Έχει τρελάνει πολύ κόσμο απ' ό,τι έχω καταλάβει. Το ζητάνε και το ξαναζητάνε στο Μελωδία από τότε που πρωτοπαίχτηκε. Και όχι αδίκως! Γλυκύτατο τραγουδάκι, με jazzy χρώμα και όλη την αθωότητα που πηγάζει από τις παιδικές φωνές.
Μιλάμε για το "Αν (θυγατρικό)", το bonus track στον νέο δίσκο του Δημήτρη Μητσοτάκη και της νέας του μπάντας "Οι ευδαίμονες" που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Ακούστε το:
Όπως έχω πει και παλιά ήμουν πάντα πιστός ακροατής των Ενδελέχεια. Ήταν ένα από τα γκρουπ που σημάδεψαν την εφηβεία μου. Εκτίμησα επίσης πάρα πολύ την πορεία τους τα τελευταία χρόνια πριν διαλυθούν, αφού κυρίως χάρη στον Δημήτρη Μητσοτάκη κατάφεραν να κινηθούν σε πιο σύγχρονο ήχο και να προσφέρουν ενδιαφέροντες νέους δίσκους και όχι αναμάσημα του "ελληνικού ροκ" των 90s.
Δυστυχώς οι Ενδελέχεια διαλύθηκαν πρόσφατα, αλλά αυτό ίσως αποτελέσει την αρχή μίας άλλης πορείας για τον πάντα ανήσυχο και δημιουργικό Δημήτρη Μητσοτάκη. Το τραγούδι που παραθέσαμε παραπάνω βρίσκεται στον πρώτο του δίσκο στη μετά Ενδελέχεια εποχή, τον οποίο δημιούργησε μαζί με το νέο του σχήμα "Οι Ευδαίμονες". Περισσότερα για τον δίσκο αυτό διαβάστε εδώ
Το συγκρότημα Φάλτσα Μπάντα διασκευάζει σε άπταιστα θεσσαλικά το "No woman no cry" του Bob Markey! Μιλάμε για τρελό γέλιο!
(Εντάξει, αν δεν είσαι από Θεσσαλία μάλλον δεν θα σου φανεί και τόσο αστείο, αλλά εγώ που είμαι από εκεί πάνω και ξέρω πώς μιλάνε οι σύγχρονοι καραγκούνηδες, ξετρελάθηκα. Και ίσως το βρεις και λίγο γυμνασιακό το χιούμορ, αλλά σάτιρα χωρίς υπερβολή και καφρίλα δεν γίνεται...).
Καλά το παρακάτω αυστηρώς κατάλληλο μόνο για όσους ξέρουν από Τρίκαλα:
Και μιας και οι Scorpions ανακοίνωσαν ΠΑΛΙ ότι διαλύονται και μιας και θα κάνουν ΠΑΛΙ φέτος το καλοκαίρι περιοδεία από τα Γιάννενα μέχρι τη Κάτω Ζάτουνα, ακούστε και το θεϊκό promo-κλιπ που είχε φτιάξει ο Πανούσης για την εκπομπή του στο ραδιόφωνο: κλικ
Έχουμε πει πολλές φορές ότι εδώ και σχεδόν 3 χρόνια ετοιμάζεται ένας δίσκος με τραγούδια Θανάση Παπακωνσταντίνου και ερμηνείες Γιάννη Χαρούλη. Ο οποίος όμως μοιάζει με το γεφύρι της Άρτας αφού όλο λέμε "τώρα θα βγει" και όλο δεν βγαίνει. (Οι τελευταίες φήμες λένε ότι θα βγει μέσα στον 2010 κάποια στιγμή, αν και ακούγεται επίσης έντονα ότι ο Θανάσης ετοιμάζει και προσωπικό του δίσκο, η κυκλοφορία του οποίου ίσως προηγηθεί. Ίδωμεν...). Επειδή εμείς οι Θανασοχαρουλολάτρεις είμαστε ανυπόμονοι και ο δίσκος δεν έρχεται, είπα να μαζέψω μερικές πληροφορίες και να παρηγορηθούμε με ό,τι έχουν αφήσει να ακουστεί οι δύο καλλιτέχνες για τον δίσκο αυτό. Απ' το ολότελα που λένε...
