεις από μουσική δεν είχα. Τους Ενδελέχεια όμως, είτε έπαιζαν τελικά καλό ροκ είτε όχι, τους θεωρούσα ό,τι πιο δυναμικό είχε εκείνη την εποχή η Ελλάδα από ροκ συγκροτήματα (οι "Τρύπες" δεν πιάνονται, ήταν ακόμα πιο παλιοί).

Τι μου ρθε και τα θυμήθηκα όλα αυτά ε; Για πάρτε μάτι παρακάτω:

"Κλείνοντας έναν δημιουργικό, κατά την άποψή μας, 17ετή κύκλο ανακοινώνουμε το τέλος των ζωντανών εμφανίσεων και της ενεργούς δράσης του συγκροτήματος. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλους εκείνους που στήριξαν την προσπάθειά μας όλα αυτά τα χρόνια."
ΑΠΡΙΛΗΣ 2009
ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ

Πηγή: www.endelexeia.gr

Κρίμα πραγματικά... Πέρα από το συναισθηματικό (και άρα υποκειμενικό) του πράγματος που ανέλυσα αρκετά παραπάνω, πρέπει να πω ότι θεωρώ τους "Ενδελέχεια" ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα που έβγαλε ποτέ η Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, που το ροκ στην Ελλάδα έχω την αίσθηση ότι περνάει τρελή κρίση, ήταν ένα από τα ελάχιστα γκρουπ που συνέχιζαν να φτιάχνουν αξιόλογα πράγματα και να ψάχνονται με πιο σύγχρονες τάσεις. Έγραφα συγκεκριμένα σε άρθρο μου με αφορμή τον περυσινό τους δίσκο "Σ’ ένα μεγάλο αύριο" : "Ένα από τα ελάχιστα ελληνικά ροκ συγκροτήματα της δεκαετίας του '90 που αντέχει στο χρόνο και συνεχίζει να μας προσφέρει αξιόλογους δίσκους και ζωντανές εμφανίσεις. Σε μια εποχή που το ελληνικό ροκ μοιάζει από αδύναμο έως ανύπαρκτο, οι "Ενδελέχεια" συνεχίζουν ακάθεκτοι την πορεία τους στο χώρο με τον 10ο δίσκο τους (...) Το ότι οι "Ενδελέχεια'' δηλώνουν ακόμη παρόν με αξιοπρεπείς δουλιές είναι - αν μη, τι άλλο - παρήγορο...". Δεν πρόλαβα να το γράψω και έσκασε η είδηση της διάλυσης. Κρίμα...

ΥΓ: Αυτήν την περίοδο με εξεταστική εν όψει ο χρόνος είναι είδος προς εξαφάνιση. Ωστόσο αν βρω το κουράγιο και το χρόνο θα φτιάξω ένα αφιερωματάκι για τους "Ενδελέχεια" και θα το ανεβάσω. Μέχρι να γίνει αυτό σας αφήνω με ένα πολύ ωραίο κομμάτι τους που θυμίζει πάρα πολλά...