Οι 30 καλύτεροι δίσκοι των 00s (Θέσεις 6 έως 10)

Οι 30 καλύτεροι δίσκοι της δεκαετίας του 2000

(ή αλλιώς των 00s ή των Zeros ή του '00)

Θέσεις 10 έως 6:

10. Ο καθρέφτης - Φοίβος Δεληβοριάς (Sony, 7/2003)

Ο κορυφαίος μέχρι σήμερα δίσκος του Φοίβου Δεληβοριά κατά την ταπεινή μου γνώμη. Θυμάμαι τον είχα αγοράσει την ίδια ημέρα με τις Περιπέτειες ενός προσκυνητή που αναφέρθηκαν στην προηγούμενη πεντάδα. Αποτυπώνει σε μεγάλο βαθμό την ικανότητα του Δεληβοριά να μετατρέπει το ειδικό σε γενικό. Την προσωπική ιστορία σε κάτι που σε αφορά άμεσα κι εσένα. Ο ιστορικός του μέλλοντος, ψάχνοντας για τον τρόπο ζωής και σκέψης των ανθρώπων στα Zeros, θα βρει χρήσιμη την ακρόαση του Καθρέφτη, αφού τα θέματα επικαιρότητας και καθημερινότητας με τα οποία καταπιάνεται ο Δεληβοριάς, συγκροτούν ένα στιγμυότυπο, ένα είδωλο της κοινωνίας μας στη στιλπνή επιφάνεια ενός κατοπτρου. Δύσκολο πράγμα να σταθείς θαρραλέα μπροστά στον καθρέφτη και να ομολογήσεις ειλικρινά αυτό που βλέπεις. Ειδικά όταν χρησιμοποιούμε τη λέξη "καθρέφτης" μεταφορικά... Ο Δεληβοριάς το επιτυγχάνει αυτό ασκώντας κοινωνική (αυτο)κριτική, χωρίς να είναι καθόλου βαρύγδουπος, διδακτικός, αφοριστικός ή απαισιόδοξος. Η γκατζετομανία (που σήμερα την βλέπουμε ακόμα πιο έντονη), η ανυπόφορη Αθήνα του 2000 μετατρεπόμενη σε πόλη με βοσκοτόπια και περικοκλάδες, ένα τρένο στην κορυφογραμμή, τρεις ψευτοκουλτουριάρηδες που διακόπτουν τη βαθυστόχαστη κουβέντα τους για να "χαλβαδιάσουν" μια κοπέλα με τον πιο χυδαίο τρόπο, η κωμικοτραγική πομπή των υβριστών φαντάρων, ένα τραγούδι για τον Κώστα Σημίτη και τα Χριστούγεννα των μικροαστών που αποτινάζουν το πέπλο της προσποίησης... Και φυσικά ένα από τα καλύτερα τραγούδια της δεκαετίας, το ομότιτλο με τον δίσκο "Ο καθρέφτης". Τον οποίο ο Δεληβοριάς σπάζει και μας καλεί να κάνουμε το ίδιο. Μάλλον έχει δίκιο...

(...)

Ξέρω πως όλοι πια πιστεύουν σε καθρέφτες
σε οθόνες σε φωτοτυπίες και προβολείς
μέχρι παιχνίδια έχουν βγάλει που οι παίκτες
ζουν σε μια γυάλα και τους βλέπουμε όλοι εμείς

Μα εγώ θα κάνω τον καθρέφτη μου κομμάτια
ξέρω ότι αυτό που κρύβει πίσω του είσαι εσύ
εσύ που ψάχνεις μεσ' τα μαύρα σου τα μάτια
να καθρεφτίζεις μόνο εμένα στην ζωή

9. Νεροποντή - Αλκίνοος Ιωαννίδης (Universal, 3/2009)