Ξεκινάω με τα πιο γνωστά. Που δεν είναι άλλα, από ό,τι μας έχει παίξει ο Χαρούλης live σε συναυλίες του και μας έχει ομολογήσει ότι θα βρίσκονται στον εν λόγω δίσκο.
Τότε κι εγώ θα θυμηθώ (ή Αν γυρέψουν οι καημοί ή θα δούμε ποιός θα είναι ο τίτλος...)
Πρέπει να πάνε πάνω από 2 χρόνια από τότε που το πρωτοέπαιξε live ο Χαρούλης. Όταν θα βγει ο δίσκος θα το ξέρουμε ήδη απ' έξω κι ανακατωτά!
Αν γυρέψουν οι καημοί τραγούδια ξεχασμένα, αν το ζάρι που`πεσε δεν θα βρεθεί ξανά, αν των χειλιών οι χαρακιές απαρνηθούν το ψέμα κι αν τα παραθυρόφυλλα χτυπήσουν δυνατά.
Αν γίνει η καρδιά σφυρί και σήμαντρο το στέρνο, αν τα μαλλιά σου φτιάξουν της αράχνης τον ιστό, αν των ματιών οι ποταμοί ξυλεία μεταφέρουν κι αν γίνει η ανάσα σου σπαθί δαμασκηνό.
Τότε κι εγώ θα θυμηθώ που σ`έχω αγαπήσει. Θα φέρω πίσω τα πουλιά τ`αποδημητικά, θα κοιμηθώ στον ίσκιο σου, θα ψάξω για πατρίδα, όλο τον κόσμο πύκνωσε σε μια σταλαγματιά.
Η πιο "καθαρή" ηχογράφηση που βρήκα στο γιουτιούμπι είναι η παρακάτω. Ακούστε το:
Ανεμόσκαλα
Προσωπικά το πρωτοάκουσα πέρυσι στο Σταυρό του Νότου όπου εμφανιζόταν ο Χαρούλης και μάλιστα μία μόλις μέρα πριν την απόδραση του Παλαιοκώστα με ανεμόσκαλα (μουχαχα!). Φαίνεται κι αυτό για "σιγουράκι", όπως και το από πάνω, δηλαδή σχεδόν σίγουρα θα είναι στο δίσκο. Προσοχή όμως! Απ' ό,τι διαπίστωσα δεν είναι εντελώς καινούριο. Εδώ ανακάλυψα ότι φτιάχτηκε για μία θεατρική παράσταση όπου τη μουσική είχε υπογράψει ο Θανάσης. Και αλλού διάβασα ότι είχε συμπεριληφθεί και σε εκείνη τη συλλογή του Μελωδία που είχε ζητήσει από διάφορους δημιουργούς πριν κάποια χρόνια να φτιάξουν ένα τραγούδι για την Πρωτοχρονιά. Αυτά.
Ανεμόσκαλα
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου Στίχοι: Ποίηση Ξενοφώντα Γκαναδάκη Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος - Θανάσης Παπακωνσταντίνου Δεύτερη εκτέλεση: Γιάννης Χαρούλης (;) [ελπίζουμε...]
Σκαρφάλωσα με δύναμη σε κάβο σαπισμένο που ο άνεμος τον έσπρωξε, μας έβγαλε στα βράχια. Ένα πακέτο πέταξα σέρτικα στον πνιγμένο που παίζει ζάρια και χαρτιά και όλο χάνει πάντα.
Βρίζω λοιπόν τα χρόνια μου που είναι όλο καρτέρια, που σε μιαν ανεμόσκαλα σπατάλησα τα χρόνια. Η μια της άκρη στο κενό, η άλλη από τα ρέλια η μια της άκρη στο βυθό, η άλλη ως τα αστέρια.
