Οι 30 καλύτεροι δίσκοι των 00s (Θέσεις 26 έως 30)

Όπως έχουμε τονίσει και άλλοτε, εντελώς ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΑ και λαμβάνοντας υπόψη τη λειψή μου ενημέρωση, τις λειψές μου γνώσεις, τη μονομέρεια που επιβάλει το προσωπικό γούστο κλπ κλπ κλπ... μπορείτε από σήμερα να διαβάζετε τη λίστα μου με τους καλύτερους - κατά τη γνώμη μου - δίσκους της δεκαετίας που φεύγει. Η λίστα των 30 δίσκων θα ανέβει σε 6 ποστ των 5 δίσκων το καθένα, με σύντομα σχόλια για καθέναν από αυτούς. Μια απλή προσπάθεια για αναδρομή σε αγαπημένες μου στιγμές της ελληνικής δισκογραφίας των 00s.

Να δηλώσω εξ αρχής επίσης, ότι καθόλου δεν μ' αρέσουν οι κατατάξεις στην τέχνη (πρώτο, δεύτερο, τρίτο κλπ), αλλά επιχειρώ έστω και συμβατικά να βάλω, για πρώτη φορά φέτος, μία εντελώς ανούσια αρίθμηση, που σημαίνει ότι ο δίσκος στη θέση 3 πχ δεν είναι κατ' ανάγκη καλύτερος από αυτόν στη θέση 15 (τι σημαίνει άλλωστε "καλύτερος" - και άλλες τέτοιες φιλοσοφικές αναζητήσεις...). Πάμε λοιπόν!

Οι 30 καλύτεροι δίσκοι της δεκαετίας του 2000

(ή αλλιώς των 00s ή των Zeros ή του '00)

Θέσεις 26 έως 30:

30. Γέφυρες - Διονύσης Τσακνής (Sony Music-BMG, 5/2002)

Δεν πρόκειται για κάτι το εξαιρετικό στη σύνθεση και τις ερμηνείες. Μάλλον αναμάσημα κουρασμένων pop-rock μοτίβων, με μικρές μόνο εκπλήξεις κυρίως στην ενορχήστρωση κάποιων κομματιών και τις συμμετοχές (Κραουνάκης, Μητροπάνος, Μεράντζας, Μακεδόνας). Θα μου πείτε "ε και γιατί τον βάζεις στη λίστα;". Για έναν κυρίως λόγο. Για τους χειμαρρώδεις, καυστικούς και με αντισυμβατικά ερωτικές πτυχές στίχους του κορυφαίου Κώστα Τριπολίτη, που με τις "Γέφυρες" επέστρεψε στη δισκογραφία μετά από 10 χρόνια. Εκείνο το "Το κοινό είναι κενό" ακόμα ηχεί στα αυτιά μας και ξύνει την άκρη της λόγχης του πάνω στα μυαλά-μαρμελάδα ημών που συναποτελούμε το σεβάσμιο "κοινό"... Και τελικά "Αυτά που λες, εσύ τα λες ή σου τα λένε να τα πεις;"...

29. Άλλη μια μέρα - Παύλος Παυλίδης & B-Movies (Archangel, 7/2006)

Δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι τελικά ο Παύλος Παυλίδης αφήνει έντονα το στίγμα του στη δεκαετία, αφήνοντας πρώτα κι αυτός πίσω του την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών και των ελληνικών ροκ γκρουπ. Τελικά υπερίσχυσε μέσα μου ο δεύτερος προσωπικός του δίσκος "Άλλη μια μέρα" έναντι του επίσης αξιόλογου "Αφού λοιπόν ξεχάστηκα" (2004). Πλαισιωμένος από την ενδιαφέρουσα μπάντα B-Movies, καταθέτει μία πιο... ηλεκτρονική πρόταση μέσα από τραγούδια με εσωτερικό στίχο, αρκετή μελαγχολία και ματαιότητα. Ο Παυλίδης με αυτές του τις κινήσεις μέσα στα 00s χαράσσει με ειλικρινή διάθεση τον νέο του δρόμο, μέσα από πιο εσωστρεφείς δουλιές που αποπνέουν όμως μια φρεσκάδα και μια εξέλιξη στα εκφραστικά μέσα. Υπάρχουν και τα αρνητικά όπως η μονοτονία στην ερμηνεία, τα "μασημένα" λόγια, η μελαγχολία, η εσωστρέφεια, η ομφαλοσκόπηση, αλλά γενικά ο Παυλίδης νομίζω ότι κερδίζει το στοίχημα της μετά Ξύλινα Σπαθιά παρουσίας του.

