Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Οι καλύτεροι δίσκοι του 2009 - Μέρος 2ο (Θέση 7)

7. 23 κόκκινα φώτα - Χειμερινοί Κολυμβητές (12/2009, Lyra)


Ο τρελο-Μπακιρτζής και η τρελο-παρέα του τηρούν την υπόσχεσή τους για πολλούς συνεχόμενους δίσκους και με το παραπάνω. Τα 23 κόκκινα φώτα είναι ο τρίτος τους δίσκος σε 4 χρόνια!

Περιέχει 25 κομμάτια μέσα σε 23! Πώς γίνεται αυτό; Ε μην περιμένεις τίποτε λιγότερο από καλοζυγισμένη τρέλα. Από ένα εντυπωσιακό συνδυασμό επικαιρότητας, αφέλειας, κριτικής, μελαγχολίας, εξωστρέφειας, επαρχιωτισμού, διανόησης. Και τι δεν θα βρεις εδώ μέσα... Το πρώτο τραγούδι που έγραψε ποτέ του ο Μπακιρτζής, εν έτει 1969 (Πανσέληνος στους Φιλίππους). Μπόλικα τραγούδια για τον έρωτα και τη γυναίκα (Αχαριστία, Τραίνο εξορίας), όχι όμως όπως τα έχεις συνηθίσει, αλλά με αφέλεια, ρομαντισμό και αυθορμητισμό που δίνουν άρωμα άλλων εποχών... Τι είπες; Παλιομοδίτικα; Καλά, πάρε κι ένα τραγούδι για το νατοϊκό Στελθ που έριξαν οι Σέρβοι το '99 (Το Στελθ). Πάρε κι ένα "Άλλους τους λεν στα σπα να πας / κι άλλους τους κόψαν το ΕΚΑΣ" για τη σύγχρονη αντίθεση πλούτου-φτώχειας και το φαιδρό μεγαλόπιασμα του μικροαστού (Καϊμακτσαλάν). Και ξανά οι ρετρό αναφορές, στο ποδόσφαιρο επί χούντας τραγουδισμένο από οπαδούς του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ και στο "φσιτ-φσιτ" φάρμακο του Τρούμαν, το Ντι-Ντι-Τι (DDT) που έκανε θραύση τη δεκαετία του '50 έναντι κωνώπων και άλλων ενοχλητικών εντόμων...

Η ίδια εναλλαγή και στις μελωδίες και στους ρυθμούς. Από τη Μακεδονία στα Ιόνια και από τη Σμύρνη στο Παρίσι. Από καλοφτιαγμένα σύγχρονα λαϊκά τραγούδια σε ατονάλ πειραματισμούς, παρατονισμούς και αυτοσχεδιαστικές ακροβασίες. Λαϊκά βαλσάκια, χασάπικα, παραδοσιακά, "ξεκούρδιστα" βιολιά και "σκουριασμένα" ακορντεόν. Πολλές και οι συμμετοχές. Ξανά εκεί ο Ισίδωρος Παπαδάμου, ο 100χρονος (κυριολεκτικώς!) Σταύρος Καραμανιώλας, ο Θοδωρής Ρέλλος στο κλαρίνο. Για πρώτη φορά ο Μήτσος Μυστακίδης στην κιθάρα, η Μάρθα Μαυροειδή στη φωνή, ο Φοίβος Δεληβοριάς στη... χορωδία των ΑΕΚτζήδων, η Μικτή Χορωδία του Δήμου Γλυκών Νερών.

Αυτό που κάνουν οι Χειμερινοί Κολυμβητές ούτε ακούγεται εύκολα και από όλους, ούτε περιγράφεται εύκολα με λόγια. Το ρεμπέτικο ραπ ίσως να τους ταίριαζε. Ακούς jazz με μπουζούκι και διανοουμενίστικο επαρχιωτισμό (με την καλή έννοια και των δύο όρων). Ή θα μπεις στον κόσμο αυτό ή θα τον απορρίψεις εξ αρχής και για πάντα, αν και σου συστήνω πολλές και προσεχτικές ακροάσεις πριν φτάσεις στην αρχική απόρριψη... Το σίγουρο είναι ότι κάνουν κάτι το μοναδικό και άξιο θαυμασμού.

2 σχόλια:

Raphael είπε...

Ωραίοι σχολιασμοί. Συνέχισε τη καλή δουλειά.

Stepas είπε...

Χαίρομαι που αντέχεις να διαβάζεις τη φλυαρία μου. :-))

Να'σαι καλά!