Θα το βρείτε στο γιουτιούμπιον σε αρκετά σημεία, αλλά νομίζω ότι η παρακάτω ηχογράφηση είναι η καλύτερη (από την περιοδεία του Χαρούλη με τον Θηβαίο το προηγούμενο καλοκαίρι). Τσεκ ιτ:
Οι Άγιοι (;)
Χαζεύοντας σήμερα στην Κοιλάδα, είδα ότι κάποιος καλός άνθρωπος έβαλε ένα ακόμη κομμάτι στο παζλ του δίσκου αυτού. Ακούστε να δείτε τώρα τι παίζει. Τον μακρινό πλέον Δεκέμβρη του 2006 - όταν έβγαινε ο Διάφανος δηλαδή - ο Θανάσης είχε δώσει συνέντευξη στη Ναταλί Χατζηαντωνίου για την Ελευθεροτυπία [πολύ την πάω τη δημοσιογράφο αυτή και την διαβάζω ανελλιπώς (άσχετο αλλά ήθελα να σου το πω)]. Στο τέλος εκείνης της συνέντευξης, ο Θανάσης αποκάλυψε ένα τραγούδι (το οποίο δεν δημοσιεύτηκε τελικά) γραμμένο για "αυτούς τους καθημερινούς "Αγίους" που ζουν δίπλα μας, που προσφέρουν χωρίς να το κάνουν θέμα και χωρίς ποτέ να γίνουν πρωτοσέλιδο. Παράδειγμα ένας Τούρκος δικηγόρος που έκανε μέρες απεργία πείνας υπέρ των πολιτικών κρατουμένων στις τουρκικές φυλακές F και στα "λευκά τους κελιά". 'Η κι εκείνοι οι Αμερικανοί ιεραπόστολοι που έζησαν μήνες μαζί με μια οικογένεια Παλαιστινίων, προκειμένου η παρουσία τους να αποτρέψει τα σχέδια κατεδάφισης του σπιτιού των Παλαιστινίων από Ισραηλινούς εποίκους" όπως εξηγεί ο ίδιος και μπορείς να διαβάσεις εδώ.
Σαν να μη γεννήθηκαν ποτέ σαν να 'ταν ένα ψέμα άνθρωποι που δώσαν τη χαρά, που 'φτασε και σε μένα
Άγιοι που δεν θα γιορταστούν γιατί δεν θα τους βρουν τη μέρα που ταιριάζει, άμυαλοι που 'χάσαν τη ζωή για να 'χει τ' όνειρο φωλιά για να κουρνιάζει
Δεν τους πρέπουν εικονίσματα, κεριά και καντηλέρια μοναχά τις χοές μας στη γη και τη ματιά στ' αστέρια
Μέσα στης ζωής τον πανικό ασίκικο χορό χορεύουν οι ψυχές τους Αχ! καρδιά μου δως μου δύναμη να βρω κάποια στιγμή και 'γω τις αντοχές τους
Λοιπόν. Αυτό το τραγούδι κάπου το είπε ο Χαρούλης live (νομίζω στην πρόσφατη εμφάνιση του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη και της Μαρίας Παπαγεωργίου - ΦΤΟΥ δεν μπόρεσα να πάω γμτ! - όπου βρέθηκε ως guest). Έχει ανέβει λέει στο φάτσεσμπουκ, αλλά επειδή εγώ δεν έχω φέις και σε σκέφτομαι κι εσένα που ίσως να μην έχεις, τσίμπα το από παρακάτω (μόνο σσσσσςςςς, κάνε ησυχία μην μας πάρουν χαμπάρι και μας πάνε μέσα - χαχουχα) :
Το σκουλαρίκι
Ακυκλοφόρητο αν δεν κάνω λάθος, αλλά γνωστό εδώ και πολλά χρόνια από διάφορα live. Λέγεται πως θα είναι και αυτό στο δίσκο με τον Χαρούλη αλλά δεν είναι σίγουρο.
Το σκουλαρίκι
Μουσική/Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Ένα πουλί απόδημο, καθόταν στην πλατεία χάζευε τους περάστικους, και έπινε μπύρα κρύα. Η πρώτη φέρνει δεύτερη, η δεύτερη ζαλάδες κάτω απο τα καθίσματα, κινούνται συμπλιγάδες.
Και ενώ στου Vox παιζότανε, έργο του Παζολίνι χάλασε απότομα ο καιρός, και ξέσπασε μπουρίνι. Δεν ήταν στάλες τις βροχής, για να κρατάς ομπρέλα ήταν μπάτσοι διαλεχτοί, που ψάχναν πασαρέλα.
Κανένας δεν τους κοίταζε, τους γύριζαν την πλάτη και έμειναν τα μανεκέν, στην πίκρα και στο άχτι. Και έτσι όπως ήταν το θεριό, την πέσανε στο πουλάκι γιατί είχε στην φτερούγα του, φθηνό σκουλαρικάκι.