28. Πόσο σ' αγαπώ - Σταμάτης Κραουνάκης (Λυχνία, 9/2007)

Ένας ιδιαίτερος δίσκος όπου ο Κραουνάκης ανακατεύει με επιτυχία υλικά από διάφορα μουσικά είδη προσφέροντας ένα ποτό που άλλοτε μοιάζει με δροσιστικό κοκτέιλ μέσα σε καρπούζι και άλλοτε με "τσάι καυτό και δυο ζαχαρωτά". Εκτός από τα προφανή τηλεοπτικά "σουξέ" ("Επτά πεθερές", "Πόσο σ' αγαπώ" και τη διασκευή των Εμιγκρέ στα "Κοκκινα γυαλιά") θα βρείτε πολλά "κρυμμένα" διαμαντάκια όπως το εκπληκτικό "Χρόνια σαν τριαντάφυλλα" σε στίχους Ελευθερίου και μοναδική ερμηνεία Κραουνάκη ή το ατμοσφαιρικό και ψυχωμένο "Βραχυκύκλωμα". Ο Κραουνάκης σε ρόλο κύριου ερμηνευτή των συνθέσεών του, σε κερδίζει με την αμεσότητα και το συναίσθημα που βγάζει. Το καταλαβαίνει αυτό κανείς και από τις ερμηνείες του σε παλιές, τεράστιες επιτυχίες του ("Πάτωμα", "Ροζ γραβάτα", "Κάστρο") που τις έχουμε ταυτίσει με την Πρωτοψάλτη. Για μένα που εκτιμώ τον "Κραου" όχι μόνο σαν δημιουργό (αυτονόητο αυτό) αλλά και σαν ερμηνευτή, τούτος ο δίσκος είναι από τους καλύτερους των τελευταίων 10 ετών.

27. Misuse - Misuse (Puzzlemusic, 5/2008), OST

Οι διαφοροποιήσεις της rock και οι νέες τάσεις και ρεύματα και όλα αυτά που περιγράφονται με δενδροειδείς κατηγοριοποιήσεις και ευφάνταστες "ταμπέλες" (post rock, alternative, garage κλπ κλπ) και έρχονται κυρίως από τη Βρετανία και τις ΗΠΑ, δεν είναι καθόλου μέσα στις μουσικές μου αναζητήσεις και ενδιαφέροντα προς το παρόν. Ωστόσο, από εντελώς τυχαίο γεγονός, άκουσα τον δίσκο "Misuse" του ομώνυμου συγκροτήματος και πραγματικά ενθουσιάστηκα! Μιλάμε για ένα πλήρες, γοητευτικότατο ηχητικό αποτέλεσμα, με βάση δυνατές κιθαριστικές φόρμες, ξεσπάσματα, έντονες rock αναφορές, σε ένα μουσικό ταξίδι (διόλου κλισέ, πραγματικά ταξιδεύεις ακούγοντας αυτόν τον δίσκο) που δεν σταματά να σε συγκινεί και να σου δημιουργεί εικόνες από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό! Οι γνώστες κάνουν λόγο για το καλύτερο ελληνικό post-rock συγκρότημα, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα προβεβλημένα του εξωτερικού. Τους πιστεύω! Αν μου έβαζες να ακούσω τον δίσκο χωρίς να μου πεις ποιοί είναι οι δημιουργοί του, θα έπαιρνα όρκο ότι είναι κάποιο μεγάλο συγκρότημα του εξωτερικού. Σημειώστε ότι το 5μελές γκρουπ Misuse αποτελείται από νεότατους (κάτω των 30) Έλληνες μουσικούς και αν έχετε την ευκαιρία φροντίστε να τους ακούσετε.

26. Η ευτυχία είναι αυτό... - Μανώλης Φάμελλος (Warner music, 11/2000)

Ίσως η κορυφαία στιγμή του Φάμελλου στη δισκογραφία. Ένας εξαιρετικός pop-rock δίσκος, όπου στίχοι και συνθέσεις ευτυχούν να είναι καλά συνταιριασμένα από τον δημιουργό τους. Καλοδουλεμένο album που πιστοποιεί την ικανότητα του Μανώλη Φάμελλου να φτιάχνει όμορφες μελωδίες που δεν χάνονται μέσα στους ρυθμούς, αλλά αντίθετα δένουν όμορφα. Υφέρπουσες επιρροές από την ελληνική παράδοση με σαφείς αναφορές στη δυτική (pop και όχι μόνο) μουσική. Αξιολογότατες και οι ενορχηστρωτικές ιδέες όπως αποτυπώνονται στο αποτέλεσμα! Όσο για τους στίχους; Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ρθει... ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι...