Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

Αγουροξυπνημένες μνήμες


Πρέπει να ήταν χειμώνας του 1998 όταν ένα μεσημέρι γύρισε ο πατέρας μου από τη δουλιά φορτωμένος με καινούρια cd που μόλις είχε αγοράσει. Το συνήθιζε αυτό συχνά-πυκνά κι εμένα ήταν η καλύτερή μου όταν τον έβλεπα να μπαίνει με τσαντούλες από κάποιο συνοικιακό δισκοπωλείο (τα προτιμούσε πάντα). Εκείνη την ημέρα, ανάμεσα στους δίσκους που είχε αγοράσει ήταν κι ένα περίεργο - για τα μάτια ενός 13χρονου - διπλό άλμπουμ, το οποίο στην ουσία δεν είχε τίτλο. Έγραφε απ' έξω "Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας - Παράλληλη δισκογραφία" και σιγά που καταλάβαινα εγώ τότε τι σημαίνει αυτή η φράση.

Αν και δεν είχαμε τότε άλλο δίσκο των Κατσιμιχαίων στο σπίτι, ούτε κάποια κασέτα - και φυσικά τότε δεν υπήρχε ούτε το διαδίκτυο, ούτε γενικά αυτή η τεράστια ευκολία με την οποία αποκτά κανείς σήμερα μουσική - τους δίδυμους τραγουδοποιούς τους ήξερα και τους αγαπούσα πολύ, κυρίως μέσα από το ραδιόφωνο. Πάντως η ακρόαση του εν λόγω δίσκου ήταν για μένα κάτι το συνταρακτικό. (Μου)Είχα(ν) πάρει μάλιστα τότε και το πρώτο μου ραδιο-κασετο-φωνο-cd και ήταν τεράστια χαρά για εμένα να μπορώ πλέον να ακούω cd στο δωμάτιό μου.

Ανοίγω που λες το διπλό άλμπουμ, βάζω το cd να παίζει και μπαίνω σε έναν κόσμο που με τράβηξε αμέσως. Αν και ο δίσκος αυτός είναι στην ουσία μία συλλογή ετερόκλητων τραγουδιών - κάτι απόλυτα λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι περιλαμβάνει τις συμμετοχές των Κατσιμιχαίων σε δίσκους άλλων από το 1982 έως το 1997, συν τα τραγούδια που έγραψαν οι ίδιοι και τα είχαν πει άλλοι - παρολαυτά, επειδή εγώ τότε ήμουν και μικρό παιδάκι, πραγματικά ενθουσιάστηκα. Και νομίζω ότι την λατρεία μου προς τα είδη και το ύφος τραγουδιού που ακούω μέχρι και σήμερα, άρχισα να την κολλάω από τότε, που δεν είχα διαμορφώσει ακόμα την παραμικρή άποψη για το τι με εκφράζει και τι όχι.




Και το περιβόητο δισκάκι από τη δισκοθήκη μου, ταλαιπωρημένο και γερασμένο


Θα επιμείνω λίγο στο (τότε) μικρό της ηλικίας μου. Όπως είναι λογικό, στα 12-13 μου δεν είχα μεγάλο αριθμό ακουσμάτων/βιωμάτων/επαφών με τη μουσική. Τότε ήταν που μέρα τη μέρα άκουγα πράγματα ή για να το πω καλύτερα "ανακάλυπτα". Διότι μπορεί λχ οι Κατσιμιχαίοι να υπήρχαν μουσικά από τις αρχές της δεκαετίας του '80, αλλά εγώ γεννήθηκα το '85, οπότε ήταν λογικό να τους "ανακαλύψω" όταν ήδη ήταν καθιερωμένοι και γνωστοί σε όλους. Μέσα από την "Παράλληλη δισκογραφία" λοιπόν, που όπως είπαμε ήταν ο πρώτος δίσκος τους που έτυχε να βρεθεί στα χέρια μου, έμαθα πολλά πράγματα και πήρα μια "κατεύθυνση" για τα ακούσματά μου. Για να το κάνω πιο καθαρό αυτό το "έμαθα", δεν είναι και μικρό πράγμα να ανοίγεις έναν δίσκο και να βλέπεις μέσα ονόματα όπως Διονύσης Σαββόπουλος, Bob Dylan, Θάνος Μικρούτσικος, Νίκος Καββαδίας, Νίκος Πορτοκάλογλου, Γιώργος Νταλάρας, Αντώνης Βαρδής, Στέλιος Καζαντζίδης, Δημήτρης Λάγιος, Χρήστος Τσιαμούλης, Αρλέτα, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Διονύσης Τσακνής, Μπάμπης Στόκας, Κώστας Τουρνάς, Apurimac κ.ά. πολλοί (παρένθεση: άσχετα με το ποιούς από αυτούς τους ήξερα ήδη ή τους είχα ακουστά και άσχετα με το ποιοί από αυτούς μ΄αρέσουν σήμερα ή όχι). Ήταν και η μορφή του δίσκου τέτοια (δεν έχει βιβλιαράκι με τους στίχους, παρά μόνο στα δύο εσωτερικά του "φύλλα" γράφει τα τραγούδια με τα ονόματα των δημιουργών και τους δίσκους από τους οποίους προέρχονταν τα τραγούδια) που βοήθαγε να πέφτει το μάτι σου πάνω στους δημιουργούς κάθε φορά που τον πιάνεις στα χέρια σου.