Ρε για το μοντελάκι σου, που έφτιαξε ο Τσεκλένης κυρ αστυνόμε τον φτωχό, τι έφτεξα και δέρνεις. Φταίει το σκουλαρίκι σου, γιατί ανταύγειες βγάζει και ενώ είμαι αυτοκράτορας, γελάει και με χλευάζει.
Δεν είναι και η καλύτερη ποιότητα, αλλά πρέπει να το δεις αυτό το βίντεο:
Από Χαρούλη και Θανάση θα το ακούσεις παρακάτω:
Μαγγανείες
Ομοίως με το παραπάνω (ακυκλοφόρητο αλλά το ξέρουμε από τις συναυλίες και δεν είναι σίγουρο ότι θα μπει στο δίσκο). Το έχω από παλαιότερη ηχογράφηση με τη φωνή του Γιώργου Μιχαήλ (και πάλι σσσσσσσσσςςςςςς μην μας πάρουν χαμπάρι κλπ) :
Ανακεφαλαιώνω. Ο δίσκος-συνεργασία Θανάση Παπακωνσταντίνου και Γιάννη Χαρούλη αναμένεται αργά ή γρήγορα (κανείς δεν ξέρει, οπότε αφήνουμε τις προβλέψεις κατά μέρος...). Τα παραπάνω πέντε τραγούδια είναι πολύ πιθανό να είναι μέσα. Φαίνεται ότι ο δίσκος θα έχει και παλιά ακυκλοφόρητα του Θανάση και κάποια νεότερα. Τίποτα δεν είναι σίγουρο, απλά "κουβέντα να γίνεται"... Τσίου!
Πίσω στα λυκειακά χρόνια. Ένα κλασικό μεσημέρι μετά το σχολείο...
-Πώς πήγε το σχολείο; -Καλά. -Τι κάνατε σήμερα; -Ωχ ρε μάνα! Αυτή η ερώτηση κάθε φορά... Τι να κάναμε; Τα ίδια που κάνουμε κάθε φορά. - Εντάξει μωρέ, μην αγριεύεις. Κάτι πρέπει να ρωτήσω. Τι δηλαδή, να μην λέμε τίποτα;
... (περνάει λίγη ώρα, καθόμαστε τρώμε)
-Α δεν σου 'πα -Τι; - Κάναμε σήμερα στα Κείμενα ένα ποίημα απίστευτο! Ήταν του Καββαδία. - Του Καββαδία; - Αυτουνού που γράφει για τη θάλασσα και τα ταξίδιααα... Που λέει κι ο Παπακωνσταντίνου ένα ποίημά του σε τραγούδιιι... Που το βάζει ο μπαμπάς σε κασέτα στο αμάξι και φωναζειιις... Αυτό που λέει "Ήταν εκείνη τη νυχτιά που φύσαγε ο βαρδάρης"... Και το άλλο που λέει "Ένα στιλέτο έχω μικρό στη ζώνη μου σφιγμένο"... Ε αυτός που τα έχει γράψει αυτά είναι ο Καββαδίας. - Α μάλιστα. Και για πες. - Κάναμε που λες ένα ποίημά του που έλεγε για μια ιστορία απίστευτη. (με μάτια γουρλωμένα και όλο ενθουσιασμό) Δεν θυμάμαι τον τίτλο, αλλά έλεγε μέσα ότι είχε γνωρίσει μια πολύ όμορφη γυναίκα και την είχε ερωτευτεί. Όμως χάθηκαν σε κάποιο λιμάνι και τα υπόλοιπα χρόνια την σκεφτόταν πάντα σαν κάτι το ιερό. Τον είχε σημαδέψει βαθιά αυτός ο έρωτας. Της είχε χαρίσει και έναν σταυρό. Της τον πέρασε στον λαιμό πριν χωριστούν. Και άκου να δεις τι έγινε μετά. - Τι έγινε; - Σε ένα από τα ταξίδια του κατέβηκε σε ένα λιμάνι - στη Γαλλία νομίζω - και πήγε στις πόρνες. Κατέβηκε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με μία από αυτές και όταν ξημέρωσε ανακάλυψε ότι η γυναίκα αυτή φορούσε το σταυρό που αυτός είχε χαρίσει σε εκείνη που σου λεγα. Ήταν η ίδια! Απίστευτο;;! Πραγματικά εντυπωσιάστηκα. - Μάλιστα. Κοίτα να δεις τι γίνεται. Τραγικά πράγματα... - Φοβερή ιστορία! Τι έγραφε αυτός ο Καββαδίας ε; Λες να το είχε ζήσει; Λένε πως οι ναυτικοί ζούνε απίστευτα πράγματα. (με γουρλωμένα μάτια και φαντασία σε πλήρη έξαρση!)