Έχουν γραφτεί τόσα πολλά και τόσο αποθεωτικά (όσο και πιο συγκρατημένα) σχόλια για αυτόν τον δίσκο. Έχει περιληφθεί σχεδόν σε όλα τα top 10 των Zeros παρότι δεν μετρά ούτε 10 μήνες ζωής. Έχω γράψει κι εγώ ο ίδιος πολλά για αυτόν (δείτε εδώ, εδώ κι εδώ) που δεν ξέρω αν χρειάζονται περισσότερα. Θα αρκεστώ να πω ότι βγάζω το καπέλο στον Αλκίνοο Ιωαννίδη γιατί με αυτόν τον δίσκο έπεισε κι εμένα τον πάντα δύσπιστο απέναντί του ότι είναι ένας πραγματικός, γνήσιος καλλιτέχνης που πάντα ψάχνεται δημιουργικά, εξελίσσεται, προσπαθεί να βρίσκει νέους δρόμους έκφρασης μέσα από την Τέχνη του. Όλα αυτά σπουδαία και σπάνια πράγματα! Για να πω και κανα "ξύλινο" και δημοσιογραφίστικο, θεωρώ τη Νεροποντή μία από τις λίγες ενδιαφέρουσες προτάσεις από το χώρο του λεγόμενου "έντεχνου" τα τελευταία χρόνια. Χωρίς να είναι κάτι το εντελώς καινοτόμο, τουλάχιστον ξεφεύγει από την παγίδα του αναμασήματος κορεσμένων μοτίβων, παρότι υπάρχει και αρκετός αναγνωρίσιμος Ιωαννίδης μέσα στο δίσκο. Η Νεροποντή πάντως είναι μία εξαιρετική δουλιά, με εκπληκτικούς μουσικούς και πολύ όμορφη συνύπαρξη κλασικών-συμφωνικών στοιχείων με την κλασική "έντεχνη" μπαλάντα και παραδοσιακές ή και δυτικότροπες πινελιές. Και βεβαίως περιέχει και ένα από τα πιο θαρραλέα και καυτά κοινωνικοπολιτικά τραγούδια των τελευταίων ετών, την "Πατρίδα". Ένας δίσκος που δεν μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο, που δεν μπορεί να μην σου τραβήξει το ενδιαφέρον.

8. Silent Disco - Ρόδες (Archangel Music, 9/2007)

Τη γνώμη μου για τις Ρόδες και τα όσα πολύ σημαντικά προσφέρουν στην εγχώρια σκηνή την είπα στην προηγούμενη πεντάδα με αφορμή τον πρώτο τους δίσκο "Στη γιορτή της φαντασίας". Με τον δεύτερό τους, το "Silent Disco", ο Νικήτας Κλιντ και η παρέα του πιάνουν το νήμα από εκεί που το άφησαν με τον πρώτο, το τραβάνε δυνατά και το πάνε πολύ παραπέρα. Αποδόμηση μάγκες! Οι Ρόδες δίνουν ένα φιλί στο ελληνικό hip-hop και τις διάφορες κατηγοροιοποιήσεις του, όχι για να το σώσουν ή οτιδήποτε άλλο τέτοιο, αλλά για να το μεταμορφώσουν από αλλοίθωρο βάτραχο σε κάτι το ολοκαίνουριο και απόλυτα σύγχρονο. Λάθος δρόμο πήρα κι εγώ. Δεν δίνουν κανένα φιλί οι Ρόδες. Απλά είναι μάλλον μια κατηγορία μόνοι τους μετά και από αυτόν τον δίσκο. Αποδομούν τους πάντες και τα πάντα, πατώντας με ευλάβεια ή και δύναμη πάνω στους πάντες και τα πάντα. Άντε να βάλεις ετικέτα τώρα... Rock, post rock, electronica, reggae, ska, Δύση, Ανατολή, ρεμπέτικο (;) και... και... και... Όλα αυτά με αφετηρία, με όχημα το hip-hop. Τη δύναμη των στίχων που φεύγουν σαν καρφιά από το στόμα του Νικήτα, που κυλάνε σαν χείμαρρος και σαρώνουν πάλι τα πάντα. Αποδόμηση μάγκες! Γιατί εδώ μιλάμε πολυεθνικά, κι αν η Ανατολή στο λίκνισμα της Μάρθας Καραγιάννη μοιάζει ζεστή και οικεία, η Λεωφόρος του ΝΑΤΟ στέκει πάντα στον Ασπρόπυργο και η γκόμενα που σου φαίνεται καταθλιπτικιά έχει επάγγελμα φοιτήτρια και δεν ξέρει ότι στο Hondo παίζουνε ναρκωτικά... Ένας από τους καλύτερους δίσκους για την δεκαετία. Πολύ μπροστά...