Για να μην τα πολυλογώ κι άλλο, η ουσία είναι ότι το δισκάκι αυτό το "'έλιωσα" και αγάπησα πάρα πολύ τραγούδια που τότε ήταν εύκολο να τραβήξουν την προσοχή ενός εφήβου ("Το καλοκαιράκι", "Γέλα πουλί μου", "Ανθρωπάκι", "Κυρίες και κύριοι", "Νύχτωσε νύχτα" κ.ά.), ενώ μεγαλώνοντας λάτρεψα και τα κάπως πιο "δύσκολα" κομμάτια όπως τα "Κορίτσια της συγγνώμης", "Ο λύχνος του Αλλαδδίνου" (λ-α-τ-ρ-ε-ί-α λέμε, άψογη ερμηνεία!), "Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον", "Ο παλιάτσος κι ο ληστής", "Ψέματα" (άλλη λ-α-τ-ρ-ε-ί-α αυτή...) κλπ κλπ. Και δεν είναι μικρό πράγμα να είσαι έφηβος και όπως είναι φυσιολογικό να γουστάρεις πιο "ηλεκτρικά" και "δυναμικά" πράγματα και ξαφνικά, μέσα στο "εντεχνοροκ" (πόσο άκυρος όρος, αλλά κάπως πρέπει να το περιγράψω!) κλιμα του δίσκου, να ακούς εκεί προς το τέλος τη σταλμένη από τον ουρανό ανάσα του Καζαντζίδη και να λες από μέσα σου "μα πώς τον ακούν αυτόν οι γονείς μας;" και μετά από χρόνια να καταλαβαίνεις ότι κάτι είχε αφήσει μέσα σου εκείνη η ακρόαση κι ας είχες απορρίψει αυτήν τη "λαϊκή" παρένθεση του δίσκου...

Τι γράφω τόση ώρα ούτε εγώ ξέρω και σίγουρα δεν έχεις καταλάβει τι θέλω να πω τελικά με αυτήν την ανάρτηση, ακόμη κι αν τα' χεις καταφέρει να φτάσεις μέχρι εδώ. Για να το "μαζεύω" σιγά-σιγά το πράγμα, να σου πω ότι έκτοτε, κρατώντας χρήματα από το χαρτζιλίκι μου πήρα κι άλλους δίσκους των Κατσιμιχαίων όπως τα "Ζεστά ποτά" (άλλο σοκ με αυτόν τον δίσκο, πολύ ισχυρότερο-θα γράψω καμια άλλη φορά γι' αυτό), "Απρίλη ψεύτη", "Της αγάπης μαχαιριά" κ.ά. Μπορεί να μην έγινα ποτέ "φαν" με την έννοια ότι θα έτρεχα σε κάθε συναυλία τους κλπ, αλλά τελικά η δουλιά που έκαναν υπογείως τα τραγούδια τους μέσα μου ήταν καθοριστική για το τι ακούω μέχρι και σήμερα. Μέσα από αυτό το δίδυμο που τόσο καλά αλληλοσυμπληρώνεται, που τόσο καλά φρέσκαρε το πάντρεμα Ανατολής και Δύσης στα τραγούδια του, που τόσο καλά συνένωσε την ευαισθησία και τη σοβαρότητα του ποιητικού λόγου με την αγριάδα και την αμεσότητα του ηλεκτρισμού και των μπλουζ, που... που... που..., μπήκα σε έναν κόσμο μουσικό που με κέρδισε πάρα πολύ και χαίρομαι για αυτό!