[ Αυτά είχα καταλάβει και ήταν και πολλά έτσι όπως την κάναμε την Λογοτεχνία στο σχολείο ]
***
ΜΑΡΑΜΠΟΥ
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο, πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.
Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο, κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές, σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο.
Ακόμα, λένε πράματα φριχτά παρά πολύ, που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα, κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές κανείς δεν το 'μαθε , γιατί δεν το 'πα σε κανένα.
Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά, και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη, κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω στο χαρτί, εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.
Ήμουνα τότε δόκιμος σ' ένα λαμπρό ποστάλ και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία. Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό - και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.
Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική, κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου όπού 'χε αυτοκτονήσει, ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές, μήπως εκεί γινότανε να τήνε λησμονήσει.
Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ* κρατούσε το Ζουρνάλ*, και την Αγία της Άβιλας* παράφορα αγαπούσε, συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς, κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.
Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά, κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη, μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.
Ένα μικρό της πέρασα σταυρόν απ' το λαιμό κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης, όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε την πόλη.
Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά, ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου, και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με όαση, που ένας συναντά μέσ' στην καρδιά της Άμμου.
Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ. Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αγέρας με φλογίζει. Κάτι άνθη εξαίσια τροπικά του ποταμού βρωμούν, κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.
Θα προχωρήσω! ... Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκυ, τζιν και μπύρα, και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά, το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.
Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς, κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο (παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών) κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.
Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή, οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια, κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά, με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.
Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί. Τα δάχτυλά μου καθαρά μέτρααν τα κόκαλά της. Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές, "μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της".
Όταν την είδα και στο φως τ' αχνό το πρωινό, μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο, που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σαν να 'χα φοβηθεί, το πορτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.
Δώδεκα φράγκα γαλλικά ... Μα έβγαλε μια φωνή, κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο, και μια το πορτοφόλι μου ... Μ' απόμεινα κι εγώ ένα σταυρόν απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.
Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό, σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει, φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή, που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει, πως είμαι παλιοτόμαρο και πως τραβάω κοκό, Μ' αν ήξεραν οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συχωρέσει ...
Το χέρι τρέμει ... Ο πυρετός ... Ξεχάστηκα πολύ, ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω. Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά, νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω ...
Από την πρώτη ποιητική συλλογή του Νίκου Καββαδία με τον τίτλο "Μαραμπού" (1933)
*Μαραμπού: αραβική ονομασία για τροπικό πτηνό που μοιάζει με πελαργό Μπασκιρτσέφ: Μαρία Μπάσκιρτσεφ - ζωγράφος, γλύπτης και συγγραφέας των αρχών του 20ου αιώνα (αν δεν κάνω λάθος). Υπήρξε σύμβολο των μορφωμένων και φιλελεύθερων γυναικών της εποχής της διότι, μεταξύ άλλων, υπεραμύνθηκε των δικαιωμάτων της γυναίκας στην Τέχνη Ζουρνάλ (της Μπασκιρτσέφ): Αναφορά στο "Ημερολόγιο της Μαρίας Μπάσκιρτσεφ", το βιβλίο-ημερολόγιο στο οποίο ανέπτυξε κυρίως τις απόψεις της Αγία της Άβιλας: (επίσης αν δεν κάνω λάθος) Αγία της Ισπανίας, έζησε γύρω στον 16ο αιώνα και έκανε πολλές φιλανθρωπίες, ενώ υπέφερε και από διάφορες ασθένειες.