7. Τι θα πει ζωή - Ορφέας Περίδης (Ακτή/Sony Music, 7/2003)

Ένας από τους πιο αδικημένους δίσκους του Ορφέα Περίδη που περνάει γενικά "στα ψιλά" και σπάνια αναφέρεται από τον μουσικό τύπο και τα ραδιόφωνα. Άλλωστε όταν ακούμε "Περίδης" το μυαλό μας πάει κατευθείαν στα εξαιρετικά τρία πρώτα του άλμπουμ με τα οποία μας συστήθηκε μέσα στα 90s και ειδικά στα δύο πρώτα ("Αχ ψυχή μου φαντασμένη" και "Καλή σου μέρα αν ξυπνάς"). Το "Τι θα πει ζωή" ωστόσο, ίσως να είναι το πλέον "ολοκληρωμένο" και προσεγμένο δισκογραφικό αποτύπωμά του. Μινιμαλισμός και λιτότητα, ευαισθησία και γλυκύτητα μέσα από 12 τραγούδια σε ύφος και φόρμες από όλες τις μουσικές επιρροές του τραγουδοποιού (μπαλάντα, λαϊκό, παραδοσιακό, έντεχνο, pop-rock). Μπουζούκι, κλασική κιθάρα, μπάσο, κρουστά, φλογέρα, μπαγλαμάς, ηλεκτρική κιθάρα, κλαρίνο, όλα σε μία πολύ λεπτή, λιτή, κεντημένη στο χέρι ενορχήστρωη που στα λαϊκότροπα κομμάτια ειδικά σου δημιουργεί αρχικά την ψευδαίσθηση ότι τους κόβει τη δυναμική, αλλά τελικά - μετά από αρκετές ακροάσεις - μένεις με μια γλυκιά γεύση και παραδίνεσαι στο αναγνωρίσιμο και υπέροχο "περιδικό" στυλ. Άξιες αναφοράς οι προσεγγίσεις του στη λογοτεχνία όπως αυτές αποτυπώνονται στην εξαιρετική "Φυλακή" (Ναπολέων Λαπαθιώτης) και στο μικρό αριστούργημα "Εικόν' αχειροποίητη" (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης), αλλά και στο εναρκτήριο "Τι θα πει ζωή" που είναι εμπνευσμένο από ποίημα του Ρολάν Μπαρτ όπως το "είδε" η Στέλλα Κοτσώνη.

Ούτε ξέρω πόσες φορές έχω βάλει αυτόν τον δίσκο και τον έχω ακούσει από την αρχή μέχρι το τέλος και ξανά και ξανά... Πανέμορφες μελωδίες που δεν μπορείς να τους αντισταθείς και μερικοί από τους καλύτερους στίχους που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια: "Αρχίζω από το τέλος ρόδο μου αυγινό / Και τι θα πει ζωή / Εφτά φορές να πέφτεις να σηκώνεσαι οχτώ", "Τα σίδερα λιγήσανε / από το βογγητό μου / Και στέρεψαν για να διαβώ κι οι ποταμοί του δρόμου", "Συ στο σχολειό δεν έμαθες να γράφεις ραβασάκια / Στα χείλη σου τα ρόδινα πού τα βρες τα βρες τα φαρμάκια / Στα μάτια τα ψιχάλιστα πωχ' έρωτας καρτέρι / Πόσο μεθύσι μέθυσα ένας Θεός το ξέρει"

6. Ο Άμλετ της Σελήνης - Θάνος Μικρούτσικος / Χρήστος Θηβαίος (Minos, 10/2002)

Είμαστε στην καρδιά του top 10 μου και μάλλον από εδώ και πάνω θα πρέπει να σας θυμίζω συνέχεια τα όσα είπα στην αρχή αυτής της λίστας με τα Best της δεκαετίας. Ότι δηλαδή μιλάμε για μία εντελώς υποκειμενική παρουσίαση αγαπημένων μου στιγμών της ελληνικής δισκογραφίας των Zeros. Το ότι ο Αμλετ της Σελήνης είναι τόσο ψηλά είναι δείγμα αυτού του υποκειμενισμού και σίγουρα σας προκαλεί έκπληξη. Τον δίσκο αυτό τον έβαλα στην καρδιά μου από την πρώτη στιγμή που τον απέκτησα. Τον θεωρώ το καλύτερο έργο του αγαπημένου μου Θάνου Μικρούτσικου μέσα στη δεκαετία. Παρότι ο συνθέτης επαναλαμβάνεται μουσικά σε αρκετά σημεία του δίσκου αυτού, πάντα θα με συγκινούν τα λατρεμένα τραγούδια "Δεν είμαι άλλος", "Θέλω τη μέρα που θα φύγεις" και το ομότιτλο "Ο Άμλετ της Σελήνης", τα οποία στη φωνή του Χρήστου Θηβαίου βρήκαν τον ιδανικό τους ερμηνευτή. Αξιόλογες επίσης και οι επανεκτελέσεις των γνωστών με τη φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου "Κοντρόλ" και "Song blues" στα οποία ο Θηβαίος δίνει μία νέα, φρέσκια διάσταση. Πολύ αγαπημένο μου δισκάκι που το ακούω και το απολαμβάνω πάντα με αγάπη και συγκίνηση!