Οι καλύτεροι δίσκοι του 2009 - Μέρος 3ο (Θέσεις 6 έως 4)

6. Είναι κι άλλοι σαν κι εμάς - Ορέστης Ντάντος (12/2009, Ακτή)

Για ένα δίσκο με 7 μόλις τραγούδια, όπου τα δύο τουλάχιστον (Συνεργεία παντού, Όταν γυρνάς το βράδυ απ'τα ξενύχτια) περνούν μάλλον αδιάφορα λόγω της επίμονης επανάληψης των ίδιων στίχων ξανά και ξανά, πόσο δικαιολογημένη μοιάζει η επιλογή μου να τον βάλω στους κορυφαίους της χρονιάς; Απάντηση βρήκα σε αυτό που ο Μικρούτσικος ονομάζει "τραγούδια συγκυρίας". Ο Ορέστης Ντάντος λοιπόν κατάφερε να γράψει τέτοια τραγούδια, κυρίως με το στίχο του, με τον τρόπο που εκφράζεται και τη θεματολογία του. Είναι από τους ελάχιστους νέους δημιουργούς που πέτυχε να αποτυπώσει τόσο καλά την ατμόσφαιρα της ζωής ενός σημερινού νέου που ζει σε μια μεγαλούπολη σαν την Αθήνα. Πόσο καλύτερα να περιγράψεις τη μοναχικότητα των νέων και αυτό που κρύβει από πίσω της ενώνοντάς τους τελικά από το "Είναι κι άλλοι σαν κι εμένα είναι κι άλλοι σαν κι εμάς και θ'αρχίσουν να χτυπάνε αν δεν πάψεις να χτυπάς" ή "κρύβουνε βαθιά στα στήθια μια υπερτροφική καρδιά"; Για το Θα πάω όταν γουστάρω μάλλον δεν χρειάζεται να πω πολλά αφού ήταν σοκ για όλους από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Η γλώσσα του Ντάντου είναι ακομπλεξάριστη, αυθεντική έκφραση ενός σημερινού νέου. Μουσικά ο δίσκος είναι μία αρκετά ενδιαφέρουσα ροκ αποτύπωση, που δείχνει ότι μπορούν να βγουν φρέσκα ροκ άλμπουμ με ελληνικό στίχο. Η πρώτη δισκογραφική δουλιά του καθηγητή μουσικής στο Λεωνίδιο Ορέστη Ντάντου ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για μένα παρόλα τα όποια αρνητικά της.

5. Ψυχή Βαθιά - Γιάννης Αγγελάκας (10/2009, MINOS-EMI)

Τσακώθηκα πολύ μ'αυτό το δίσκο. Ξεμαλλιαστήκαμε. Και με τον Αγγελάκα τσακώθηκα (στη φαντασία μου βεβαίως). Καλά με τον Βούλγαρη παίξαμε ξύλο, δεν το συζητώ. Τα'χω πει και στο παρελθόν. Μ'αυτήν την περίοδο της ελληνικής ιστορίας, τη δεκαετία του 1940, έχω τεράστια ευαισθησία. Έτσι προκατειλημμένος λοιπόν, δεν μπορούσα να δεχτώ εύκολα την μοιρολατρική διάθεση της ταινίας του Βούλγαρη και την αντίστοιχη μουσική επένδυση του Γιάννη Αγγελάκα, ο οποίος μάλιστα δήλωσε ότι "Δεν είμαι με κανέναν. Είμαι με τα δέντρα, τα πουλιά, τα φίδια και τις σαύρες". Και πράγματι ο δίσκος αυτός, soundtrack όπως καταλαβαίνεις της ομώνυμης ταινίας, είναι σαν μοιρολόι της φύσης για αυτά που βλέπει να διαδραματίζονται μπροστά της κατά τον ελληνικό εμφύλιο (αυτό φαίνεται και στο μόνο τραγούδι του δίσκου, τα Έρημα Βουνά). Τελικά όμως με τούμπαρε! Κατάφερα να αφήσω στην άκρη τις ιδεοληψίες μου και να κρίνω το δίσκο με βάση αυτό που ήθελε να υπηρετήσει. Και το υπηρέτησε τέλεια! Πραγματικά ο Αγγελάκας χτίζει έναν κόσμο ήχων που μοιάζουν να έρχονται απ'το μεταίχμιο μεταξύ επίγειου και υπερφυσικού. Του "εδώ" και του "άλλου" κόσμου. Σε αυτό συμβάλουν και οι σκοτεινές μελωδίες του και η άψογη επιλογή και χρήση του φωνητικού σχήματος Διώνη (σαν φωνές από το υπερπέραν...), οπωσδήποτε τα ηλεκτρονικά του Χαρμπίλα και βέβαια η μπάντα που κατά περιστάσεις οργιάζει (Βελιώτης, Σιώτας, Μαρίνος κ.ά.). Εξαιρετική και η σύνδεση με τους ήχους της περιοχής όπου έγινε το κυριότερο μέρος του εμφυλίου (ορεινή Δυτική Μακεδονία) μέσα από τη συμμετοχή της παραδοσιακής ορχήστρας Λοζιος κι' Ανακατωσια (Μακεδονίτικο). Πολύ όμορφη η εκτέλεση και του εμβατηρίου του Δημοκρατικού Στρατού (Εμβατήριο) στο οποίο τόλμησε να προσθέσει μία δική του στροφή για τις μαχήτριες (και πολύ καλά έκανε κατά τη γνώμη μου) που ήταν ένα σημαντικό ποσοστό της δύναμής του. Ο δίσκος αυτός έκανε υπόγεια δουλιά μέσα μου. Τον απέρριψα με πάθος στην αρχή και τελικά οι μινιμαλιστικές κιθάρες και οι ηλεκτρινικοί ήχοι του Αγγελάκα μαζί με τα πενθούντα πνευστά μπήκαν στο κεφάλι μου και τριγύριζαν διαρκώς...

4. Homo logotypus - Δανάη Παναγιωτοπούλου (3/2009, Yafka Records)

Με εντυπωσίασε πάρα πολύ με το ντεμπούτο άλμπουμ της (Οίκος Αντοχής) αλλά εδώ θαρρώ ότι κάνει ένα βήμα ακόμα, διευρύνοντας την ορχήστρα (δύο πιάνα, κιθάρα, κοντραμπάσο), αλλά κρατώντας πάντα τον πολύ δυνατό στίχο-ξυράφι που άλλοτε σαρκάζει και άλλοτε σφάζει κατεστημένες απόψεις και συμπεριφορές. Η Δανάη Παναγιωτοπούλου δεν γράφει τραγούδια που μπορούν να μπουν εύκολα στο ραδιόφωνο και να γίνουν ευρέως γνωστά, αλλά γράφει για πράγματα που καίνε με έναν τρόπο εντυπωσιακό. Τα έχω πει κι εδώ αλλά και πάλι δεν συστήνω την ανάγνωση ενός τέτοιου κατεβατού.