Στη μηνιαία, σταθερή στήλη με τίτλο "Κρυμμένα διαμάντια" θα παρουσιάζονται τραγούδια που ουδέποτε έγιναν "σουξέ", αλλά παρολαυτά είναι αξιόλογα και τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν από άλλα που είναι γνωστά σε όλους. Τραγούδια που ατύχησαν να μην πολυπαίζονται από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, τραγούδια που θεωρούνταν "συμπληρώματα" για να κλείσει η 14άδα ή 12 άδα ενός δίσκου, τραγούδια που και οι ίδιοι οι τραγουδιστές, στων οποίων την προσωπική δισκογραφία ανήκουν, δεν τα στήριξαν στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Ψάχνουμε και βρίσκουμε λοιπόν "διαμάντια στα σκουπίδια και στον υπόνομο", όπως λέει και η Μαριανίνα Κριεζή. Ψάχνουμε για τα λεγόμενα "αδικημένα τραγούδια".
Από τη σημαντική δισκογραφία της Μελίνας Κανά σίγουρα ξεχωρίζουν άλλοι δίσκοι περισσότερο από τον "Γενναίοι Έρωτες" που κυκλοφόρησε το 1997 με τραγούδια σε μουσική Στάμου Σέμση και στίχους Μιχάλη Μπουρμπούλη. Εκεί περιέχονται - μεταξύ άλλων - δύο πραγματικά εξαιρετικά τραγούδια, τα "Αχ να περάσει ο πυρετός" και "Είσαι γλυκό του κουταλιού". Από τα δύο αυτά νομίζω ότι το δεύτερο έχει ακουστεί λιγότερο, γι' αυτό και το επέλεξα.
Ο Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε στο Νικόλσκι Ουσουρίσκι, μια μικρή επαρχιακή πόλη του Χαρμπίν της Μαντζουρίας το 1910, γιος του μεγαλέμπορου Χαρίλαου Καββαδία και της Δωροθέας το γένος Αγγελάτου που κατάγονταν από την Κεφαλονιά. Είχε μια μεγαλύτερη αδερφή και δυο μικρότερους αδερφούς.
Το 1914 μετά το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου η οικογένεια Καββαδία επισκέφτηκε την Ελλάδα και κατέληξε στο Αργοστόλι ως το 1921, οπότε εγκαταστάθηκε στον Πειραιά. Είχε προηγηθεί η επιστροφή του πατέρα (ως το 1921) στη Ρωσία και η εκεί οικονομική καταστροφή του. Στον Πειραιά ο Νίκος τέλειωσε τη γαλλική σχολή του Saint Paul και το Γυμνάσιο. Παράλληλα δημοσίευσε τους πρώτους στίχους του στο περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας με το ψευδώνυμο Πέτρος Βαλχάλας. Γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή της Αθήνας, μετά το θάνατο του πατέρα του όμως αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές του και να εργαστεί σε ναυτικό γραφείο, συνεχίζοντας τη συνεργασία του με φιλολογικά περιοδικά.
Το 1929 μπάρκαρε στο φορτηγό πλοίο Αγιος Νικόλαος και από το 1930 ξεκίνησε η περίοδος των διαρκών ταξιδιών του ως το 1936. Το 1932 δημοσίευσε σε συνέχειες την Απίστευτη ιστορία του Λοστρόμου Νακαχαμόκο στην εφημερίδα Πειραϊκόν Βήμα. Το 1933 εξέδωσε την ποιητική συλλογή Μαραμπού, που έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από την κριτική. Ακολούθησαν το Πούσι (1947) και η Βάρδια (μυθιστόρημα-1954), ενώ μετά το θάνατο του εκδόθηκε και η συλλογή Τραβέρσο (1975).
Το 1934 η οικογένεια του μετακόμισε στην Αθήνα. Το 1938 κατατάχθηκε στο στρατό και υπηρέτησε στην Ξάνθη. Το 1939 πήρε δίπλωμα ραδιοτηλεγραφητή. Το 1940 υπηρέτησε στην Αλβανία και πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος του Κ.Κ.Ε. Από το 1945 ναυτολογήθηκε ως ραδιοτηλεγραφητής. Το 1953 πήρε το δίπλωμα του Ασυρματιστή Α'. Το 1965 πέθανε η μητέρα του. Το 1968 επισκέφτηκε την Κεφαλονιά μετά από τριάντα πέντε χρόνια απουσίας. Εκεί έγραψε το πεζό Λι. Πέθανε στην Αθήνα από εγκεφαλικό επεισόδιο.