Είναι λοιπόν συγκινητικό (για να δούμε θα το κλείσω ποτέ αυτό το ποστ; Αγωνία...) να μαθαίνεις ότι αυτό το καλλιτεχνικό δίδυμο που τόσο απασχόλησε τα εφηβικά σου χρόνια, επανέρχεται στο προσκήνιο μετά από 10 ολόκληρα χρόνια. Ήδη αυτή τη στιγμή που γράφω, οι πρώτοι ακροατές πρέπει να μπαίνουν στο Βελλίδειο για την πρώτη συναυλία του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα μετά από σχεδόν μια δεκαετία (κλικ). Αυτή ήταν η αφορμή για τις άστατες μουσικές σκέψεις αυτού του ποστ και νομίζω ότι για λίγο καιρό ακόμη θα σε πρήζω με διάφορα ποστ για τους Κατσιμιχαίους αφού παρατήρησα ότι αυτή τους η επανεμφάνιση μού ξύπνησε μνήμες και σκέψεις τις τελευταίες μέρες. Ελπίζω να μπορέσω να πάω στη συναυλία τους στην Αθήνα (στις 20/3 στο Ποδηλατοδρόμιο) και να σου φέρω εικόνα από εκεί.

Το λατρεύω λέμεεεεε:





ΥΓ: Και μια ανησυχία. Είμαι από αυτούς που αγοράζουν ακόμα δίσκους, παρότι παράλληλα "κατεβάζω" και αρκετό πράμα από το νετ. Εντούτοις αυτό το δέσιμο με τον δίσκο που κρατάς στα χέρια σου είναι κάτι το μοναδικό. Αν καταργηθούν οι δίσκοι νομίζω θα χάσουμε πολλά πράγματα... Ήδη έχει χαθεί πολλή απ'τη μαγεία με όλη αυτήν την υπερπροσφορά cd από κάθε πιθανή πηγή (περιοδικά, εφημερίδες κλπ). Προβληματίζομαι!

ΥΓ1: Ε με τόση ταλαιπώρια που σου κανα με αυτό το ποστ, να μην σου ηρεμήσω λίγο το μάτι με 2-3 φωτο από την αποψινή εξόρμησή μου στο νότο μετά του Ιωάννου; Λαβέ:




4 σχόλια:

Γ.Π. είπε...

Οι Κατσιμιχαίοι είναι μεγάλη αγάπη μιας ολόκληρης γενιάς, λιγότεροι θεατρικοί και στομφόδεις από τον Βασίλη, περισσότερο άμεσοι και ειλικρινείς, πρότυπο για ΟΛΑ τα συγκροτήμα που βγήκαν μετά. Το πραγματικό λαϊκό τραγούδι όσων γεννήθηκαν από το 70 και μετά...
Έστω και αν όπως γίνεται για όλα τα συγκροτήματα, γράψανε την καλύτερη μουσική τους στα πρώτα τους χρόνια αλλά την παίξαν καλύτερα αργότερα...
Έστω και αν μεγάλωσαν πια...

Stepas είπε...

Συμφωνώ σε όλα και επαυξάνω: έκαναν τομή με τα "Ζεστά ποτά" (άμεσος, ακομπλεξάριστος λόγος, σύγχρονη κοινωνική καταγγελία, πάντρεμα δυτικών μοτίβων με τα λαϊκοπαραδοσιακά μας με έναν ιδιαίτερο τρόπο κ.ά.). Επηρέασαν πάρα πολύ τους επόμενους όπως σωστά λες και μας άφησαν όμορφα τραγούδια που θα τα ακούμε πάντα.

Δεν περιμένω πλέον κάτι από αυτούς, ακόμη και τώρα που ξαναβγαίνουν μαζί στη σκηνή. Δεν είναι καθόλου εύκολο να κάνουν κάτι καινοτόμο σε αυτήν την ηλικία. Τα σπουδαία που μπορούσαν να κάνουν άλλωστε τα έχουν κάνει ήδη από χρόνια! Ακριβώς επειδή δεν περιμένω κάτι λοιπόν, το ποστ μου είναι κυρίως συναισθηματικό. Δεν μπορώ να μην συγκινηθώ από την επανένωσή τους. Κι ας μεγάλωσαν κι ας μην βγάλουν καινούρια τραγούδια κι ας μην είναι όπως ήταν...

Michalis είπε...

Ωραία τα λες. Οι Κατσιμιχαίοι πραγματικά έχουν από τους καλύτερους στίχους στην ελληνική σκηνή. Και προφανώς και η μουσική τους δεν πάει πίσω.

Κρίμα που δε θα μπορέσω να τους δω σε αυτές τις εμφανίσεις. Ξέρεις αν θα παίξουν και το καλοκαίρι μαζί;

Αυτή η σκηνή με τα cd μου άρεσε κι εμένα, μιας και ο δικός μου αγόραζε αρκετό πράγμα. Κυρίως όμως άκουγα πολύ τα cd του Μίλτου!

Stepas είπε...

Ναι, το καλοκαίρι θα κάνουν περιοδεία μαζί και θα παίξουν σε διάφορα μέρη.

Ωραίος! Μια χαρά σε βρίσκω! Αγαπημένος ο Μιλτιάδης.