Κρυμμένα Διαμάντια
Τραγούδια που έμειναν άδικα στη σκιά...
Τραγούδια που έμειναν άδικα στη σκιά...
Οι δύο από τους τρεις κολλητούς έχουν μόλις φύγει φαντάροι. Εκείνο το βράδυ βγήκα με τον τρίτο. Περίεργο συναίσθημα. Πρώτη φορά που θα βγαίναμε χωρίς να μπορέσουμε να πάρουμε ούτε τηλέφωνο τους δύο φίλους. Στο μαγαζί μάς βρήκε το πρώτο φως της μέρας και ούτε που το καταλάβαμε. Νομίζαμε πως έξω είναι ακόμα νύχτα. Το στόμα σαν πληγή απ'τα τσιγάρα και το αλκοόλ. Δροσιά πηγαίνοντας προς το αμάξι κι αυτό το φως σε κάνει να καταριέσαι που δεν σηκώθηκες νωρίτερα απ'την καρέκλα. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο νιώθεις σαν κουρασμένος βρυκόλακας. Ακόμα κι εσύ που δεν αντέχεις ούτε ένα λεπτό σε αυτοκίνητο χωρίς το ραδιόφωνο, εκείνη τη στιγμή το ακούς σαν φασαρία. Και μπαίνει ξαφνικά αυτό το τραγούδι. Βάλσαμο! Γύρω όλα μοιάζουν να φωσφορίζουν καθώς τα μάτια σου προσπαθούσαν ακόμα να συνηθίσουν στο φως. Το κεφάλι βουίζει και το σώμα έχει από ώρες εκφράσει την επιθυμία για ξεκούραση. Κι όμως μια μελωδία τόσο ευαίσθητη όσο αυτή έκανε εκείνη τη διαδρομή υπέροχη...
Αργυρώ
Μουσική: Ορφέας Περίδης
Στίχοι: Γιώργος Σιδερής
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Λιδάκης
Δίσκος: Το κλειδί (2004)
Τα όρη και τα πέλαγα Αργυρώ μου
δακρύζαν με τα μάτια μας μωρό μου,
γιατί κι οι δυο τα βλέπαμε σαν ξένοι
στον ξένο κόσμο παραπεταμένοι.
Ποιος Χάνδακας, ποια Κάντια, ποια Πόλη,
μας σπάσανε τη λεβεντιά μας όλη
και φύγαμε σαν κλέφτες νικημένοι
κι από την Κρήτη κι απ' την οικουμένη.
Κορμί μελαχρινό και παιδεμένο
σαν του Χριστού ψωμί ευλογημένο,
σε φίλησα και γύρισαν εντός μου
οι θάλασσες αυτού του ψεύτη κόσμου.
Μα τώρα μένει μέσα μου ένας πόνος
η θύμησή σου που τη δέρνει ο χρόνος,
με πάει σαν το χαμό στα περασμένα
κι ας έμαθα να ζω χωρίς εσένα.
Όνειρα μέσα σ' όνειρα μωρό μου
π' αστράφτουνε και φέγγουν Αργυρώ μου,
κανείς δε θα βρεθεί να μας τα κλέψει
να μπει μες στην καρδιά να τα ληστέψει.
Μουσική: Ορφέας Περίδης
Στίχοι: Γιώργος Σιδερής
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Λιδάκης
Δίσκος: Το κλειδί (2004)
Τα όρη και τα πέλαγα Αργυρώ μου
δακρύζαν με τα μάτια μας μωρό μου,
γιατί κι οι δυο τα βλέπαμε σαν ξένοι
στον ξένο κόσμο παραπεταμένοι.
Ποιος Χάνδακας, ποια Κάντια, ποια Πόλη,
μας σπάσανε τη λεβεντιά μας όλη
και φύγαμε σαν κλέφτες νικημένοι
κι από την Κρήτη κι απ' την οικουμένη.
Κορμί μελαχρινό και παιδεμένο
σαν του Χριστού ψωμί ευλογημένο,
σε φίλησα και γύρισαν εντός μου
οι θάλασσες αυτού του ψεύτη κόσμου.
Μα τώρα μένει μέσα μου ένας πόνος
η θύμησή σου που τη δέρνει ο χρόνος,
με πάει σαν το χαμό στα περασμένα
κι ας έμαθα να ζω χωρίς εσένα.
Όνειρα μέσα σ' όνειρα μωρό μου
π' αστράφτουνε και φέγγουν Αργυρώ μου,
κανείς δε θα βρεθεί να μας τα κλέψει
να μπει μες στην καρδιά να τα ληστέψει.
Το τραγούδι το ακούς εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=64-ccETM9jI
Από εκείνο το δίσκο του Λιδάκη (Το Κλειδί) αυτό το τραγούδι διαφέρει πολύ από τα υπόλοιπα, συνθετικά, ενορχηστρωτικά και στιχουργικά. Ομολογώ πως το άλμπουμ αυτό δεν το αγάπησα ιδιαίτερα, εκτός από το παραπάνω κομμάτι. Ο πολύς κόσμος και τα ραδιόφωνα μάλλον διαφωνούν μαζί μου μιας και άλλα τραγούδια του δίσκου ακούστηκαν πολύ... Για μένα η Αργυρώ θα είναι πάντα ένα καλά κρυμμένο διαμάντι...
2 σχόλια:
Πολύ όμορφο τραγούδι...Δεν το ήξερα..
Χαίρομαι που σ'αρέσει και που το ανακάλυψες εδώ!
:-)
Δημοσίευση σχολίου