Ο Νίκος Καββαδίας ανήκει σχηματικά στη γενιά του τριάντα, στο χώρο της οποίας όμως κατέχει μια ιδιότυπη θέση. Ο ποιητικός του λόγος εξέφρασε την ανάγκη απόδρασης από τη σύγχρονη του ποιητή ελληνική πραγματικότητα κυρίως μέσα από τα στοιχεία του κοσμοπολιτισμού και του εξωτισμού. Η γραφή του υπήρξε κυρίως βιωματική και ακολούθησε μια εξελικτική πορεία προς την αφαίρεση και τα όρια του υπερρεαλισμού, πάντα όμως μέσα στα πλαίσια της παραδοσιακής στιχουργικής φόρμας και ρυθμικής τεχνικής.
Τρελή αδυναμία έχω σε αυτά τα παληκάρια όπως θα έχεις καταλάβει. Στις καλές τους μπορούν να σε κάνουν να ξεραθείς απ' τα γέλια.
Τα παρακάτω βιντεάκια όταν τα είχα πρωτοδεί δεν μπορούσα να σταματήσω να γελάω! Τα έβλεπα και τα ξαναέβλεπα και δεν τα χόρταινα. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι οι περισσότεροι δεν τα βρίσκουν και τόσο ξεκαρδιστικά, αλλά γούστα είναι αυτά ("ο καθένας γελάει με διαφορετικά πράγματα" και άλλες φιλοσοφίες...). Παρακαλώ δώσε λίγη βάση στις εξής ατάκες του πρώτου βίντεο: "Εδώ μυρίζει σαν σπετζοφάι τόση ώρα", "Αλλάχτε το αγαπητέ μου", "Εδώ πέρα κοντεύουμε να γίνουμε κουδούνι και δεν έχουμε πιει τη βότκα την πρέπουσα" (μουχαχαχαχα, το χω κάνει σλόγκαν αυτό, τρελό γέλιο), "Βοηθήστε μας εσείς, να σας βοηθήσουμε κι εμείς", "Μας βοηθήσατε πολύ κύριε. Χαλάσαμε 20 χιλιάρικα και πήραμε ένα!".
Επειδή οι Ζουγανέλης-Μπουλάς είναι ανεξάντλητοι, θα ξανασχοληθούμε με την πάρτη τους συντόμως (και για σένα νεαρέ που πιθανόν να μην ξέρεις, μάθε ότι ο Ζουγανέλης είναι πρώτα και κύρια ένας πολύ καλός μουσικός και ο Μπουλάς ένας εξαιρετικός τραγουδιστής. Θα τα πούμε σε άλλη ευκαιρία αυτά...)
Κάνω τη τσάρκα μου περνώ για σε μικρό μελαχρινό, από τη γειτονιά σου για τα γλυκά τα μάτια σου και για την εμορφιά σου
Νόστιμο μικρό τρελό μου, μάγ(κ)ικο μελαχρινό μου
Γιατί δε βγαίνεις να σε δω που ξέρεις πόσο σ' αγαπώ, κρυφά από τη μαμά σου μελαχρινό με τρέλανες με τη γλυκιά ματιά σου με τρέλανες μελαχρινό με τη γλυκιά ματιά σου
Μάγκικο τρελό μικρό μου κορμί μελαχρινό μου
Ένα γλυκό φιλάκι σου βγάλε απ' το στοματάκι σου, μη θες να με παιδεύεις εσύ για μένα είσαι γιατρός εσύ θα με γιατρέψεις (;)
Οι ηχογραφήσεις ενδέχεται να έχουν ολοκληρωθεί μέσα στο μήνα που διανύουμε
Μετά από το Ουράνια τόξα κυνηγώ με στίχους του Άλκη Αλκαίου ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ετοιμάζει το νέο του δίσκο με στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου και μουσικές δικές του.
Ελπίζουμε ότι μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου θα έχουμε το δίσκο στα χέρια μας και θα τον ακούμε."
Το κάθε-χρόνο-και-δίσκος δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν! Άποψή μου.
